Utover i 1997 opplevde regionen det vi kunne kalle ein industri-boom. Dette gjorde fagarbeidarar til ei attraktiv yrkesgruppe, og det var kamp om arbeidskrafta. Ulsteinkonsernet gjekk mot eit rekordresultat. At det var pengar mellom folk, vart meir og meir synleg, og dette var før Ulsteingruppa vart seld til Vickers, eit sal som risla kring 3,8 milliardar kroner over lokalsamfunnet. Men dette berre forsterka ein tendens som alt var der i Ulstein frå før.

Leiaren i lokalavisa på nyåret i 2003 peiker på utviklinga: – Ved årsskiftet 1952/53 stig vi midt inn i kjernefamiliens glanstid. Den viktigaste atterreisinga etter krigen er gjennomført, men landet står framfor store utfordringar. Hardt arbeid skal sikre betre levekår for folket; fellesskapstanken står sterkt, og folk er motiverte til å lyfte i flokk. For 50 år sidan er det mannen som er familiens hovudforsørgjar. Han har gode sjansar til sikker jobb, og lønna er til å leve med. Fleire torde å satse på familielivet (..). Om du føler at du legg igjen mykje tid på arbeid ved inngangen til 2003, skal du vite at for 50 år sidan var den ordinære arbeidstida 48 timar i veka, og ein vanleg arbeidstakar arbeidde 49 veker i året. Det var ikkje grunnlag til å redusere arbeidstida; landet trong høg produktivitet.

Ved stortingsvalet hausten 2005 vart det regjeringsskifte, og den raud-grøne regjeringa med Ap, SV og Sp tok over under statsminister Jens Stoltenberg. Ytre Søre Sunnmøre vart det reine Frp-land. I Ulstein fekk partiet 25,4 prosent av røystene, Ap fekk 20,3, Høgre 19,3, KrF 16,9, Venstre 6,9, Sp 5,3, og SV 4,5.

Den 14. desember 1917 var ein merkedag i historia til Ulstein kommune. No var håpet at det nye Ulstein Elektrisitetsverk skulle skape liv og rørsle kring seg. På gardar, fabrikkar og verkstader var det etterspurnad etter kraft.

I starten av juni 2008 opna miljøvernminister Erik Solheim for at Ulstein kunne tillate utbygging av den nye bydelen Sjøsida, som kommunestyret hadde godkjent i 2006. Det hadde vore ein lang prosess, og omsynet til fiskeriinteressene hadde vore ei viktig årsak til at dette drog ut i tid: – Det er jo ikkje slik at vi vil legge ned fiskerihamna. Vi har teke omsyn til fiskeria. Det er synd at det tok så lang tid, men i dag er det heilt supert, svara ordføraren på innspel frå lokalavisa.

Midt i juni 1991 kjem meldinga om at Vikebladet Vestposten får ny redaktør. Asle Geir Widnes Johansen avløyser Marit Kvammen. Han har vore journalist sidan 1987, og redigerer si første avis som ansvarleg 25. juli. Widnes Johansen blir sitjande som redaktør for lokalavisa heilt fram til 2013.

Hausten 1972 slår ei avis som Sunnmøre Arbeideravis fast i eit spesialbilag om kommunen at det er ingen ting i horisonten som tilseier at veksten i Ulstein vil stoppe. Kommunen står framfor mange og store utbyggingsoppgåver. Samtidig er veksten avhengig av god og planmessig styring.

Trusselen om å legge ned den ti år gamle telefon-vaktsentralen i Ulsteinvik spissa seg til utover i 1991. Men ein rapport frå dei fire eigarkommunane på Ytre Søre Sunnmøre konkluderte sommaren 1991 med at kompetanse innan kommunikasjon og kjennskap til geografien var viktigare enn medisinsk kunnskap. Dei meinte at vaktsentralen måtte oppretthaldast. Dei fire kommunane søkte derfor om dispensasjon frå den nye beredskapsplanen frå Sosialdepartementet, som ville sentralisere den medisinske meldetenesta. Men det gjekk mot nedlegging av vaktsentralen, ikkje så langt fram i tid

Utover i august 1985 ber avisene preg av at det er stortingsval i september. Då Kåre Willoch vart statsminister i 1981, var det viktig for Høgre å regjere åleine eit par år og såleis legge sporet. Historikaren Berge Furre vurderer det slik at Høgre hadde stort utbyte av å profilere regjeringa åleine med to nokså passiviserte støtteparti (KrF og Sp), som etter kvart vart mindre og mindre glade for rolla si. Dei bar ansvar utan å hauste vinning.

Ordførar Ottar Kaldhol fekk i april 1988 æra av å trykke på knappen og kople til Garsholhaugen reinseanlegg. Han markerte med det at første byggesteg i vassverksutbygginga i Ulstein var fullført. Det hadde totalt kosta 10 millionar kroner, fordelt med 6,5 millionar på Ulstein Vassverk og 3,5 millionar på utbygginga i Haddal/Eiksund. I det vesle huset på Garsholhaugen vart alt vatnet frå Garnesvatnet leia gjennom eit moderne reinseanlegg.

