Etter store tap i 1994 måtte den administrerande direktøren i Ulstein Verft gå, og ny direktør vart Brynjulv Mugaas. Han vart sitjande heilt til Gunvor Ulstein tok over som konsernsjef i 1999. Idar Ulstein hadde eigentleg tenkt å gi seg som konsernsjef, men etter krisa som oppstod i konsernet i 1994, gjekk han på vidare med krum hals. Ulsteinkonsernet tapte heile 150 millionar kroner på eit kranprosjekt ved Molde Verft, og i tillegg 40 millionar på bygging av tre kontainerskip til eit nederlandsk reiarlag. I tillegg hadde konsernet hatt store garantikostnader ved motorfabrikken i Bergen på grunn av veivakselbrot på gassmotorar leverte til landanlegg. I februar 1995 synte den førebelse rekneskapen til konsernet eit underskot på 160 millionar kroner; mykje pengar for konsernet den gongen: – Eg føler ei plikt til å vere med å snu skuta. Vi har kome i ein vanskeleg situasjon. Då er det berre ein ting å gjere, ta ansvar. Vi hadde tilsett ny konsernsjef, men når han no har trekt seg, føler eg at vi treng ro for å kunne snu dette dårlege resultatet, svara Idar Ulstein på spørsmål frå lokalavisa. Den nye konsernsjefen, Bernt Reitan, hadde trekt seg av det han kalla personlege årsaker, men Ulstein såg ikkje bort frå at det kunne ha samanheng med det vanskelege 1994-året.
Etter 35 år ved Ulstein Verft og 20 år som klubbleiar fekk Anders Hatløy også oppleve tapsåret 1994. Han var overraska då tala kom på bordet: – Hadde nokon sagt dette til meg for fem-ti år sidan, ville eg ha nekta å tru at Ulsteinkonsernet skulle kome i ein slik situasjon. Gjennom mannsaldrar har verftet vore ein trygg arbeidsplass for fleire generasjonar, kommenterte Hatløy som no måtte vere med å ta ansvar for å snu skuta. Til Vikebladet Vestposten i mars 1995 forsikra Hatløy at han og resten av organisasjonen var innstilte på tiltak, også upopulære. Men for første gong i karrieren måtte Anders Hatløy vedgå at han var uroleg for arbeidsplassane.
Men med Idar Ulstein ved roret reid konsernet av stormen og kom sterkt tilbake. Mellom anna sytte han for kraftige kostnadskutt. Han tok også tak i det han meinte var veikskapar innan kulturen i konsernet: – Vi har hatt ein tendens til å ville klare «alle» ting samtidig. Resultatet er at vi ikkje har fått gjennomført skikkeleg det vi har bestemt at vi skal gjennomføre. Vi må prioritere mykje sterkare dersom vi skal oppnå resultat, sa han til lokalavisa.
No nærma det seg det tidspunktet at eit generasjonsskifte utløyste ein salsprosess til utanlandske eigarar. Men verftet skulle bli verande i familien. Det første frampeiket på det som skulle skje mot slutten av tiåret, får vi i april 1995. For første gong i Ulsteinkonsernets historie hadde dei inngått avtale som opna for eigarar utanfor Ulstein-familien. Aksjonærane i Ulstein Holding AS hadde godkjent ein avtale med Statens Nærings- og Distriktsutviklingsfond som kunne få kjøpe om lag fem prosent av aksjane. Idar Ulstein signaliserte ein ting til: Om nokre år kan konsernet bli å finne på Oslo Børs. Avtalen med SND kom samstundes med at generalforsamlinga i konsernet hadde vedteke å ikkje betale ut utbytte etter katastrofeåret 1994.
Laurdag 23. mars 1996 siglde opp som den store hurtigrutedagen i Ulstein. Kværner Kleven, Ulstein Verft og dei to hurtigrutereiarlaga, Vesteraalens Dampskibsselskap og Troms Fylkes Dampskipsselskap, hadde blitt samde om felles dåp for hurtigruteskipa MS Nordkapp og MS Polarlys. Om lag 500 gjester frå fjern og nær vart inviterte til det store arrangementet, og mellom gjestene var det også personar frå Storting og regjering, og eit stort presseoppbod frå inn- og utland: – Vi vil at kundane våre skal få eit godt inntrykk av regionen. Dette skal bli ei oppleving både for gjester og publikum, uttalte informasjonssjefane Arnfinn Ingjerd (Ulstein) og Inge-Jonny Hide (Kleven). Både Nordkapp og Polarlys skulle setjast i rute i april 1996. Dei to skipa representerte ein kontraktsverdi på ein milliard kroner for dei to verfta. Dronning Sonja skulle vere gudmor for MS Nordkapp ved Kleven, og sysselmann Ann-Kristin Olsen på Svalbard skulle vere gudmor for MS Polarlys ved Ulstein Verft. Det ville verkeleg bli ein folkefest. Lokalavisa rapporterte om full klaff under hurtigrutelaurdagen. I vakkert vårvêr samla arrangementa kring 7000 tilskodarar, og kommunen vart verkeleg sett på kartet. Ein armada av småbåtar følgde dei to skipa ut Ulsteinfjorden. På leiarplass slo Vikebladet Vestposten fast: – Dagen vart ein gedigen PR-fest for det beste av det Ulstein-regionen har å by på. På førehand kunne vi kanskje frykte at riksmedia ikkje ville fatte det unike i denne historiske hendinga. Det er langt frå Oslo til Ulsteinvik. Men ikkje slik denne gongen. Essensen i medie-responsen kjem til uttrykk i det avisa VG skriv på kommentarplass søndag: «Det er tale om en unik prestasjon. To verft i et lite utkantsamfunn, støttet av underleverandører langs hele kysten, har innenfor avtalt tid og pris levert to mønsterskip som i årtier fremover vil være seilende utstillingsvinduer for det beste i norsk teknologi, flid og sjømannskap. Det har skjedd i konkurranse med de fremste i verden, et uttrykk for innsatsvilje og vinnerkultur som gjør Ulsteinvik og norsk skipsindustri til et eksempel for alle oss andre.»
Dronninga måtte ha fire forsøk for å knuse champagneflaska. Men sjølv dette kom ut med pluss i margen: Champagne-dramatikken gav endå ein dimensjon til dei mange PR-fasettane ved den store hurtigrutelaurdagen i Ulstein.
