Johan Ottesen (1859–1938)

Johan gifte seg i 1891 med Nikoline Mortensdotter Liaskar (1863–1900) frå Volda. Dei fekk følgjande born: Oscar f.1892, Martin f. 1894, Antonia (Tona) f. 1895, Carsten f. 1897 og Bjarne f. 1900.

Nikoline døydde kort tid etter at Bjarne vart fødd. Det vart då tilsett ei guvernante, Serine Hasund, som underviste borna i tillegg til den ordinære skulegangen.

Johan gifte seg på nytt i 1907 med Marie Pedersdotter Lid (f. 1878) frå Brautaset i Ørsta. Borna deira var: Norvald (f.1909), Sverre (f. 1911), Alvhild (f. 1916) og Per (f. 1919).

Det kan dessutan leggjast til at i periodar var det plass til også andre i Ottagarden.

Syster til Johan, Antonie, vart gift med Andreas Strand. Dei og borna Borghild og Knut budde i Ottagarden – inntil dei fekk seg gardsbruk på Strandabøen.

Ofte var det mange folk sessa ved matbordet på kjøkenet i Ottagarden. Mange av dei som hadde sitt arbeid på garden, tenestejenter og drengar, fekk maten her i lag med folk som arbeidde på trandamperiet og sjøbudene. Mang ein gong var det born frå nabogardane som fekk sitje til bords når ungane i Ottagarden skulle ete.

Etter Ålesundsbrannen kom «Ulf» tilbake til Ulstein med åtte jenter frå ein barneheim i Ålesund. Desse jentene vart plasserte i heimar kringom i Ulstein. To vart verande i Ottagarden. Den eine vart der eit halvt år og den andre i to-tre år. På grunn av matmangel i Tyskland og Austerrike i siste delen av første verdskrigen kom fleire tusen born derifrå til Noreg for å bli «feita opp». To gutar fekk opphald i Ottagarden. Me fekk besøk av den eine i mange somrar i 1950-åra.

Johan Ottesen Osnes gjekk Søndmøre amtskule i unge år. Denne skuletypen, som vart etablert i 1875, gav vidareutdanning til bondeungdom etter avslutta folkeskule. Dette var ein ambulerande skule som flytte undervisinga si frå kommune til kommune.

Etter avslutta skulegang vart Johan Ottesen, som 19-åring i 1878, forretningsførar for Hareide sogns spareforening (Forbruksforeining). Føremålet til forretninga var å «skaffe dens Medlemmer billigt Indkjøb af Livsfornødenheder og fordelaktig Afhendelse af de Produkter som Distriktet kunde afsette».

Forretninga vart til liks med tilsvarande forbruksforeining i Ulstein skipa i 1872. Forbruksforeininga på Hareid gjekk konkurs i 1885 fordi Christian Johnsen, klippfiskbaron i Kristiansund, gjekk konkurs i 1884. Dermed fekk ikkje forbruksforeininga betaling for klippfisken som var levert til Johnsen. I bustyrerapporten vert det peikt på at det var styret, og ikkje Johan Ottesen, som hadde avgjort salet til Johnsen.

Trelasthandel og trandamping

I 1887 etablerte Johan Ottesen eige firma og dreiv trelasthandel i om lag 15 år. Nausta på garden Osnes var tidlegare samla ved Osnessanden. Etter utskiftinga vart fleire av nausta flytt til dei nye eigedomane. Åttringsnaustet til Ottagarden vart flytt til Ottavika. Tidlegare vart denne vika kalla Kyrkjevika etter Kyrkjestøa i vestre enden av vika. Før Johan overtok heimegarden i 1894, byrja han i 1890 med handel av sild og fisk og produksjon av medisintran. I den samanhengen bygde han også ei sjøbud og eit trandamperi i Ottavika tett ved åttringsnaustet.

Varene til trelasthandelen kom med båt frå utskipingsstader i Trøndelag, særleg frå Steinkjer og Levanger, og vart tekne på land ved gardsstøa i austre enden av Ottavika.

Med omsyn til trandamping ser det ut til at Johan Ottesen har samarbeidd med fleire. Eg kan nemne Ole Ose frå Ørsta og syskenbarnet Edvin Jacobsen i Herøy. Dei dreiv mellom anna trandamping også i Lofoten og i Fosnavåg.
Ottavika var den beste hamna i Ulsteinvik for åttringar og småbåtar som dreiv vinterfiske kring år 1900. Mannskapa på desse båtane budde i fiskjetida på sjøbudene her. Eitt lag budde også i kjellaren på Ottagarden.