Våren 1973 garanterte kommunen for eit lån på 175.000 kroner til å finansiere leidningsnettet til Mosvatnet. Det var tale om ei restfinansiering, og utbygginga til Mosvatnet kosta totalt 550.000 kroner. Men å få hand om Mosvatnet som framtidig, permanent vasskjelde skulle bli ein lang prosess for Ulstein. I 1975 vart Ulstein Vassverk AL etter forhandlingar samd med kommunen om at kommunen skulle overta vassverket med alle eigedommar.

Som vi hugsar hadde Ulstein Vassverk satsa på Garnesvatnet som vasskjelde. Men i lengda kravde utviklinga i Ulstein meir vatn. I 1968 var det klart at første byggesteg for Ulstein Vassverk med omsyn til å ta i bruk Mosvatnet som vasskjelde; det ville gi vatn nok til 10.000 menneske. Tanken var at dei skulle byggje eit uttak eit stykke nedanfor vatnet. Det ville så bli nytta eternittrør fram til Ulsteinvik. Ei rørgate skulle gå fram til områda ved Høddvoll, ei rørgrein skulle over til Gåsneset, og det nye nettet skulle så koplast saman med dei gamle leidningane på Halseneset.

Vattøya er den største av ei rekkje små øyar, holmar og skjer nord for Hatløya, mellom Bøneset på Leinøya og Fløstranda.

I 1887 vart Ulsteinvik postopneri oppretta med Ole Myklebust som postopnar. På 1870-talet bygde dei ny veg over Eidet til Hareid. Vegen mellom dei to bygdesentra hadde eksistert lenge før dette. Futen Andreas Landmark, som kom til Brandal på slutten av 1700-talet, var den viktigaste pådrivaren for å få skikkeleg veg mellom Hareid og Ulstein. Første gong vi høyrer om vegen, er i 1778. Det var skrale greier. Rundt 1820 tok Landmark tak i sakene.

I 1931 gjekk det ei stor vekking i Ulstein-bygdene. Peder Fritz Waage (1978) meiner det kan ha vore den største vekking i kommunen nokon gong. Det er ikkje så lett å måle slikt. Vekkinga gjekk også over nabosoknet Hareid både i 1931 og 1932. Det var i første rekke sokneprest Otto Holmås som gjorde opptakten til denne vekkinga gjennom forkynninga si. Han hadde god hjelp av evangelist Andreas O. Eidså som då reiste for Sunnmøre krins av NKUF. Han kom til Ulstein som talar under den årlege, internasjonale bønneveka i Ungdomsforeininga i november 1931.

Når det gjeld industrien i Ulstein, er hovudbiletet at der er vekst gjennom heile tiåret. Dagleg leiar Leif Hatlø ved Hatlø Verksted i Ulsteinvik var mannen som i løpet av ein femtenårsperiode stod i spissen for opprustinga av den færøyske fiskeflåten. Det byrja med ei einsleg svale, Vesturhavid Blida, ein 110 fots fiskebåt til ein færøysk reiar i 1956. Båten vart døypt og overlevert 5. oktober 1956. Sidan rann dei som erter or sekken, fortel Åge Hatlø i ein artikkel i Levd liv 2012. I alt kom det 21 fiskefartøy frå Hatlø Mek. Verksted til øyane i vest.

Hausten 1972 slår ei avis som Sunnmøre Arbeideravis fast i eit spesialbilag om kommunen at det er ingen ting i horisonten som tilseier at veksten i Ulstein vil stoppe. Kommunen står framfor mange og store utbyggingsoppgåver. Samtidig er veksten avhengig av god og planmessig styring. På det nye rådhuset møter SA to nøkkelpersonar for det som held på å skje i Ulstein desse åra, kommuneingeniør Bjarne Reite og kontorsjef Asbjørn Waage.

Mykje av den lokale industrien er syklisk. Utover i 1997 er det ei medgangsbølgje. Ulstein Verft leitar etter fagfolk og er klar til å tilsette over 100 mann. I Hareid voks talet på industriarbeidsplassar med over 100 på eitt år frå hausten 1996 til hausten 1997. Men alt i april 1998 byrja ekspertane å spå vanskelegare tider for verfta.

Det er ein nydelig dag. Eg tek fjellturen til Laupen nord for Eiksundsela. Eg hadde teikna opp same motivet frå steingarden i Eiksunddalen eit par dagar før, men tenkte å sjå det frå ein noko høgare sjåstad, med litt betre variasjon i strandlina.

Tidelegare i oktober låg snøen langt ned i fjellsidene. Det er enno bra med kvitfarge på toppane. Sydaustbrisen lagar friske vindfelt med lyseblå straumier innimellom. Vartdalsfjorden er ei djup og trygg farleid.

Det er mange hendingar og forhold vi må la ligge i eit slikt kapittel. Nokre hendingar og menneske til skal vi likevel nemne. Då startar vi med ulsteiningen Olav Ulstein, som i løpet av krigen gjennomførte til saman rundt 100 flytokt. Fleire gonger var det nære på at han vart skoten ned. Men han klarte seg. Olav hadde rømt over med Ulstein til dei allierte, og målet hans var å bli flygar.