Med den mangelen på mat og klede som etter kvart rådde i krigsåra, vart kvinnene stilte på store prøver. Det gjaldt å vere oppfinnsam når ein skulle få den vesle maten som ein hadde greidd å skaffe, til å vekse på matbordet og mette dei svoltne munnar. Mykje av slitet til kvinnene viser det lite og ingen ting att av. Kleda dei sydde om – og om igjen, vart til slutt så utslitne at fillene ikkje lenger var verdt å samle på. Men kvinnene måtte ofte stå på frå morgon til kveld.

Dei var som regel først oppe. Og etter at dei største borna var sende på skule, stod gjerne fjøsen for tur.
Rett etter krigsutbrotet var det tendensar til kaos. Dei som hadde pengar, hamstra det dei kunne. Den som ikkje hadde pengar, kom heilt i bakevja. Dei varene som butikkane gjekk først tomme for, var ofte dei mest nødvendige. Det vart mykje graut til mat, og gjerne sild og poteter. Alle som hadde ein liten jordlapp, sette poteter. Folk braut opp hagane sine, og kanskje fekk dei høve til å ha ein liten åker hos andre. Folk laga potetkaker og sitt eige potetmjøl. Det kunne nyttast i saftsuppe og liknande. Mange kokte si eiga såpe – av feitt frå dyr. Her på kysten var folk likevel heldige på den måten at dei hadde matfatet i havet å ause frå, som så mange gonger før opp gjennom historia. Mange båtar var på sjøen. Dette kom godt med når det vart mangel på matvarer frå andre kjelder, sjølv om det også var periodar då det var vanskeleg å få tak i fisk.

Trass i at det var rasjonering, var helsetilstanden i Ulstein etter måten god. Distriktslege Sellevold fortel til Vikebladet at det er lite sjukdom i kommunen, ingen farsotter, ikkje meir enn vanleg for årstida. Sellevold gjennomfører helsekontrollar av skuleborna. I 1940 rapporterer han at 10 av 43 er undervektige, året etter berre tre av 42.

Utover hausten 1941 var det framleis elektrisk lys nok til alle i Ulstein. Men rasjonering av straum var eit stadig trugsmål. Nokre oppfinnsame karar på Vattøya og Hatløya, som ikkje hadde tilgang på elektrisitet, rigga opp sykkeldynamoar, kopla til vindkjegler og fekk leselys utover haustkveldane. Det var lite nedbør den hausten. Kraftbassenget i Lisjevatnet vart farleg nedtappa. I slutten av november kom meldinga frå Ulstein kommunale elektrisitetsverk som mange hadde frykta:

«Då vi har for lite vatn til full drift heile vinteren, blir det frå 1. desember stogg kvar natt frå klokka 11 om kvelden til klokka sju om morgonen.»

Sanitetskvinnene arbeidde trufast også gjennom krigen; for gamle og sjuke gjekk arbeidet som før, like eins arbeidet kring legegranskingar av skuleborn og skuletannrøkta. Saniteten heldt også kurs i kosthald og delte ut brosjyrar om mat i krisetider og delte ut pengar til sjuke av det vesle dei hadde. Sanitetskvinnene hadde også stor omsorg for kvileheimen, og dei prøvde å skaffe litt ekstra til sjukeheimsbuarane til jul; eit egg til kvar og noko mjølk.

Dei første åra under krigen lønte saniteten i Ulstein ein sjukepleiar. Men trongen for pleie av sjuke i heimen auka kraftig, og i 1944 tilsette dei ei sjukesøster til.