Ei sjøbud som Ose og Ottesen hadde hatt i lag i Fosnavåg, vart flytt til Ottavika kring 1908. I tillegg til Ottesen-budene stod det ei tid, lengst aust i vika nær naustet til Iverhaugen, også sjøbuda til «Celina & Maud». Ho brann ned i 1904. Ein må rekne med at den næraste til å få kjøpe torskelevra frå dei mange båtlaga, som stasjonerte her, var Johan Ottesen.

I 1902 bygde Johan Ottesen i Ottavika ei ny og stor sjøbud, som vart kalla Ulfbuda, den største i Ulstein på den tida. Samstundes vart fiskebåten «Ulf» innkjøpt. Det var første fiskedampskipet som kom til Ulstein. Det kan her nemnast at tidlegare hadde dampbåten «Agder», ein ombygd rutebåt som ein dreiv sildefiske med, i ei kort tid vore stasjonert på Borgarøya.

Nybygget var kjøpt av AS Ulf, der aksjefordelinga var slik: Paul P. Osnes 2, Enok P. Hofseth 1, Ole P. Indreflø 3, Lars K. Garshol 6 og Johan Ottesen 6 aksjar. Det kan nemnast at «Ulf», med Lars K. Garshol som førar, og «Skolma», førar Johan E. Hareide, var mellom pionerbåtane herifrå når det galdt sildefiske ved Island.

Etter vellukka tur i 1903 hadde båtane året etter med seg material til oppsetjing av hus og pir i Siglufjord. Til islandssesongen i 1905 vart dei to første snurpenøtene innkjøpte til Sunnmøre, til «Ulf» og til «Helga», som Johan E. Hareide no hadde blitt skipper på. Det gode samarbeidet mellom Garshol og Hareide resulterte også i at dei gjekk i lag og kjøpte fiskedampbåten «Islændingen», som stod ferdig i 1906.

Ottesen satsa også på eksport, særleg av isa kveite i store kasser. Lasten gjekk som regel til Hull og Hamburg.

I samband med utskiping var det ein fordel å kunne kommunisere.Marie Wiik fortel i eit intervju at dei tre første i Ulstein som vart knytte til rikstelefonstasjonen i Ulsteinvik, var Ulstein forbruksforening, A.M. Ulfstein og Johan Ottesen. Linja til Ottagarden vart opna 18. februar 1903. Den årlege abonnementsavgifta var 5 kroner. I tillegg måtte Ottesen betale 15 øre i året for kvart av dei 10 stolpefesta som måtte til for å føre det dobbeltrådige telefonsambandet ut til Osneset.

I 1907 løyste Johan Ottesen ut dei andre eigarane og overtok som eine-eigar av «Ulf». Han betalte då kr 50 000 for båten som opphavleg hadde kosta kring kr 42 000.

Dei første åra etter overtakinga gjekk drifta med eit lite overskot. Frå 1910 og framover til krigsutbrotet var innteninga god. Hausten 1913 vart «Ulf» ombygd ved Ørens mek. verksted. Kahytta med kappe over stod heilt bak. Ho vart utriven, og to einmannslugarar vart innreidde der akterromet hadde vore. No vart det langt meir lettvint å drive med garn. Tidlegare kunne ein ha greidd to setningar på mellom 30 og 40 garn for dag. No greidde ein det dobbelte, 150 garn.

Dei gode tidene varte også i dei første krigsåra. Sommaren 1915 vart ein ny båt, «Øyulf», bestilt. Båten skulle leverast i 1916 og skulle koste 100 000 kroner. Det drog ut med leveringa. Då båten stod ferdig sommaren 1917, vart sluttsummen 120 000 kroner for sjølve båten.

Eldste sonen, Oscar, fekk etter fullført utdanning ved Bergen handelsgymnasium i 1914 arbeid som korrespondent ved Oluf Holm i Ålesund. Han hadde også vore på utanlandsopphald for å lære språk. Oscar tok etter kort tid over som disponent i reiarlaget.

Det var innkjøpt fiskereiskapar som skulle nyttast av «Øyulf». For å gjere seg nytte av desse før nyebåten kom, vart «Just», bygd i 1903, kjøpt i 1916. Kjøpesummen, 60 000 kroner, vart betalt kontant. Båtkjøpet vart eit tapsprosjekt. På grunn av hast med å skaffe seg båt, hadde ein ikkje forvissa seg nok om hefte som kvilte på båten. «Just» hadde for liten fart og var også med sine 72,2 fot i minste laget.

