Det var gode tider i norsk næringsliv fram til 1998. Sysselsettinga i landet auka med 230.000 frå 1993 til 1998. Frå 1998 minka veksten i økonomien noko. Det skuldast mellom anna uro i internasjonale kapitalmarknader i samband med den såkalla Asia-krisa, kraftig fall i oljeprisen og dobling av rentenivået i eit forsøk på å forsvare kronekursen.
I starten av juli 1998 kom eit varsku med omsyn til den lokale industrien: – Marknaden for norsk skipsbygging er i ferd med å tørke ut, og det før verfta har vist at dei er i stand til å tene pengar, skreiv Vikebladet Vestposten. Dagens Næringsliv tok hardare i: «Kollaps i verft», var overskrifta der. Ifølgje avisa var det hittil dette året berre bestilt skip for litt over ein milliard kroner, mot kontraktar for nesten 13 milliardar kroner året før.
Reiarlaga for forsyningsskip og seismikk-selskapa hadde dei siste åra skapt ein av dei største byggjeboomane for verftsnæringa på lang tid. Men no var ordrebøkene i ferd med å gå tomme, og mange verft måtte ha kontraktar innan kort tid om dei skulle ha arbeid utover i 1999. Samtidig heva Noregs Bank styringsrenta med 0,5 prosentpoeng, og bankane følgde etter, også lokalt.
Hausten 1999 vart det permitteringar ved verfta i Ulstein og ved Odim, og stemninga var dyster inn i det nye tusenåret. Men ut på våren smilte verftsleiarane igjen på framsida i avisene.
