Når det gjeld industrien i Ulstein, er hovudbiletet at der er vekst gjennom heile tiåret. Dagleg leiar Leif Hatlø ved Hatlø Verksted i Ulsteinvik var mannen som i løpet av ein femtenårsperiode stod i spissen for opprustinga av den færøyske fiskeflåten. Det byrja med ei einsleg svale, Vesturhavid Blida, ein 110 fots fiskebåt til ein færøysk reiar i 1956. Båten vart døypt og overlevert 5. oktober 1956. Sidan rann dei som erter or sekken, fortel Åge Hatlø i ein artikkel i Levd liv 2012. I alt kom det 21 fiskefartøy frå Hatlø Mek. Verksted til øyane i vest.
Artikkelforfattaren gir att eit intervju med Leif Hatlø: – Etter krigen skulle fiskeflåten byggjast opp att. Materiellet var utslite, og vi fekk hendene fulle med reparasjonar, påbygging og modernisering. Vi vart stadig fleire i arbeidet, og i 1950 var vi 133 tilsette. Etterspurnaden etter nybygg auka etter kvart, og vi satsa meir og meir på det feltet utover på 1950- og 1960-talet. Vi bygde alt frå fiskefartøy til ferjer, pallebåtar og slepebåtar. Det siste for eit reiarlag på Bahamas. På det meste var vi 250 tilsette og var elles det første større verftet i Ulstein. I desember 1955 kunne Hatlø sjøsetje den første heilsveiste stålbåten dei hadde bygd ved verkstaden. Alle oppdraga førte også til utviding av verkstaden, mellom anna utviding av dei to plateverkstadene.
For Ulstein Mekaniske Verksted var det eit hardt slag då gründer, eigar og disponent Martin Ulstein døydde i juni 1948. Men verftet hadde velrøynde medarbeidarar, og kona Inga og borna gjorde sitt til at verksemda ikkje vart lamma. Veksten gjekk vidare, utbyggingsarbeidet heldt fram, og det vart lagt mykje omtanke i rasjonalisering og effektivisering.
Ved årsskiftet 1949/50 rykte eldste son til Inga og Martin, Magnulf, opp og overtok som disponent 25 år gammal. Verftet vart gjort om til aksjeselskap med familien som aksjonærar og Inga som hovudaksjonær og leiar for styret.
Ulstein Mek. trong meir plass til verkstadbygningar og kaier. Då bedrifta var 40 år i 1957, hadde netto golvflate kome opp i 1870 kvadratmeter og ei kailengde på nærare 50 meter. I denne perioden fekk Ulstein Mek. Verksted eit viktig inntrykk av kor avgjerande salsarbeid kunne vere. Ålesundaren Johan Weiberg Gulliksen, som seinare følgde bedrifta mellom anna gjennom styret i Ulsteingruppa, tilbaud eit motoranlegg frå Volvo Penta til bilferja Torulf som verftet heldt på å byggje i 1957. Verftet aksepterte tilbodet, og dermed byrja eit langvarig samarbeid; Gulliksen kunne i grunnen reknast som den første profesjonelle salsmannen for bedrifta, skriv Harald Grytten (Maskiners Arbeid og henders verk, 1992).
M. Kleven Mek. Verksted fekk utover på 1950-talet mange oppdrag med å ruste opp fiskeflåten og sildoljefabrikkane. Mellom sildesesongane vart fabrikkane bygde ut og fornya. I denne tida hadde Kleven fleire monteringsoppdrag ved sildoljefabrikkane i Fosnavåg, på Eggesbønes og Moltustranda. Etter kvart fekk verkstaden mange nye oppdrag å ta fatt på. Det synte seg snart at det var for liten plass i smia til å få gjort alt arbeidet som venta. I åra etter krigen var det stadig utbygging. Såleis vart det i 1951-52 bygt ny smie på 80 kvadratmeter i betong. Første smia vart no gjort om til snikkarverkstad.
Meir utstyr kom til, mellom anna ei ny kran som dei tilsette i verkstaden laga sjølve. Arbeidsmengda utover i 1950-åra var sesongprega. Arbeidsstyrken kunne variere frå sju-åtte og opp til 15-16 før sildesesongen. Men i den tida var det ikkje snakk om permitteringar. I sesongen var folka anten på sildearbeid eller på fiske.
I byrjinga av 1950-talet gjekk eldsteson til Kornelia og Kleven-gründer Marius Kleven, Arthur, på maskinistskule i Ålesund. Då han kom tilbake til verkstaden, dreiv broren Magnar og eksperimenterte. Han meinte verkstaden måtte utvikle og produsere ei hydraulisk styremaskin. Arthur fekk i oppgåve å teikne styremaskina. Godkjenninga gjekk etter kvart i orden.
I 1957 tok det til å minke med silda. Utviklinga verka etter kvart inn på arbeidssituasjonen ved Kleven. Fiskebåteigarane vart meir varsame med å koste på båtane sine og gjorde berre det mest nødvendige for å halde båtane ved like. Fleire av dei mellomstore verkstadene ville då satse på båtbygging, men slik røynsle hadde ikkje Kleven, og det skulle gå ei stund før dei fekk byggjeoppdrag (Frå smie til skipsverft, Harald Thorseth, 1992).