Ulstein kommunale ferdarute med «Dimnøy» vart innstilt i januar 1918. Ottesen eigde dampskipskaia i Ulsteinvik og hadde også vore medlem i direksjonen for Voldens dampskibsselskap. Han var såleis involvert i samferdselssaker frå før. I ein freistnad på å få inntekter på «Just» etter at «Øyulf» var levert, vart «Just» ei tid sett inn i rute mellom søre Sunnmøre og Ålesund frå mai 1918. Båten fekk no passasjersertifikat for 88 personar i ruta mellom Åheim og Ålesund.

Båten vart seld i 1919 for 50 000 kroner, der reiskapar utgjorde kring halvparten av kjøpesummen. Kjøparane betalte for reiskapane, men seljaren fekk ikkje betaling for sjølve båten som også hadde vore påkosta ein god del i hans eigartid. Det samla tapet er sagt å vere kring 100 000 kroner.

Johan Ottesen stod som eine-eigar av «Øyulf» då båten vart levert i 1917. I 1918 fører han over ein fjerdepart til sonen Oscar og ein fjerdepart til sonen Martin, som var skipper på båten. I 1921 vert desse partane førte attende til faren, som då vert eine-eigar på nytt. Partane vart selde for 31 750 kroner i 1918, då båtprisane var høge, og kjøpte attende for 40 000 kroner i 1921. Ei tid då båtprisane var svært låge.

I samband med kjøpet av «Øyulf» vart det sett opp ei stor sjøbud og kaianlegg ved Hundaneset. Det er største sjøbuda som har vore i Ulstein. Kostnaden for sjøbuda er sagt å vere 50 000 kroner. Kaia kosta også 50 000 kroner. Her var dessutan kollager.

Med innkjøp av reiskapar kom den samla prisen på «Øyulf» på om lag 170 000 kroner. Båten var i aktiv drift både ved Island, Svalbard og elles i sesongfiskeri langs norskekysten. Lønsemda var skiftande – somme tider med overskot, andre tider med tap. Men samla sett gjekk drifta med tap. Det kan nemnast at i 1923 hadde firmaet eit underskot på kring 70 000 kroner. Det meste på omsetnad av sild. Det vart vanskeleg å betale renter og avdrag på gjelda som var over 300 000 kroner. Det aller meste av gjelda var til Aalesunds landmandsbank, der Oscar Ottesen var leiar i direksjonen i Ulstein-avdelinga, og elles til Ulstein sparebank. 28. desember 1925 vart så buet overlevert til skifteretten.

Då første verdskrigen byrja, verka det som at forretninga var i godt gjenge. Alt tyder også på at firmaet tente gode pengar under krigen – kanskje med unntak av siste krigsåret då ein satsa på håkjerringfiske nordafor fordi ein fann dei tradisjonelle fiskefelta for krigsutsette.

Med dei gode fiskeprisane under krigen var det viktig å ha båt. Om ein betalte meir enn «nødvendig» for båten, var det ikkje så farleg. Ein ville likevel tene det inn att.
På mange måtar kan ein kanskje drage sam

anlikningar med dagens situasjon i offshore-næringa. Då botnen fall ut av marknaden etter at staten slutta å kjøpe fisk i 1920, rekna ein med at dette berre vart ein kortvarig nedgang. I staden vart det mange år med lågkonjunktur. Jamfør at det var mange som hevda at dagens krise i offshore-næringa ville verte kortvarig.
Bygginga av Storebuda og kaianlegget der, som stod ferdig i 1917, kosta til saman kring 100 000 kroner. Mykje av desse kostnadane vart dekte inn ved at staten betalte for lagring av sild der.

Men når det heile enda med konkurs, så skriv dette seg i hovudsak frå inntektene frå fiskeria i etterkrigsåra ikkje dekte utgiftene. Det kan også nemnast at kolprisane var på det meste opp i 25 kroner for hektoliteren.

I Ulstein var det 5 fiskedampskip då krigen braut ut i 1914. Under krigen vart det innkjøpt 10 fiskedampskip til.

Fleire av desse båtane vart selde med god forteneste under krigen, slik som «Ulfstein» og «Hadarøy». Eventyrlege fiskeprisar gav også store inntekter til dei som selde båtar vidare.

