Song- og musikklivet på bedehuset

Frå 1932 var det innan Indremisjonens ungdomsforeining i gang ei liknande musikkgruppe der desse var med: Hilma Ulstein, piano, Ole Ulstein, fele, Martin Vattøy, fele, Osvald Hofseth, fele, Alfred Flø, bratsj, Anton Ulstein, fele, Karsten Vattøy, fløyte, Asbjørn Ulstein, cello. Dei tok del på festar, basarar o.a. Då Hilma Ulstein reiste frå bygda, vart det lite aktivitet, inntil ein i 1936 fekk med Anna Hop på orgel, Per Hop på fele, og Fridjof Hofseth på cello. No vart det arbeidd med stort og godt repertoar. Så kom krigen, og det låg nede til i 1950 då begge cellistane, Fridjof og Asbjørn, tok til med privat samøving, og noko seinare kopla inn diskanten med Ole Ulstein på fele. Sidan han var formann i ei nemnd for nytt orgel til bedehuset, foreslo han at dei skulle prøve å få i gang full styrke igjen, og elles samarbeide med Ulstein Kr. Blandakor for innkome til det nye orgelet.

I januar 1951 baud Asbjørn Ulstein heim til seg dei interesserte for drøfting, men interessa var så høg at det vart speling i staden for drøfting. Første konserten vart alt i april. I nummera saman med koret dirigerte Johan Sæther. Det vart to konsertar saman med koret.

Orkesteret arbeidde sjølvstendig vidare, og i 1952 var desse med: Feler: Ole Ulstein, Per Hop, Noralf Vik, Rolf Sævik, cello: Fridjof Hofseth, Asbjørn Ulstein, bratsj: Jens Ulstein, trompet: Johs. H. Saunes. Ei kort stund hadde dei også med Harald Saunes (fløyte), Ole Lars Ulstein (bass) og Omund Ekil (piano).

Pinseaftan 1953 hadde strykeorkesteret ein underhaldningskveld på bedehuset. I omtalen etter tilstellinga stod det at ensemblet hadde skaffa seg god musikalsk assistanse i Audhild Wigg og Randulf Saunes. Skulestyrar S. Hop heldt eit særs gildt foredrag, og dei fekk sjå ein interessant blomsterfilm i fargar og med vakker filmmusikk.

Saman med Ulf og Hasund og Dimnøy Ungdomsmusikk kjøpte dei ein såkalla magnetofon til bruk på øvingar. Dette er det vi i dag kallar ein bandopptakar. Men den tida var det eit relativt stort apparat, utan stereo.

Orkesteret var i godt gjenge og godt likt mellom folket. På ei øving (12/1-54) vart formannen Asbjørn Ulstein bedt om å tinge med musikklærar Leidulf Grimsmo om å få han med som dirigent, og han vart med. I samtale med far min meinte Grimsmo at dei skulle slå saman kreftene frå Hareid og Ulstein. Far var formann i starten.

Utpå hausten minka besetninga, og for å få større orkester som kunne arbeide for den gode musikken sin plass i bygda, vart ein samd om å ta opp samarbeid med andre frå Ulstein og elles Salongorkesteret på Hareid. Seinare i oktober vart det kalla saman, og øvingane tok til straks etter, utan vidare konstituering. I starten kalla dei seg berre Hareid og Ulstein Samorkester.

Hareid og Ulstein Fellesorkester vart skipa på Osnes-bedehuset 28.10.54. Skipingsmøte vart halde i småsalen på bedehuset. Debutkonserten vart halden våren 1955. Orkesteret var ikkje knytt til bedehuset og det som høyrde med til møteverksemd, men sidan orkesteret var meint å utgjere ei motvekt til uhøveleg musikk som alt då trengde seg inn, så tilbaud Einar Osnes (på vegner av Indremisjonen) gratis hus for orkesteret på bedehuset.

Dette orkesteret var eit felles orkester med Hareid. Det kan nemnast at seinare så fekk dei også fritt hus og same vilkåra på Bigset bedehus. Det rette namnet på orkesteret var Hareid og Ulstein Fellesorkester, forkorta til ”Fellesorkesteret”. Sidan orkesteret ikkje eigentleg var ein del av bedehusarbeidet, skal eg ikkje skrive så mykje meir.

