Gunvor Ulstein hadde hatt ei kjensle av at nokre av prosjekta dei jobba med, kunne slå til. Det ho hadde ymta om offentleg, skulle vise seg ikkje å vere falske forhåpningar. Den 4. mars 2000 ryddar Vikebladet Vestposten endå ein gong framsida for ei verftssak, denne gongen med blomster, smil og applaus: Ulstein Verft hadde fått kontrakt med Solstad. Reiarlaget tinga eit skip som kunne legge fiberoptisk kabel, prislapp 400 millionar kroner. Det viste seg at også UMV Holding var med på kjøparsida. Skipet var det største spesialskipet som til då var bygd på verftet og skulle leverast i april 2001. Kontrakten hindra ikkje at arbeidarar ville bli permitterte, men situasjonen vart mindre prekær.
Ti dagar seinare kjem det endå ein kontrakt. Verftet skal ferdigstille eit kabelleggingsfartøy for Polar Ship Management, sum 100 millionar kroner. No ville det ikkje gå så lenge før alle dei 550 tilsette var i fullt arbeid igjen. Så fort kan biletet endre seg i denne bransjen som har plaga og gledd lokalsamfunnet i syklusar sidan næringa etablerte seg her rundt første verdskrigen. Også i Rolls-Royce i Ulsteinvik stig optimismen etter at dei der hadde signert nye kontraktar den siste tida.
Så går det nokre veker før smilet til Gunvor Ulstein igjen lyser mot lesarane av lokalavisa. No står ho saman med Stig Remøy i Olympic Shipping. Kontrakten på 300 millionar kroner skal gi reiarlaget i Fosnavåg eit ankerhandteringsfartøy av Ulstein A101-design: – Det er ein stor fordel å ha ei eiga designavdeling, slår verftssjefen fast. Sidan første dag etter separasjonen frå Ulsteinkonsernet hadde leiinga ved Ulstein Verft satsa medvite på å utvikle si eiga designavdeling. På tre månader hadde verftet no skrive kontraktar for 1,4 milliardar og var i ferd med å byggje opp ein skikkeleg ordrereserve. Mot slutten av 2000 opplever både verftet og andre verksemder i Ulsteinvik eit lite kontraktsrush. Det er med eitt betre tider.