Då krigen var slutt, hamna fiskerinæringa i ei djup krise – ei krise som skulle vare i mange år. Mange lokale reiarlag måtte innstille. Om det ikkje vart ein formell konkurs, så var løysinga at banken berre tok over båten. Dei første reiarlaga gjekk over ende like etter krigen. Johan Ottesen greidde å halde det gåande til 1925. Då ein nærma seg slutten av 1920-åra, var det berre to dampbåtar att i Ulstein: «Snorre» og «Skjervøy».

Kva er samanhengen mellom den store veksten under krigen og det sterke fallet etter krigen?
Dei tradisjonelle fiskefelta i Nordsjøen kunne under krigen ikkje lenger nyttast like godt som i fredstid. Det gjekk særleg utover Tyskland som no berre hadde den sørlege delen av Austersjøen å fiske i. For å skaffe nok mat vart Tyskland no vår største importør av fisk. Den auka etterspørselen pressa opp prisane. Det kan nemnast at prisen pr. torsk under vårtorskefisket i Sogn og Fjordane før krigen var 35–40 øre. I 1916 låg prisen på kr 1,70–1,80.

Av utanlandske produkt var fiskeflåten særleg avhengig av kol, olje og salt. Kol og salt kunne til ei viss grad skaffast frå Tyskland. Av dei krigførande maktene var det berre England som kunne levere olje. Me fekk klausular på bruk av desse importerte produkta. Dersom ein reiar fekk kjøpe engelsk kol og salt, så måtte han forplikte seg til at engelskmennene fekk kjøpe fangsten.

Det kunne vere meir lønsamt å selje til tyskarane. Men då måtte kol og salt skaffast frå andre kjelder. Det var bakgrunnen for at ein byrja med utvinning av kol på Svalbard, i Kings Bay, under krigen.
Noreg var såkalla nøytralt under krigen. Men i august 1916 måtte Noreg inngå ein avtale med Storbritannia som sette ein stoppar for den frie konkurransen. Avtalen prioriterte Storbritannia på kostnad av Tyskland. Britane fekk kjøpeplikt til norsk fisk med faste maksimalprisar. Dermed stoppa prisstiginga på torsk, og sildeprisane fall i 1917.

Alt hausten 1917 sa England opp denne avtalen. Gjennom Statens Fiskericentral, etablert i 1918, kjøpte den norske staten fisk og sild fram til 1920 for å hjelpe ei næring som var avhengig av å eksportere 80–90 % av fiskeprodukta. Staten garanterte minsteprisar, og innkjøpa gjorde at prisnivået heldt seg relativt stabilt i denne perioden. Dette resulterte i at staten vart sitjande med eit stort lager av saltsild etter krigen. I tillegg måtte Noreg overta 720 000 tønner med saltsild som britane hadde kjøpt og lagra her i landet for at tyskarane ikkje skulle få dei.

Også vanlege folk fekk under krigen merke at fiskeprisane gjekk opp, og at fisken hamna til den som betalte best. Eg kan nemne at då ulsteinbåten «Skjervøy» i januar 1918 kom inn til Ålesund med ein seifangst, strøymde det på med folk som ville kjøpe. Det såg ut til at ein oppkjøpar frå Bergen skulle fare av garde med heile fangsten. Ålesundarane sende då bod på ein person frå provianteringsrådet. Han beslagla fangsten for å forhindre at seien vart send ut av byen. Sunnmørsposten sin kommentar til dette var: «Det var resolut og rigtig handlet».

Då det vart slutt på statlege innkjøp og garanterte minsteprisar fall bort, vart det krise. Når så det kjempestore sildelageret skulle seljast samstundes med nyfanga sild, vart prisane pressa ned. Prisane fall til dels under

Høge båtprisar

Dei høge fiskeprisane lokka mange til å skyte pengar inn i skipsfart og fiskedampskip i von om lett-tente pengar. Me får etablert nye reiarlag som lovar god forteneste på pengane til dei som skyt inn kapital. Mange reiarlag tente gode pengar – i alle fall til slutten av krigen.
Eg har ikkje rekneskapstal for båtane til Johan Ottesen. Eg vil tru at tendensen er den same som for reiarlaget til «Snorre».

