Men tida var enno ikkje heilt moden til å ta i bruk det verkeleg store framsteget, nemleg elektrisiteten som på denne tida vart teken i bruk i stadig fleire stader i landet. I Ulstein snakka folk helst om å demme opp store vassbasseng. Ved ei slik vassregulering kunne drivkraft frå vasshjul nyttast til nye og større verksemder. I 1913 tok dei såleis til å setje opp ei bygdemylne ved Ulsteinelva. Ho skulle gi eit større utval mjøl og gryn enn det hadde vore tidlegare på dei små gardskvernene (Johan Ottesen 1992).
Trua på framsteget stod sterkt i Europa ved hundreårsskiftet. Naturvitskapen innkasserte den eine sigeren etter den andre og danna mønster for anna vitskapleg arbeid. Tekniske nyvinningar høyrde nesten til dagens orden, og folka levde i fred med kvarandre. Denne framtidsoptimismen smitta over på den unge, norske nasjonen. Fossane vart til eventyrlege energikjelder og nytta til industri og lys – inne og ute, særleg i byane. Anleggsarbeidarar sprengde veg for jernbane mot vest og nord. Slåmaskiner song over bøane i det som historikaren Berge Furre kallar Europas mest mekaniserte jordbruk (Norsk historie 1914-2000, 1999). Fiskebåtar søkte lenger til havs med nye motorar. Spranget frå segl til damp var fullført i ein handelsflåte på 2,5 millionar bruttotonn. Industriproduksjonen på næraste dobla seg dei første 14-15 åra av 1900-talet; bruttonasjonalproduktet auka med 55 prosent frå 1905 til 1914, då Noreg var halvindustrialisert. Talet på industriarbeidsplassar hadde passert 100.000 i 1910.
Den nye optimismen fekk fotfeste her i dei ytre kystdistrikta òg. Dekka båtar og skøyter med motordrift, og i tillegg havgåande fartøy med stålskrog og dampmaskineri, hadde gjort drifta mindre avhengig av det avgrensa og meir lokale sesongfisket. På eitt eller anna fiskefelt, ein eller annan stad, nord eller sør på kysten eller ute i havet, var det alltid fangst å få. Det gjaldt berre å kome seg dit med rett reiskap og til rett tid. Prisane på fiskeprodukt heldt seg godt oppe sjølv om kvantumet som dei førte i land, auka år for år, kravde større avsetnad og fleire kjøparar. Alt dette skjer innanfor eit så kort tidsrom at det knapt er høve til noka medviten omstilling. Det meste arta seg som eit hastverk, det gjaldt å få hive seg med og utnytte dei sjansane som baud seg.
Noreg var tidleg ute på dette området. Det første elektriske lysanlegget vart installert ved Lisleby Brug ved Fredrikstad i 1877. Bedrifter i hovudstaden følgde like etter, medan Hammerfest var den første byen i landet med elektrisk gatelys.
Tanken om elektrisk kraft tok såleis til å vekse fram i Ulstein òg. Oppgangsåra før og under første verdskrigen sette fart i slike utbyggingsplanar rundt om. I 1915 var det 28 kraftverk i Møre og Romsdal (Romsdal Amt), og i 1919 hadde talet vakse til heile 185. I Ulstein var det fleire alternativ å velje mellom. Men etter kvart kom fleirtalet til å samle seg om Ulsteinelva. Den 24. november 1915, medan verdskrigen rasa på kontinentet, hadde soknestyret i Ulstein møte om utbygging av Ulsteinelva. Den private arbeidskomitéen som hadde fått elva på hand, baud ho fram til soknestyret. Som vi har vore inne på, låg det no føre søknad om å dele Ulstein og Hareid i to kommunar. Soknestyret meinte difor at utbygginga i Ulsteindalen var ei sak for Ulstein sokn åleine.
I tida som følgde kjøpte dei inn maskiner og utstyr, stolpar og kopartråd. Andreas Ringstad, Ivar L. Moldskred og Vilhelm Ringstad fekk oppdraget med å byggje kraftstasjonen. Dei starta arbeidet våren 1916, og i mai var dei 24 mann i arbeid på anlegget. Dei arbeidde først og fremst med rørgata og demde opp Lisjevatnet. Sjølv om det var økonomisk optimisme i Noreg under første verdskrigen, merka landet etter kvart følgjene av krigen. Utover i 1917 var det tiltakande mangel på slikt som kol og olje. Dermed var det viktig å få verket i Ulsteindalen ferdig så fort som råd.
Midt i desember 1917 stod verket ferdig. Avisa Aarvak skildrar førjulsgåva til folket på strekninga Gåsneset til Sauneselva: – Det lid på kvelden 14. desember 1917. Ein smågut kjem i tanande sprang utover vegen i Vik og ropar: «Det brenn, det brenn!» Det synte seg å vere noko særs i gjære, folk var oppskaka. Det var liksom ein farang. Folk ville ikkje tru sine eigne auge. Det brann verkeleg. Den eine pæra etter den andre tok til å kaste eit bjart lys frå seg. Eit hus kunne bli opplyst frå kjellar til loft, og folk fór opp og ned trappene; det måtte ikkje mangle ei einaste pære. Full stim måtte dei ha.
Den 14. desember 1917 var ein merkedag i historia til Ulstein kommune. No var håpet at det nye Ulstein Elektrisitetsverk skulle skape liv og rørsle kring seg. På gardar, fabrikkar og verkstader var det etterspurnad etter kraft. Avisa Aarvak såg for seg ei velsigna tid for Ulsteinsamfunnet. Etter kvart vart nettet utbygt slik at krinsane i kommunen også fekk nytte straumen.
På denne tida fekk Ulstein eit viktig tilskot til industrien i kommunen. Martin Ulstein grunnla Ulstein Mekaniske Verksted i 1917. Verksemda skulle bli ei hjørnesteinsbedrift i regionen, og etter kvart bli kjend som konsernet og familiebedrifta Ulstein Group.
Viktig for kulturen og mentaliteten i Ulstein skulle også Idrottslaget Hødd bli. Laget har medverka sterkt til å gjere namnet Ulsteinvik kjent på landsplan. Hødd vart skipa fredag 1.august 1919 av 25 menn som skreiv under på protokollen. Sverre Sundgot var den første formannen i historia til klubben.
