Då journalisten frå Vikebladet Vestposten rusla rundt på verftsområdet fredag 27. november 1998, fanga ho opp denne kommentaren frå mange av dei tilsette: – Eigarane må sjølvsagt få bestemme kva dei vil gjere med verdiane sine, men vi ventar at dei bruker ein del av pengane til å satse skikkeleg på verftet. Ein annan kommentar var denne: – Salet dreier seg om eit oppgjer om pengar. Vi er no komne til tredje generasjon av eigarar; Idar Ulstein greier truleg ikkje å halde alle trådane lenger. Denne utsegna var slikt som gjekk mann og mann imellom i Ulsteinvik denne hausten.
Journalisten møter også to tidlegare verftsarbeidarar med lang fartstid ved Ulstein, Anders Hatløy og Arve Bakke. Hatløy har i mange år vore klubbleiar ved verftet. Bakke var no distriktssekretær i Fellesforbundet og hadde starta på ei løpebane som til slutt skulle føre han heilt til topps i det tradisjonsrike forbundet i LO. No hadde dei innteke klubbkontoret ved Ulstein Verft for å følgje utviklinga i saka om Vickers på nært hald: – Dette er ei sak som opptek heile lokalsamfunnet, ikkje berre dei som jobbar i konsernet. Dei siste dagane har eg ikkje kunna nærme meg Ulsteinvik sentrum utan at eg har blitt omringa av folk som vil vite kva eg meiner om forhandlingane som er på gang, fortalde Hatløy. Både han og Bakke var skeptiske til at konsernet skulle kome på utanlandske hender.
Søndag 29. november 1998 vedtok eit samrøystes styre i Ulstein Holding ASA å selje alle aksjane i Ulsteinkonsernet for om lag 3,9 milliardar kroner til britiske Vickers. Den nye divisjonen skulle få namnet Vickers-Ulstein Marine, ha hovudkontor i Ulsteinvik og bli leia av Bård Mikkelsen: – Dette er ein sunn transaksjon. Her er det ikkje gått bakvegar. Dette gir oss høve til kompetanse- og teknologiutvikling. Saman med Kamewa, som er den marine divisjonen til Vickers, har vi eit unikt høve til å skape konkurransedyktige maritime løysingar, insisterte Mikkelsen på pressekonferansen, og la til. – Det har vore eit hovudmål å halde på særpreget til Ulsteinkonsernet. Sjølv om forhandlingane til tider har vore harde, var det ikkje vanskeleg å få aksept for at hovudkontoret for Vickers-Ulstein Marine skulle ligge i Ulsteinvik.
Ulstein Verft vart ikkje ein del av Vickers-konsernet. Forretningsområdet verft skulle ligge utanfor konsernet. Ei gruppe aksjonærar med Idar Ulstein i spissen hadde no garantert for at drifta ved verftet skulle halde fram som før. Det ville også bli inngått ein samarbeidsavtale mellom verftet og Vickers-Ulstein. Reint teknisk ville også Ulstein Verft i første omgang bli selt til Vickers, men så skulle det britiske selskapet tilby Ulstein-aksjonærane å kjøpe verftet for om lag 125 millionar kroner, 5,75 kroner pr. aksje. Familieselskapet Ulsmo, der Idar Ulstein var styreleiar, ville få aksjemajoriteten i det som frå mai 1999 skulle heite Ulstein Mekaniske Verksted Holding AS (UMV Holding AS). Med til Ulstein Verft høyrde også Ulstein Elektro, Castor og Ulstein Flex Transport med bygningar og tomter. Verftet si avdeling Ulstein ville halde fram i leigde lokale til utgangen av år 2000. Då skulle alt samlast ved Hatlø. Gjennom avtalen ville Ulstein Verft få finansiert bygging av tilsvarande hallar for stålproduksjon ved avdeling Hatlø.
Idar Ulstein kom med ei forsikring til arbeidarane og bygdefolket: – Eg har stor tru på framtida til verftet. Vi har den beste kompetansen i verda på å byggje spesialskip. Vi har gode sjansar til å utvikle oss vidare. Men kva som vil skje med dei planlagde investeringane på 250 millionar kroner, er for tidleg å seie noko om, berre at Ulstein Verft etter transaksjonen vil få tilført ein kapitalbase som kan utvikle verftet vidare. Familieselskapet Ulsmo AS vart no hovudeigar av både Ulstein Verft AS, Ulstein Elektro AS, verksemder i Slovakia og Brasil samt fleire forretningseigedommar, samla under nemninga The Ulstein Group med Idar Ulstein som styreleiar.