Her var utviklinga i delings-fangsten slik:
1914: kr 42 000
1915: kr 87 000
1916: kr 221 000
1917: kr 137 000
1918: kr 98 000
1919: kr 127 000
1920: kr 102 000
1921: kr 28 000

AS Snorre betalte ut eit rekordstort utbyte i 1917. Det var på 110 000 kroner.
I krig kan det også bli skort på byggematerialar. Dei krigførande maktene trong stål til rustingsindustrien. Det vart vanskeleg å skaffe nok stål til bygginga av dei mange båtane som hadde vorte kontraherte i første halvdelen av krigen. Dermed fauk byggeprisane i vêret. Det resulterte også i at skip som stod på beddingen, kunne seljast vidare med god forteneste. Hadde du før krigen eller tidleg i krigen kjøpt ein fiskedampbåt, kunne du no selje han vidare med god profitt.førkrigsprisar, og reiarane sleit med å betale båtlån som var baserte på høge jobbetidsprisar.

Eg skal gje nokre døme på skifte i båtprisane:
«Ulfstein», bygd 1903, vart kjøpt av Andreas Johannessen i desember 1913 for 25 500 kroner. Han selde båten sommaren 1916 for 70 000 kroner.

Dampskipet «Jøna», bygd 1908, kosta 65 000 kroner då folk i Hjørungavåg kjøpte båten i 1914. I april 1918 kjøpte nokre ulsteiningar båten for 140 000 kroner. Aalesunds landmandsbank får i 1921 skøyte på båten etter at han hamna på tvangsauksjon. Prisen vart no 50 000 kroner.
«Olga», bygd 1902, vart kjøpt til Ulstein i 1913 for 32 400 kroner. I 1919 selde to av dei tre partseigarane sine partar for 100 000 kroner. Det vil seie at båten vart verdsett til 150 000 kroner. I 1923 fekk Edvin Jacobsen auksjonsskøyte på båten for 17 000 kroner.

Johan Ottesen kontraherte «Øyulf» sommaren 1915. Då båten stod ferdig i 1917, kosta han 120 000 kroner utan fiskereiskap. Rolf Sundgot, son til Knut Sundgot som var skipper på «Ulf» i mange år, fortel at då «Øyulf» stod ferdig i 1917, vart Ottesen tilboden 450 000 kroner for snaue båten. Den nybygde «Øyulf» var på dette tidspunktet største fiskedampbåten i Ulstein.

– Bestefar din ville på bakgrunn av det gode tilbodet selje «Øyulf» og behalde «Ulf», gamlebåten frå 1902, som han hadde arbeidd seg opp med. Oscar ville selje «Ulf», som han meinte var umoderne. Han ville satse på «Øyulf» som var eit større og meir tidhøveleg fiskedampskip. Karane vart ikkje samde, og ingen av båtane vart selde, fortel Rolf Sundgot.

Båtar og buder vert selde

Dei to attverande båtane i reiarlaget, «Ulf» og «Øyulf», hamna på auksjon. Bustyret sel «Ulf» til Martin Ertresvåg, Ålesund. Båten får no fiskerimerket M–179–A medan «Ulf» hadde hatt fiskerimerket M–56–U sidan innføringa av merkelova. AS Øyulf, Hareid, får kjøpe «Øyulf» i 1926 for 81 000 kroner frå Ulstein sparebank. Det var banken som fekk tilslaget på auksjonen og selde båten vidare til Hareid. «Øyulf» som hadde hatt fiskerimerket M–22–U i Ulstein, vert no registrert som M–2–HD i Hareid.

Storebuda, som var daglegnamnet på buda som var oppført ved Hundaneset, vart seld til firmaet Ole J. Teigene & Sønner, Hareid. Ho vart etter eigarskiftet kalla Teigenebuda. Ulfbuda som låg midt i Ottavika, vart seld til Peter J. Hofset. Gardsbruket med dei attverande sjøbudene i Ottavika og arbeidarbustaden ved Kyrkjestøa fekk Oscar Ottesen skøyte på frå bustyret i 1928. Kjøpet var delvis finansiert med lån frå familien til Marie Ottesen. Ho fann det rimeleg at hennar eldste son burde få overta garden. Garden vart så skøytt over til Norvald Ottesen i 1929. Oscar flytte til Siglufjord på Island, der han først var leiar av ein tysk sildoljefabrikk. I 1930 vart Oscar den første leiaren av den islandske stats sildoljefabrikk, Síldarverksmiðjur ríksins, då denne vart etablert i Siglufjord.

I 1916 kjøpte Johan Ottesen Fjærely-eigedomen i Ulsteinvik sentrum. Det var her Peter Bøe hadde drive handel i mange år og bygt dampskipskai i 1899. Bøe overlét eigedomen til Thorvald Ravn i 1911. Han selde så til Ottesen. Han heldt fram med å drive butikken og dampskipsekspedisjonen. Sonen Carsten vart dagleg leiar der frå han var ferdig på Bergens handelsgymnasium. I Fjærelybygget vart det også drive hotell og kafé. I 1921 vart eigedomen skøytt over til og driven vidare av Carsten.

