I 1926 kom der ei høyring som demonstrerer haldninga i folket, og kanskje også den sterke stillinga til kristendom, kyrkje og bedehus i Ulstein: I 1926 var striden for eller mot brennevinsforbod på det hardaste. Han var også aktuell for kyrkja. Kyrkjedepartementet sende ut skriv med forbod om å halde foredrag for eller mot brennevinsforbodet i landets kyrkjer. Hausten 1926 var det folkeavstemming om forbodet. Dei røysteføre i Ulstein møtte mannjamt opp. Det skal vi straks kome attende til.
Brennevinsforbodet var eit forbod mot sal og servering av brennevin og vart innført i Noreg i august 1914 då første verdskrigen braut ut, og gjaldt også forbod mot å bryggje øl og lage brennevin av korn og poteter. Grunngivinga var forsyningssituasjonen, men fråhaldspolitiske synspunkt kom sterkare inn i biletet etter kvart som restriksjonane i dei første krigsåra vart letta. Før Stortinget rakk å oppheve forbodet i 1916/1917, kom eit fellesskriv frå politimeistrane i dei tre største byane, Kristiania, Trondheim og Bergen, som bad om at forbodet skulle halde fram. Stortinget forlenga så brennevinsforbodet og følgde opp med forbod mot øl i klasse 3 (oppheva i 1920), og forbod mot heitvin (oppheva i 1923). I 1919 gjennomførte styresmaktene ei rådgivande folkerøysting om brennevinsforbodet. Over 60 prosent støtta forbodet, men det var stor skilnad på by og land. I Kristiania røysta nesten 80 prosent for å oppheve forbodet, medan 80 prosent av ålesundarane ville ha forbod. Gjennom heile forbodstida (1914-27) gjekk diskusjonen om forbodet, om handelspolitiske konsekvensar og om smugling og liknande. Ifølgje Store norske leksikon vart det smugla alkoholhaldige varer for 50-60 millionar kroner årleg. I 1923 la politi og tollvesen beslag på 600.000 liter smuglarsprit. I tillegg kom reseptmisbruk og heimebrenning. Ein lege vart dømd for å ha skrive ut nærare 50.000 brennevinsreseptar i løpet av eit kalenderår. Talet på drukkenskapsmisferder steig i løpet av forbodstida, men gjekk attende då brennevinsforbodet vart oppheva.
Etter kvart skulle forbodet bli meir dominert av handelspolitiske enn sosialpolitiske spørsmål. Landet måtte inn i langvarige forhandlingar med dei vinproduserande landa som dels kravde norsk tvangsimport av alkoholhaldige varer, dels la skyhøge tollsatsar på norsk klippfiskeksport. Likevel vedtok Stortinget med knapt fleirtal ei permanent forbodslov i 1921. Men dei handelspolitiske problema tårna seg opp og skapte stigande uro innan fiskerinæringa. I 1923 oppheva difor styresmaktene heitvinforbodet. Statsminister Abraham Theodor Berge frå Frisinna Venstre ville oppheve brennevinsforbodet og stilte kabinettspørsmål, men Stortinget stemde han ned, og J. L. Mowinckel (V) tok over.
Den 18. oktober 1926 var det så klart for ei ny folkerøysting. Sjølv om debatten hadde gått livleg også i Ulstein, hadde ikkje folket blitt meir vennleg stemt til brennevinet. I Ulstein var stemninga den same: 993 ville ha forbod, 59 ikkje. I Hareid røysta 957 for å halde fast på brennevinsforbodet, medan berre 52 ville ha forbodet oppheva. Ingen fylke hadde sterkare motstand mot brennevin enn Møre og Romsdal, heile 77,2 prosent ville ha brennevinsforbod framleis. I Oslo stemte berre 13 prosent for å halde på forbodet, og byane rundt om i landet vart avgjerande. Brennevinsforbodet vart oppheva med 56 prosent av røystene – frå 1927.
