Ein morgon i november 2012 vakna eg med ein song på leppene. Det gjer eg ikkje så ofte. Men denne gongen merka eg at eg hadde smilt i søvne; langt inn i den drøymande medvits-løysa slo smilet inn og vekte meg. Ei stripe lys seiv inn mellom gardinene, og biletet frå songen stod tydeleg for meg: Sisyfos!
Sisyfos er ein merkeleg gestalt i dei greske gudesegna. Brotsverket hans var at han hadde fornærma gudane. Som straff måtte han skubbe ein veldig stein oppover fjellsida. Då han sveitt og sliten nådde fjelltoppen, glapp steinen ut av hendene hans og trilla ned igjen, gjorde små hopp i det ujamne terrenget, heilt til han nådde dalbotnen og vart liggande i ro om lag der han kom frå. Så måtte Sisyfos starte det mødesame arbeidet med å rulle steinen opp fjellsida igjen.
Kva var det eigentleg Sisyfos hadde gjort? Jau, han nekta å vende attende til dødsriket etter at han hadde fått innvilga ei lita fristund hos menneska; dufta av havet og graset, kjensla av livet. I dette biletet ser eg for meg fotballklubben Hødd, sidan 1960-talet dømd til ei evig pendling mellom det ordinære tredjenivået og det som blir rekna som norsk toppfotball. Opp og ned, opp og ned – i ei endelaus reise. Slik er det å ha smakt på livet, kjent lukta av gras og hav. Hødd kan ikkje fri seg frå sin gylne tradisjon. Sidan gullalderen på 1960-talet har laget kjent smaken av å vere mellom dei beste i dette kuperte landet. Du kan ikkje fri deg frå ein slik smak. Han går i blodet, inn i nervesystemet; set seg i veggene på klubbhuset, i garderobane, hos heltane frå gamle dagar – og smittar frå pensjonistane til dagens unge publikum. Det er ikkje mogleg for Hødd å fri seg frå sine ambisjonar om å nå fjellets topp. Og no – den morgonen i november 2012 – stod laget framfor den høgste av dei alle: cupfinalen på Ullevål, norsk fotballs Mount Everest. Knapt noko anna kan gi ein klubb og ei bygd meir merksemd enn ein slik tind.
