Den 30. april i 1975 var det slutt på meir enn 30 år med krig i Vietnam. Det er det største som skjer på den internasjonale himmelen på midten av dette tiåret. Noreg var no godt inne i oljealderen.”Dei gylne sekstiåra” hadde halde det dei lova om økonomisk vokster for landet. Industrien fekk si glanstid og skapte grunnlag for både velferdsstat og velstandsstat. Folketrygda var krona på trygdestellet som hadde grodd gjennom heile hundreåret. Godt inne på 1970-talet synte både offentleg og privat forbruk rekordtal. Forbrukarsamfunn og overflodssamfunn var nemningar som stadig dukka opp i media og debatt.
Lite visste nye generasjonar om det mangelsamfunnet som prega landet 25-30 år tidlegare. Den aller første oljen kom i land i 1971. Frå 1975 til 1981 auka den norske olje- og gassproduksjonen frå to til 50 milliardar tonn. Stadig fleire fekk levebrødet sitt gjennom næringar knytte til olje og gass. Verft i Ulstein byrja tidleg på 1970-talet å rette delar av produksjonen sin inn mot dette eventyret, og dei første norskproduserte offshorefartøya reiste seg på beddingane. Dette skulle bli ei tid for omstilling og tilpassing. Ikkje alle industribedrifter klarte overgangen til oljealderen. Nokre sakka etter og gjekk mot ein undergang. Ei slik bedrift var Hjørungavaag Verksted, som heldt det gåande til 1991 før det heile var over. Men midt på 70-talet rådde optimismen.
No var landet inne i ein ny periode med Ap-styre. Ap-regjeringa Bratteli hadde gått av etter EF-nei-fleirtalet hausten 1972. Lars Korvald (KrF) leia så ei koalisjonsregjering samansett av KrF, Sp og Venstre frå 18. oktober 1972 til etter stortingsvalet 1973. Då tok Ap og Trygve Bratteli over igjen. Han gjekk av i 1976, og partikollega Odvar Nordli vart statsminister dei neste åra. Det var ei tid med inflasjon og kraftig lønnsauke. Snart måtte regjeringa trø på bremsene. Det får verknader også lokalt
