Historia om Alice frå Ulsteinvik

Karane i Alice var ambisiøse då dei starta i 1978, opptekne av musikk på grensa til det nerdete, levde og ånda for tonekunst døgnet rundt. Dei ville rett og slett prøve å leve av å spele i band. Ronny Jakobsen og Ståle Rasmussen, som altså kom frå militæret, måtte ha noko å leve av. Dei andre medlemmene sa opp gode jobbar og kasta seg ut i bandlivet. Dei tok opp banklån, kjøpte musikk- og lysanlegg og ein brukt Fiat varebil som dei bygde om til bandbuss. Seinare kjøpte dei ein liten buss, slik at eit par av karane måtte ta bussertifikat. Dei fekk også tidleg med seg ein teknikar/manager/lydmann, Svenning Vang, som dreiv Laluna Platebar i Ulsteinvik. Gjennom Vang hadde karane også direkte tilgang til det nyaste av det nye innan pop- og rockegenren.

– I romjula 1978 fekk eg tilbod om å vere med som gitarist i Alice, og ut på nyåret var eg på plass då Geir Arne Boska slutta og reiste til Bergen, fortel Rune Ertesvåg. Han byrja å spele gitar medan han gjekk på barneskulen. I storefri lurte han seg av garde heim til kompisen Ottar Hatlemark for å spele. Bror til Ottar, Petter, var eldre og hadde kjøpt seg elektrisk gitar og forsterkar. Han likte nok ikkje heilt at karane tjuvlånte gitaren. Men der byrja det altså, og sidan har det vore mykje gitar for Rune. Før han kom med i Alice, spelte han lenge i gruppa Dusty Track saman med karar som Trond Scotty Skotheim og Sindre Guttorm Dimmen. Han spelte til dans alt i 17- årsalderen, og etter militæret var han ei stund med i Ålesunds-gruppa Ruben. Tidleg i 1979 var han altså klar for Alice og budd på å satse hundre prosent: – Eg jobba på Ulstein Hatlø, avdeling Hatlø, men no sa eg opp jobben for å drive med musikk på heiltid.

Gutane var sjølvlærte, drivne av gløden og interessa. Men kvifor tok dei namnet Alice?

– Det hadde ingen ting å gjere med Smokie og Living next door to Alice. Eg var stor fan av det amerikanske rockebandet Little Feat. Vi spelte ein song av dei som heitte Willin’, eg spelar han enno; der er kvinna Alice omtalt i teksten, fortel Ståle Rasmussen, frontfigur, vokalist, gitarist og låtskrivar i Alice. Willin’ finst i fleire versjonar og må kunne plasserast i countrygenren.

Alice spelte gitarbasert 1970-talspop, rock og blues, inspirert av artistar som Elvis Costello og amerikanske grupper som Eagles og Toto. Andre artistar bandet henta inspirasjon frå, kunne vere Tom Petty, David Lindley og Eric Clapton.

Dei øvde mykje og fekk seg øvingslokale i kjellaren på gamle Ulstein skule. Her spelte dei gjerne på dagtid: – Vi var veldig seriøse, og ansvarlege. Vi drakk aldri når vi spelte. Øving verkar. Skal du klare noko her i verda, må det mengdetrening til. Det er kanskje noko ein del unge i dag ikkje har fått med seg. Drivkrafta vår var å bli så gode som mogleg. Vi ville spele den musikken vi likte, og tene pengar samtidig – og betale tilbake lånet til banken. Vi gjorde det beste ut av det, nådde dei måla vi sette oss, gjennom hardt arbeid, og så hadde vi vit til å slutte når tida kom, summerer Rasmussen opp.

Samtidig bar dei alt utstyret sjølve, mange tonn inn og ut, rigga opp og rigga ned. Etter kvart kom den unge ulsteiningen Hermann Klungsøyr med som lydmann. Også Åge Skeide var med ei tid som teknikar og lempis.

Resultata viste seg raskt. Ikkje berre fekk bandet ein stor lokal fanskare, gruppa gjorde seg også kjend for eit større publikum. Springbrettet var NM i rock 1979. Dette arrangementet vart organisert gjennom ei rekke distriktsfinalar rundt om i Noreg. Vinnarane av desse møttest til finale. For Alice gjekk vegen om distriktsfinalen i Ålesund. For å kome vidare måtte gruppa frå Ulsteinvik gå heilt til topps. Dei tok både publikum og dommarar med storm og vann konkurransen; ei stor oppleving for dei ærgjerrige ungdomane.

