Grimstadkorsongar frå første tone

Det begynte under krigen – i 1942 – då Magne gjekk det sjuande året på folkeskulen. Han hadde sunge heime i Ivergarden, og på skulen fekk han synge endå meir. Det inspirerte sjølvsagt at læraren sa at ungguten hadde ei god stemme.

– Dette året samla vi gutane i grannegardane oss under arunnen midt nede på Sørnmarka, fortel Magne, – og fekk lære ulike stemmer, det leiaren Johan H. kalla 1.-tenor, 2.-tenor, 1.-bas. og 2.-bas. Arunnen var ein stor hassel, som høvde godt å flokke seg under.

– Og då Johan tykte at vi song bra nok, vart vi med som programkrefter i ymse lag og foreiningar og song fleirstemt. Og det var då vi fann på å kalle oss ”Kvartetten Storm” og fekk våre stemmevise plasseringar. Og Johan var den sjølvskrivne leiaren, legg Magne til.

I fredsåret 1945, etter å ha øvd utetter i krigsåra -42, -43 og -44, bestemte karane seg for å legge ut på ein songtur til Nordfjord.

– Vi var innom Stårheim, Nordfjordeid, Hestnesøyra, Rygg og Sandal i Breim (ei forteljing om denne turen står ein annan stad i boka). – I tillegg til songen var det tale ved bror Arne og deklamasjon ved Johan.

Kormedlemer på turen var Arne O. (1.-tenor), Erling og Magne (2.-tenorar), Asbjørn (Flø) og Erling 1.-basar og Johan 2.-bas.

– Då eg kom inn på lærarskulen på Nesna i Nordland i 1946, vart ikkje min innsats i Storm like samanhengande. Men eg var alltid med når eg hadde ferie. Lærarskulen var på fire år, med ei samla aktiv skulegonge i 28 månader, så i denne tida vart eg sjølvsagt hindra i å delta i heimesongen.

Eit fast punkt

Men bortsett frå denne tida har Magne fått vere aktiv i den store venneflokken som Storm og Grimstadkoret har vore.

– Det har vore mitt faste punkt i livet. Eg har hatt stor glede av å delta – og her må eg også få nemne alle diskusjonane vi har hatt. Det har sanneleg ikkje mangla på morosame og gode replikkar.

– Skal eg nemne nokre av dei mange hendingane eg har fått vere med på, så ligg songturane til eldre folk rundt om i grendene 1. juledag langt framme. Det inntrykket som sit sterkast i meg frå desse turane, var då vi song for Norvald Grimstad. Han låg på sitt aller siste. Eg hugsar at det var så vidt han greidde å løfte hendene.

Dei som kjenner Magne veit at han er både alvorsmann og moromann. Han balanserer ein hårfin ironisk snert med klare grenser mot det destruktive og usømmelege. Han har alltid likt å styre med ting. Han har ei journalistisk tilnærming til dei oppgåvene han går inn i – og deler villig ut skriftlege nedteikningar om menneske han har møtt – eller det kan vere ein kobb, ein fugl eller ein mink som viser seg ved hytteparadiset i Havågane. Og meir enn gjerne legg han inn ei påminning om dei åndelege verdiane.

Etter lærarskuletida og eit par korte visittar i Skånevik og Os fekk Thorvald Bjørndal lokka Magne til den nystarta realskulen i Ulsteinvik i 1954.

I 1956 gifta Magne seg med Martha Kristensen frå Ulsteinvik og fekk sju born med henne. Martha døydde av kreft i 1969 – og to år etter gifta Magne seg oppatt -med Alis Muren frå Gjerdsvika. Dei fekk to born i lag. Ni-barnsfaren fortel at han har vore glad i begge konene sine.

I 1969 vart han rektor ved Ulsteinvik skule, som den gongen hadde ni trinn. Då Ulsteinvik fekk eigen ungdomsskule, heldt han fram som barneskulerektor, og berre det, fram til 1993, då han gjekk av med pensjon. I mellomtida hadde han hatt eit kortare opphald som skulestyrar i Os og eit studieår i Volda.

Magne var med på å starte Vestposten i 1970, der han brukte av fritida og skaparevna til å hjelpe avisa fram. Den første tida omfatta drifta også trykkeri. Mang ein gong – når Magne kom inn døra og konstaterte at maskinene gjekk – ljoma kommentaren: ”Ej syns ej høyre enj liflige lyd!” Den liflige lyden kom ikkje frå offsetpressa, som trykte avisa, men frå ein liten ”vinge”, som laga trykksaker for kundar med betalingsevne.

Det var pengelyden han høyrde. Pengelydar måtte til for at avishuset skulle vere i stand til å formidle kultur- og åndsverdiar.

– Poenget er nåden og kjærleiken

På 80-årsdagen sa Magne i eit intervju med Jon Gjerde at han var ein tvilar, og redd for å misse trua. Han har fått oppleve mykje sjukdom, også mellom borna sine. Den eldste sonen Einar døydde av kreft i sine beste år.

– Poenget er å leve i nåden og kjærleiken, seier han og viser til Jesus som den mest solidariske personen i historia. – Nåden og kjærleiken er det einaste som kan trøyste, seier han i dette intervjuet.