Idar Ulstein personleg var imot salet til det britiske konsernet. Han ønskte å halde verft og utstyrsproduksjon samla, men han var minoritetsaksjonær og vart nedstemt. Lojalt sette han seg likevel til forhandlingsbordet for å skaffe ein best mogleg avtale med det britiske selskapet, og når Vickers ikkje var interessert i å drive verftet vidare, satsa han som 65-åring saman med borna og nokre aksjonærar frå andre familiegreiner på å berge verftet og bygge opp ei levedyktig bedrift på nytt (sjå Harald Kjølås, Norsk biografisk leksikon).
Avisa VG karakteriserte årsaka til salet som ein delikat familiekrangel. Idar Ulstein kommenterer denne påstanden slik i eit intervju med Vikebladet Vestposten nokre dagar etter at avtalen var i boks: – Det blir litt for enkelt å seie det slik. Men du veit, å dele verdiar er ei enkel sak; dele styring er ikkje så lett. Vi er nærare 30 arvtakarar innanfor konsernet. Dei som har arva verdiane, vil gjerne ha eit ord med i laget om korleis verdiane skal forvaltast. Det er ikkje i samsvar med forsvarleg leiing verken i ei lita eller stor bedrift. Det krevst klar styring. Eg trur slikt før eller seinare vil oppstå i dei fleste familiar med hand om store verdiar. Tenk på odelsretten; tenk viss alle skulle få styring over jorda. Det hadde ikkje blitt store teigane igjen etter kvart.
Idar Ulstein streka under at han forstod godt at nokre av arvtakarane hadde følt det usikkert å ha alle verdiane sine samla i eitt konsern. Med så mange eigarar var det naturleg med ulike oppfatningar om korleis konsernet skulle styrast: – Dette var medverkande årsak til at vi etter fleire års planlegging gjekk på børsen i 1997, og at vi no er i ferd med å selje til Vickers, sa han.
Etter salet sat Idar Ulstein att med 483 millionar kroner. I samtale med lokalavisa lova han å bruke ein god del av pengane på UMV Holding. Personleg hadde han ikkje tenkt å bruke så mykje. Då lokalavisa konfronterer han med at han har ord på seg for å vere ein nøktern mann, svarer han: – Eg veit ikkje om det er rett å seie det. Eg har både Mercedes og fin båt. Men til liks med dei fleste andre i bygda er eg oppdregen til å vere relativt nøktern. Opp gjennom åra har ikkje drivkrafta mi i første rekke vore å tene mest mogleg pengar privat. Interessa mi har vore å byggje industri. Først når du set pengane i arbeid, fører dei etter mitt syn noko positivt med seg, sa Ulstein, som ville jobbe for at Ulstein-regionen skulle halde fram med å vere ei maritim klynge.