I Vikebladet tysdag 20. februar 1979 kunne vi lese følgjande: – Det vart full klaff for Ulstein-orkesteret Alice i kvalifiseringa for Rocke-NM i Teknisk skole-aulaen i Ålesund. I løpet av fire timar framførte 10 orkester rockemusikk. Etterpå kunne Alice entre scena og ta imot pokalen som symbol på finalebilletten til Jordal Amfi i Oslo 31. juli. Der skal dei kjempe mot ti andre orkester. Arrangør for NM for rockeband er den kjende impresarioen Tore Lande frå Trondheim. Etter finalen søndag uttalte han at standarden mellom orkestera som var med i Ålesund, var overraskande høg. Den hardaste konkurrenten til Alice var gruppa Stevenson frå Kristiansund. Då konserten var slutt, var det klart at kampen stod mellom desse to. Det som gjorde utslaget for Alice, var melodien Street Diamond, komponert av Ståle Rasmussen, ein god melodi med vellykka arrangement. Elles spelte bandet endå ein sjølvkomponert låt, Other Side of Midnight, Steely Dan-melodien Josie og 2-4-6-8-Motorway av Tom Robinson Band, fortel lokalavisa og legg til:

– Når det gjeld sceneshow, har Alice framleis mykje å lære, men konkurransen synte at bandet ligg på eit høgt nivå musikalsk, noko mange la merke til, jamfør Sunnmørsposten: «men bevares, det fem manns sterke orkesteret kan virkelig spille, det er det ikke tvil om». – Orkesteret har no om lag fem månader på å perfeksjonere melodiane før dei stiller opp på Jordal Amfi. Finalen der skal takast opp for seinare å bli gitt ut på plate.

Alice stilte med denne gjengen på scena i Ålesund: Bjørn Barstad (bass), Eldar Vartdal (tangentinstrument), Ståle Rasmussen (gitar/vokal), Ronny Jakobsen (trommer/vokal), Rune Ertesvåg (gitar/vokal).

– Den lokale finalen i Ålesund var ein flying start for oss. Eg hugsar at gruppa Stevenson var rekna for å vere bra, seier Rune Ertesvåg.

Tore Lande hadde vore primus motor for Trøndersk Meisterskap i rock i fleire år då han i 1979 første gongen tok konseptet ut til heile nasjonen gjennom den nystarta noregsmeisterskapen for rockeband. Finalen fekk stor mediedekking: – Å delta i arrangementet betyr kanskje ikkje at du blir verdskjend. Men det gir banda ein sjanse til å spele i ein større samanheng enn vanleg, og dei får vist seg fram for platebransjen, kommenterte Tore Lande i samtale med Dagbladet.

Ei veke før den store finalen kjem Vikebladet med denne førehandsmeldinga: – Alice skal spele heilt til slutt av dei 11 finalistane i NM. Arrangøren har lagt opp til ei storslått framsyning i fem timar på Jordal Amfi neste tysdag. Anlegget som skal nyttast, er på heile 4x 10.000 watt. Det skulle bli nok lyd til dei 10.000 tilhøyrarane som er venta til arrangementet, mellom dei også mange frå vårt distrikt. Opptaket frå finalen skal sendast i Ungdommens radioavis onsdag 1. august, dagen etter finalen, og vi får sjå noko av konserten på TV den 3. august i programmet Flimra. NRK har lova at alle finalistane skal presenterast, så vi skulle vere sikre på å få sjå også Alice på skjermen. Bandet skal forresten også presenterast i eit halvtimes program over Vigra lokal 10. august, opplyser lokalavisa.

– Manager for Alice, Svenning Vang, seier til Vikebladet at dei ikkje reknar med noko gjennombrot i denne finalen. Langt viktigare for dei er oppdraget dei har i Jegerhallen, ein restaurant i Oslo, fredag til søndag før NM. Dette er rekna for å vere ein stad for berre få, utvalde band. Laurdag skal dei også spele i Ridderhallen, og der møter alle talentspeidarane opp for å sikre seg kontraktar med gode grupper.