IUF var skipa 12.10.1926. I den tida var det mange ungdomar som hadde kome med i vekkingane eit par år før. Det førte til vekking både i Ulsteinvik, Hatløya, Borgarøya og på Vattøya. Desse frå øyane rodde opp til nausta på Skeide, og gjekk så ut i Ivagarden. Bestefaren min, Anton Ulstein, var tend for å gjere noko for dei unge, både frå Ulsteinvik, Vattøya, Borgarøya og Hatløya. Han samla dei i Ivagarden der dei song og spela saman. Der var mange instrument tilgjengelege. Det er fortalt at det var berre i Ivagarden det fanst piano på heile Ulsteinstranda.

Heilt kort kan eg nemne at i 1924–25 var dei ei betydeleg vekking i Ulstein. I denne vekkinga stod Lars Lid og M. Thomassen. Av dei unge som var med og song heime hos Anton, vart det i 1925/26 starta eit musikklag og eit lite orkester som spela til. Folk som ikkje var med på bedehuset, kalla musikklaget for ”Himmelkoret”. Kanskje nokon av etterkomarane er interessert i å vite kven som var med, og eg kan nemne: Hjørdis Ulstein (Svalheim på Halsen), Nansy Ulstein, Selma Hatløy (Hofseth), Hilma Ulstein (Sundgot), Karen Ulstein (Svalheim), Lars Scheide, Ole I. Skeide, Martin Vattøy, Osvald Hofseth, Karsten A. Ulstein, Karsten Vattøy, Alf Vattøy, Nikolai Ulstein, Anton Ulstein, Jakobine Ulstein, Sigrid Skeide, Ragna Wiggen, Inga Vattøy, Ingebjørg Vattøy, Einar Spjutøy, Johanne Ovrå, Karen Osnes, Magnhild Osnes, Anna Paulsen, Nils J. Skeide, Berte K. Scheide, Kirsten Hofseth (Myklebust), Helene Årseth, Ingvald Hatlevik, Berta Gjerstad, Olefine Gjerde, Berta Overå, Petrine Wang (Hatløy), Karen Brubakk (Hatløy), Ellen Dimmen, Gudrun Høvik, Jenny Høvik, Karl Sundgot, Rakel Dimmen. Det kunne også vere fleire som eg manglar namnet på.

I 1932 kom det til fleire som eg kan nemne: Hans L. Skeide, Lauritz L. Skeide, Helga Osnes (Ulstein), Håkon Ulstein, Asbjørn Ulstein, Alfred Flø, Ole Ulstein, Borghild Flø (Høyvik), Asbjørn Osnes, Magnhild Osnes, Anna Bakke, Alvhild I. Hatløy (Ulstein), Rasofiel Hatløy, Borgny Sandvik, Herman Aarset.

Seinare i 1938/43/47 kom endå fleire med: Svein Ulstein, Dagny Myklebust (Ulstein), Solveig Skeide (Ulstein), Signe Nøringseth, Lidvor Ulstein, Kjell Ulstein, Berta Skeide, Tomas Hatlø.

IUF var starta 12/10 – 1926, og Anton Ulstein var første formann. Det vart starta som ei direkte frukt av musikklaget, dei ville ha meir forkynning og rettleiing i Guds ord. Desse unge kristne var aktivt med i lagsarbeidet, og det var mange fine samlingar, ikkje minst på ungdomskveldane med song og musikk. Dei var slike som ein kallar å vere tende for å få evangeliet ut. Dei var med og laga til stemne her i bygda; det var stemne med stortelt og fleire tusen deltakarar. Fredheim-kjellaren vart også nytta som kjøkken og matlaging.

Musikklaget tok gjerne turar heilt opp til Eide på Nordmøre. Då var det sykkelen å lite på. Men det var også mange båtturar til stemne andre stadar. Når det gjeld deltaking på møte, både heime og rundt omkring, så kunne eg ha skrive mykje, men eg stoppar med dette for å halde meg til temaet. Etter kvart minka det med medlemer i dette musikklaget. Ei tid etter vekkingane reiser mange frå bygda, dei går på skule, giftar seg andre stader osv. Bror min, Inge Ulstein, fortel at han hugsar at han var med på ei samling hos Martin Vattøy, då ”Himmelkoret” vart nedlagt.

