Samferdsel og kommunikasjon

No måtte Ulstein-politikarane syte for å utbetre hamneanlegget i Ulsteinvik, slik at det kunne tilfredsstille godsruta.

Første byggesteget av den nye kommunale kaia i Ulsteinvik vart teke i bruk i 1972. På same tid stod det nye terminalbygget ferdig. Men hausten 1974 kunne kommunen konstatere ei veldig auke i godsmengda, slik at terminalbygget var sprengt. Dermed var det å førebu utviding.

Laurdag 4. september 1976 kan Ulstein gratulere herøyværingane med den nye Herøybrua, opna av kong Olav. Samtidig ser samferdselspolitikarane seg om etter kva som vil bli det neste store samferdselsprosjektet på Søre Sunnmøre. Brua til Runde står sjølvsagt snart for tur, men idéen om eit fastlandssamband for øykommunane på Ytre Sunnmøre har alt vore lufta ei tid. Dei ser for seg ei bru frå Eiksund over til Eika, Yksnøy og vidare til Berknes. Tanken om Eiksundsambandet var altså i støypeskeia alt på 1970-talet. Det skulle ta nesten 40 år før han vart røyndom. MRF tok over bilferja Torulf i september 1976. No skulle ferja setjast inn i Sande, i ruta Larsnes, Åram, Voksa, Sandsøy, Kvamsøy.

Fredag 1. april 1977 er ein annan merkedag for øykommunane. Ei viktig samferdselssak som politikarane har arbeidd med i fleire år, har falle på plass: Hareid-Sulesund får to ferjer i staden for ei. Frå no av blir det avgangar til og frå kvar halvtime. I tillegg går det framleis ferje mellom Hareid og Ålesund.

Både bil- og persontrafikken over Hareid er i sterk auke, og alt hausten 1977 hevar det seg røyster som er misnøgde med den såkalla B-ferja mellom Hareid og Sulesund: Ho er for lita, og mange bilar må stå over. I tillegg har ho så lita fri høgd at ho ikkje kan ta dei høgste varerutene og lastebilane. Kravet blir ei større B-ferje.

Hausten 1977 kom mange gateskilt på plass i Ulsteinvik. Då hadde stadig fleire vegar og gater kome til, og det hadde vorte problemfylt å finne fram for dei som var lite kjende. Det var våren 1977 hektisk aktivitet for å fullføre arbeidet på den nye riksvegstrekninga Strand-Botnen. Vegdekket vart i første omgang oljegrus. Den gamle innfartsvegen til Ulsteinvik frå sør, hadde ikkje vore særleg innbydande den siste tida. Den nye vegen var, bortsett frå indre Botnen og ytre Strandabøen, lagt ovanfor busetnaden. Vegen vart opna til 17. mai.

Sommaren 1978 stod den nye ferjekaia på Eiksund ferdig. Ho kunne ta imot større ferjer, og det var nødvendig for biltrafikken over Eiksund-Rjånes auka mykje. Samtidig var arbeidet med tunnelen mellom Haddal og Eiksund i full gang. Gjennomslaget kom rett før jul i 1978. Den nye vegtraséen i Haddal og den nye brua over Haddalelva hadde stått ferdig ei tid då han vart opna for trafikk i mai 1979. Med den nye vegen kunne gjennomgangstrafikken gå utanom det tronge og trafikkfarlege sentrum i bygda. Vegstykket mellom Garnes og nyebrua var no under arbeid. Tunnelen mellom Haddal og Eiksund var forseinka, men vart køyrbar vinteren 1979/80. Vegen vart no vel tre kilometer kortare mellom Haddal og Eiksund. Medrekna nyevegen gjennom Haddal hadde strekninga frå Garnes til Selvåg blitt 3,7 kilometer kortare.

I slutten av juni 1978 opplevde Ulsteinvik ein kraftig reduksjon i talet på anløp frå godsrutebåtar. Så seint som i 1977 var det ni anløp i veka, så vart talet redusert til seks, og sommaren 1978 til berre to. Dette førte til at fleire bedrifter i Ulstein måtte legge meir av godstransporten over til veg, med dei følgjer for vegtrafikk og miljø som det hadde.

I oktober 1978 vart bruselskapet AS Eiksundbrua skipa på eit møte i Ulsteinvik. Representantar for seks aksjonærkommunar var til stades, og dei valde Ulstein-ordførar Olav B. Urke til formann. Selskapet, som seinare vart Eiksundsambandet AS, skulle arbeide for fastlandssamband frå Eiksund til Berknes.

*

Telefonstyrar Solveig Strandebø slutta våren 1977 etter 48 år i teneste for Televerket. Det aller meste av tida hadde ho vore knytt til stasjonen i Ulsteinvik, den første tida i huset til Olaf Wiik, så flytte Televerket til Stratosbygget – og deretter til Fannemelbygget ved Haldeplassen i Ulsteinvik.

Men Solveig engasjerte seg på mange område, og var såleis ei føregangskvinne i Ulstein. I ei utgåve av Levd liv fortel Lodve Strandebø mellom anna dette om mora: – Solveig låg på sjukestova på Eggesbønes og fekk eldste guten då ho fekk spørsmål frå Ole Hofseth om å stå på lista til Arbeidarpartiet til kommunevalet i 1951. Ho trong ikkje tenkje seg lenge om for å svare ja. Med ein far som venstremann og ordførar vart det ofte diskutert politikk. Dette vekte samfunnsegasjementet i den unge jenta. Allereie som 17-åring hadde Solveig fått sympatiar for Arbeidarpartiet. Då ho kom heim, viste det seg at Venstre hadde plassert ho høgt opp på si liste til valet. Det måtte ho seie frå seg. Solveig vart vald inn i kommunestyret for Arbeidarpartiet i Ulstein med flest stemmer – 558. Ho var med det ei av dei to første kvinnene med fast plass i kommunestyret. Ein av grunnane til at Solveig fekk så mange stemmer, var nok at ho hadde arbeidet sitt på telefonstasjonen, og at mange kjende henne. På ein måte tok dei som arbeidde på stasjonen del i livet på så mange måtar. Dei visste kva som gjekk føre seg i bygda både av sorg og glede. I bryllaup og konfirmasjon sat dei og skreiv telegram frå fjern og nær. Konfirmantsøndagane stod dei på kyrkjetrappa og delte ut telegram. Solveig sat tre periodar i kommunestyret. I tillegg var ho mellom anna medlem i skulestyret i 20 år, sat i trygdekassestyret, Kringkastingsrådet for Møre og Romsdal og ei rekke andre kommunale nemnder.

Det nye telebygget i Ulsteinvik stod ferdig sommaren 1979, men svikt i leveringa av utstyr hadde forseinka telefonautomatiseringa. Etter planen skulle folk i Ulstein no kunne ha slege telefonnummera på skiva i sin eigen telefon, men automatiseringa i Ulstein vart ikkje gjennomført før 1. mai 1980. Då ville staben ved televerket i kommunen bli redusert kraftig – til seks halve stillingar og ein liten ekspedisjon. Men det var også planar om alarmsentral – med minst like mange stillingar.