– I NM-finalen skal Alice framføre fem nummer: Street Diamond, Other Side of Midnight, Night in Your Town, Sweet Spanish Lover og Tonight. Alle er skrivne av Ståle Rasmussen, gitarist og vokalist i Alice. Vang reknar det ikkje som noko drawback at dei må spele til slutt. Nokre av dommarane er rett nok tilslutta same plateselskapet som ein del av finalistane, men han trur dømminga vil bli fair likevel. Alice har ikkje satsa på stor bruk av effektar, og dette – i tillegg til at dei har lege lågt i terrenget innan norsk pop, kan gjere sitt til at dei skulle ha bra sjanse til å kome opp, kanskje mellom dei fem beste. Miksinga under konserten blir gjort av profesjonelle folk, og sidan alt går inn på liveopptaket, reknar Vang med at den sida av framføringa skal gå fint. Etter NM reiser Alice direkte til Kristiansund på eit 14 dagars oppdrag, og seinare går turen vidare til Nord-Noreg. I Ulsteinvik blir det berre eit par framføringar før jul. – Vi ønskjer lykke til med NM og håper Alice får tur på landsbasis som dei har fått det her i distriktet, avslutta Vikebladet.

Konkurransen var tøff, og gruppa frå Sunnmøre nådde ikkje opp. Den tv-sende konserten vart vunnen av Oslo-gruppa Broadway News med mellom andre Lage Fosheim og Eivind Rølles. Gruppa hadde like før gitt ut singelen I Really Want To Love You. Andreplassen gjekk til Tornerose frå Bergen, som hadde eks-Saft-trommeslager Magne Lunde og black metal-produsent Eirik Pytten Hundvin som medlemmer. Tredjeplassen gjekk til bandet Subway Suck frå Trondheim med Dag Ingebrigtsen som vokalist (Wikipedia).

Tysdagen etter finalen kjem lokalavisa med denne oppsummeringa: – Det var ein ikkje heilt fornøgd manager Svenning Vang som ringde Vikebladet og kunne fortelje at Alice hadde kome på 8. plass i NM-finalen for poporkester. Kring 4–5000 hadde møtt opp i heller dårleg vêr for å høyre dei 11. finalistane. Alice var fattige fem poeng frå å rykke to plassar opp på lista, men Vang vil ikkje orsake plasseringa på nokon måte. Alice gjekk på scenen like etter midnatt, og einaste vansken var at ein av gitarane datt ut under noko av framføringa.

– Arrangementet gjekk greitt unna når det først kom i gang. Dei som vann, hadde det desidert beste sceneshowet; men spelinga deira var slett ikkje topp, meinte Vang. – Det var i grunnen framføringa på scena som skilte mest mellom gruppene, og i så måte var deltakinga i NM lærerik for Alice; stor inspirasjon å kome ut, sjå og høyre korleis andre gjer det. Bandet fekk elles erfare frå innsida korleis det er i bransjen, og det er temmeleg hardt, fortalde Vang. Avisa la til:

– Oppdraget i Jegerhallen gjekk veldig bra, og der blir det heilt sikkert speling seinare. Dei knytte mange kontaktar med folk derifrå, og Vang reknar med at det blir ein del meir speling på Austlandet. Eit plateselskap er interessert i innspeling utan at planane for dette er klare enno. Slik sett har det også kome mykje bra ut av Oslo-turen sjølv om plasseringa vart noko svakare enn venta, avslutta Vikebladet.

– Turen til Oslo var ei fin erfaring. Men det eg hugsar best frå sjølve NM-konserten, er at det såg ut som dei hadde lagt opp til at Oslo-bandet Broadway News skulle vinne. Så hugsar eg at Jahn Teigen var mellom dommarane. Han kommenterte at han likte godt Alice frå Ulsteinvik, fortel Rune Ertesvåg.

For Alice var NM-finalen ei positiv oppleving. Gruppa vart også representert på musikkalbumet NM for Rockeband 1979 med Street Diamond (Ståle Rasmussen). Kombinasjonen av samleplata og at finalen gjekk på NRK TV, gjorde at arrangementet i ettertid kom til å stå som den mest kjende av NM-finalane.

Ikkje lenge etter fekk Alice platekontrakt. Jo Tylden i PolyGram likte det han høyrde av bandet. No måtte låtskrivar Ståle Rasmussen fiske opp fleire tekstar og melodiar. Dei spelte inn plata i Rosenborg Studio på Majorstua. Det vart til maxi-EP-en Hald kjæft (når du snakkar te mej) med tre songar skrivne på sunnmørsdialekt.