Mange hugsar sikkert det ein kalla for Birkeland-vekkinga. Birkeland stod først i vekking i Ørsta. I 1956/57 kom han til Ulstein. Og det var mange som vart omvende. Bror min Inge var ein av dei mange. I slike vekkingar er det gjerne at både musikklag og kor vert starta. Slik også denne gongen. Eg har vorte fortalt at Paul Ulstein var ein av dei som fekk det nye musikklaget i gang. Men ser vi kven som også har vore med i det tidlegare musikklaget, finn vi namn som: Reidun Ulstein (Røyset), Svein Ulstein, Jens Ulstein, Peder (Per på Gjerda) Ulstein, Jørga Osnes. Eg kunne heilt sikkert rita opp fleire. Dei som no kom med, kunne også vere borna til dei tidlegare; eg tenkjer då som eksempel på dei på Halsa (borna til Karen Skeide).

I dei tider då musikklaget kom i gang att, var Einar Ulstein i militære. Der fekk han eit kraftig møte med Gud. Då han kom heim, fekk han sin plass i musikklaget saman med kona Bjørg. Han var leiar for musikklaget i mange år. Musikklaget var nytta på mange møte både i heimbygda og utover i fylket. Einar Ulstein var ofte på preikarferder, og då måtte andre leie. Vi kan nemne Elin Moldsvor og Paul Arne Ulstein (son til Paul Ulstein). Han spela gitar og piano; Paul Sævik, Anita Sævik på piano. Vi kan også nemne at Harald Rune Ulstein var med og spela bass.

Som vanleg er det mange som sluttar, av mange årsaker som eg alt har skrive. Ein prøvde å slå saman musikklaget på Hareid og Ulstein. I dag er vel Ulstein-delen svært liten, men Hareid er enno aktiv.

Då Paul Arne Ulstein og Harald Rune Ulstein vart konfirmerte i 1980, tok dei av konfirmasjonspengane sine å kjøpe seg instrument. Dei starta då songgruppa Darek, som vart godt kjend etter kvart. I denne gruppa var også Solgunn og Peder Almedal med ei tid. Då dei to nemnde gutane fann seg koner, Linda og Miriam, vart dei sjølvsagt med. Elles var venneparet Rune og Sonja Fjørtoft med.

Denne gruppa reiste også mykje rundt om i distriktet, ja, vidare utover også. I 1997 var dei med eit reisefylgje til Israel og deltok med song og vitnemål.

Då eg sette i gang med å finne informasjon om Blandakoret, vart eg fortalt at Magne Grimstad har ein artikkel i Levd Liv for 2012. Artikkelen er grundig, og eg finn ikkje grunn til å gå i detalj i denne artikkelen. Eg tek med berre nokre hovudpunkt som går på dette med song og musikk på bedehuset.

Namnet var opphavleg Kristenfolkets songkor og vart skipa i 1932, etter den såkalla Eidså-vekkinga. Koret stod fritt. Første dirigenten var soknepresten Holmås, så tok Johan Sæter over. Andre dirigentar: Magne Grimstad, Johannes Saunes, Oddmund Ulstein, Øyvind Tvetene, Leidulf Grimsmo og Oddmund Indreide, og til sist Birger Ulstein. Koret hadde om lag 30 songarar. Vi hadde så ei ny åndeleg vekking ved Arne Helset Dyrseth i 1942–43 og nye songarar kom til.

Randulf Saunes vart nytta som solist. Audhild Wigg var også ein fin solist, Hans L. Ulstein, og Håkon Wigg. Andre solistar som kom til seinare kan nemnast Kjartan Grimstad og Paula Sæter.

Mellom deltakarane hadde ein også fleire som song duett saman. Mellom anna hugsar vi godt Kjartan Grimstad og Randulf Saunes frå Ønskekonserten, med songen ”Bed”. Paula og Per Sæter har sunge ofte til rik velsigning på bedehuset og andre stadar. Det same har Martha Lillebø Vattøy og Audhild Wigg.

Seinare år fekk ein også med Ola Eiksund som hadde ei stor og djup basstemme.

Hallbjørg Hop var fast pianist.

Noko av det vanskelegaste dei framførte, var ”Den store stjerna” av Trygve Bjerkrheim. Dette var noko av repertoaret i siste tida, og dei måtte få med fleire som hadde vore med tidlegare og andre. Koret tok også del i møte og stemne langt utanfor vår kommune. Dei feira 50-årsjubileum i 1992, men rett etterpå vart det så tynt i songarkreftene at det stoppa opp av seg sjølv.