– Ein låt som Like etter midnatt er noko eg kan stå inne for enno, seier Ståle Rasmussen i dag. At eit rockeband laga songar på dialekt, var ikkje heilt uvanleg i 1979, men Alice brøytte nok veg og var til inspirasjon for andre band på Sunnmøre på dette området, til dømes Sunnmøre Bårelag.

Ståle fortel dette om bakgrunnen for tittelen Hald kjæft når du snakkar…: – Denne frasen stammar frå ein lærar i Ulsteinvik, og truleg var det tittelen som gjorde at vi fekk kontrakt. Jo Tylden i PolyGram hadde sans for tekstar med humoristiske undertonar.

Konsert heime

Den 28. august 1980 inviterer Hareid Blueslag til konsert på Ulstein samfunnshus. Medverkande er mellom andre Alice. Vikebladet fortel om konserten og den nye plata: – Under dagens konsert med Alice, CC Top og Hareid Blueslag vil Alice nytte høvet til å presentere maxi-EP-en sin for heimepublikum. Plata blir frå i dag av å finne i landets plateforretningar. Musikken er sjølvkomponert – og gitt ut på platemerket Nor-Disc. For Alice blir det eit godt høve til å gjennomprøve musikken som skal presenterast i årets Festi-Gavla, ein utandørsfestival som skal arrangerast i Ålesund til helga.

Etter konserten kjem avisa med eit usignert referat. Her kan vi mellom anna lese: – Dette storarrangementet skulle skaffe litt pengar i kassa for det nystarta Hareid Blueslag. Difor hadde dei i tillegg til amatørgruppene fått med det profesjonelle bandet Alice som dei rekna med ville trekke folk. Popularitet til Alice har skapt ringverknader i Ulsteinvik, det er sikkert. Bandet har også hjelpt dei nye gruppene med råd og ikkje minst utstyr. Det var Alice som avslutta kvelden med sjølvlaga låtar og smakebitar få plata dei har gitt ut, heiter det.

Spelte profesjonelt

Frå sommaren 1979 starta Alice for alvor med å reise land og strand rundt for å spele profesjonelt. Mellom turane er gruppa tilbake ein visitt og spelar for heimefansen: Tysdag 16. oktober 1979 står det ein annonse i Vikebladet: «Dans på Ulstein samfunnshus fredag 19. oktober klokka 20–24. Musikk: Alice. Det er fotballgruppa i Hødd som er arrangør, og inngangsbilletten er 30 kroner.

Same avis kan fortelje at Alice hadde fått ein halvtime på riksnettet i radio til rådvelde søndag kveld (14. oktober). Sendinga starta klokka 20.15, og programmet heitte Åpent hus. Det var programsekretær Gunnar Sandvik i NRK Møre og Romsdal som leidde programmet, der han presenterte musikken og samtalte med bandmedlemmene. Avisa karakteriserte programmet som vellykka.

I november er gruppa igjen tilbake i Ulsteinvik. Vikebladet reklamerer med «Kosekveld – vaksen-dans» med Alice – på Ulstein samfunnshus laurdag 10. november klokka 20. Arrangør er Eiksund Skyttarlag, billettane kostar 40 kroner, og aldersgrensa er 18 år.

Samtidig ser vi at det skal vere «Stordans med det engelske topporkesteret Big Brother» på Ulstein samfunnshus fredag 9. november. Dykkarklubben var arrangør. Så her var det konkurranse. Laurdag 10. november var det også dans på Bergshall i Fosnavåg med Juft. Ungdommen boltra seg. I tillegg var det stadig gammaldans for den vaksne garde. Såleis er det dans på samfunnshuset med September fredag 30. november (Haddal IL) og gammaldans med Roaldsøy laurdag 1. desember, også Haddal IL.

Alice trekte likevel fulle hus og tok juleferie med dans på Ulstein samfunnshus laurdag 22. desember med Ulf som arrangør.

Sjølvsagt vart det mange dansetilstellingar både utandørs og innandørs – og farting over heile landet med bandbussen. Dei spelte også på festivalar som Glopperock og Festigavla. Mellom høgdepunkta var eit par konsertar på ærverdige Club 7 i Oslo, stinn brakke.

Stas med konsertar

– Det var stas å spele på konsertar der folk var interesserte i musikken og lytta til oss. Men det er klart vi måtte spele mykje til dans for å få det til å gå rundt økonomisk, seier Rasmussen, som sjølv gjerne stilte på scena i stripete pysjamas. Ei slik speleøkt kunne vare fire timar, og bandet måtte då ha minst 50 låtar på repertoaret, for det meste coverlåtar av musikk dei likte sjølve, og som dei såg fungerte som dansemusikk.

– Å få kome tilbake og spele på Club 7 ein andre gong, var nok eit kvalitetsstempel, kommenterer Rune Ertesvåg og legg til: – Vi spelte også i kjellaren på Chateau Neuf og i Skansen i Trondheim, og vi hadde langstidsengasjement med SAS-hotellet i Bodø og på Rogers i Tromsø. Vi var også på turne med russen på Sandane; dei reiste med eit show, og vi spelte til dans etterpå. Eg syntest det var kjekt å reise rundt og spele for eit publikum som likte oss. Det var ei fin drivkraft til å halde på. Men det kunne òg vere slitsamt. Ein gong køyrde vi frå Mosjøen; heile natta i buss og så framme på Hareid 17. mai om morgonen. Deretter var det direkte nordover igjen etter speleoppdraget.

Så var det slutt

I 1983 var det altså slutt. Då hadde bandet i løpet av fire-fem år skaffa seg ein tilhengarskare, ikkje minst lokalt, og vore til inspirasjon for musikkmiljøet i regionen. – Vi prøvde å leve av musikken, men etter kvart såg vi at det ikkje gjekk. Vi måtte jobbe ved sida av, fortel Rasmussen. Sjølv arbeidde han med booking og som diskjockey (DJ); så var det speling i helgane. Då Ulstein Hotell opna i Varleite, jobba han fast som DJ i baren og skaffa underhaldning og musikarar til hotellet.

Dei siste åra gjekk Rune Ertesvåg også tilbake til jobben på Ulstein Hatlø. Men han tok gjerne fri måndag og fredag ettersom bandet ofte hadde tre-fire speleoppdrag på ei veke.

Då det var slutt, dreiv fleire av bandmedlemmene vidare med musikk på andre arenaer. Ståle Rasmussen drog til Oslo for å bli siviløkonom på BI. Medan han studerte, skaffa han seg inntekter gjennom ulike spelejobbar. Han var korist i fleire NRK-program som Grand Prix og Lørdan. Han var mellom anna med og kora til Grand prix-vinnarane Karoline Krüger og Kate Guldbrandsen. Han var også med i banda Septimus og Mr. Walker & The Walkmen – saman med Steinar Fjeld og Rolf Graff. Det vart dessutan ei plateutgiving med Mr. Walker & The Walkmen.

– Eg fekk testa meg så mykje at eg trur eg skulle ha klart å leve av musikken i Oslo, men slik vart det ikkje, smiler han. Etter at han kom tilbake til Ulsteinvik, har Rasmussen halde fram med å spele litt i fritida. Publikum kjenner han frå opplegg som Karane med gitarane, Scottys Dreamteam og Bakarbandet.

Trommeslagar Ronny Jakobsen dreiv med danseband i Oslo, mellom anna i kjende Scandinavia. Fleire av dei andre har drive med musikk i ei eller anna form opp til i dag. Slik også med Rune Ertesvåg:

– Dei første åra etter Alice var det ikkje så enkelt. Eg spelte ein periode med Sixpence, og etter kvart vart det mykje speling i fleire samanhengar. Eg har spelt i Ulstein Storband i mange, mange år, Karane med gitarane, RT Stewing, Überjam og så vidare, fortel Rune, som feira 60-årsdagen sin med stor konsert saman med musikkvener og publikum på Sjøborg 2. april i år. På spørsmål om kva som er favorittgitaren, svarer han Fender Telecaster. I Alice-perioden spelte han på ein Gibson les Paul, og det er ein periode han i dag ser tilbake på med glede: – Det var ei veldig kjekk tid. Eg ville ha gjort det same igjen; kanskje satsa endå meir, avsluttar Rune Ertesvåg.

Kjelder

Intervju med Ståle Rasmussen og Rune Ertesvåg

Vikebladet 1979-83

Dagbladet 1979

Wikipedia