Det kan her nemnast at Johan Ottesen sa opp ekspedisjonen av rutegåande båtar med verknad frå 15. april 1917. Med dei få anløpa som var ved dampskipskaia, var det ikkje rekningssvarande å drive ekspedisjonen. Det vart ein fleirårig debatt om kvar ein skulle setje opp ei kommunal kai. Ottesen gav fleire utsetjingar i vente på endeleg avgjerd. Det enda med at kommunen i 1923 kjøpte Sjøborg. Dette sjøhuset vart til sals då Julius Ulstein, til liks med fleire andre, gjekk konkurs i dei vanskelege etterkrigsåra.

Som fiskebåtreiar var det også naturleg at Ottesen gjorde ein innsats i organisasjonar knytte til næringa. I 1915 vart Søndmøre og Romsdals fiskeriselskap skipa. Laget hadde som føremål å arbeide for forbetring og utvikling i fiskerinæringa. På skipingsmøtet vart Ottesen vald til varamann til styret og dessutan til revisor.

På årsmøtet til Voldens dampskipsselskap i 1916 vart Johan Ottesen vald inn i direksjonen. Han hadde på det tidspunktet vorte eigar av dampskipskaia i Ulsteinvik. Det var elles på dette årsmøtet at selskapet avslo å kjøpe «Svorka» frå interessentar i Ulstein. Eit vilkår for overtaking av båten var at ruteselskapet skulle forplikte seg til å ha daglege avgangar mellom Ulsteinvik og Ålesund. Ottesen sat i direksjonen til våren 1918 då han etter eige ønske ikkje tok mot attval.

Då Brødr. Hatløs mek. verksted i 1916 vart flytt til Steffavika på Osnes, vart grunnen kjøpt frå Johan Ottesen. Vegen dit vart opparbeidd i fellesskap av Johan Ottesen og Brødr. Hatløs mek. verksted.

Ved overgang til AS Brødr. Hatløs mekaniske Verksted i 1918 kom det inn mange nye aksjonærar, skipsreiarar og forretningsfolk, i tillegg til dei gamle eigarane. Det kan her nemnast at Johan og Oscar hadde til saman 10 % av aksjane i det nye selskapet.

Då det skulle byggjast elektrisitetsverk i Ulstein, vart det i 1915 sett ned ei nemnd som greie ut dei ulike alternativa og stå for bygginga. Johan Ottesen var nestleiar i byggenemnda fram til tilstundande årsskifte då han tok over som leiar. Dette vervet hadde han i heile byggeperioden. Det var ingen enkel jobb då krigen førte til materialmangel og stigande prisar.

Johan Ottesen hadde sterke kulturelle interesser og la gjennom åra ned mykje frivillig arbeid i lag og organisasjonar.

Fråhaldsarbeid

Ulfstens totalafholdsforening vart skipa 22. oktober 1889. «Foreningens formaal er i kristendommens og fædrelandets interesse at modarbeide brugen af alle slags berusende drikke»
Initiativtakarane til laget var Andreas L. Osnes, Martinus L. Osnes, Rasmus B. Osnes, Johan O. Osnes (Ottesen), Bernt L. Osnes og Ole J. Ulfsten. Første leiaren vart Johan Ottesen (1889–1892). Han var elles sentral i losjen i mange år vidare.

Johan fortalde at vekkingane som gjekk over landet i desse åra, var med å auke tilslutninga til fråhaldsrørsla. På møta som laget heldt, og dei var opne, kunne ordskiftet til tider vere ganske kvast. Motstandarane «fastholde at de havde bibelens ord paa sin side. Jesus selv forvandlede vand til vin, og at alt det Gud havde skabt var godt og skulde brukes.»
Allereie i 1891 hadde medlemstalet vakse til 205. I 1897 melde 24 medlemer seg inn i den nyskipa IOGT-losjen Tru. Det var helst ungdomane som søkte dit. I 1898 var medlemstalet i Ulfstens totalafholdsforening det historisk høgste – heile 335. Laget skulle seinare endre namn til Ulstein fråhaldslag.

Mangeårig leiar i 
Ulstein Venstre

Johan Ottesen hadde sterke politiske interesser. Han var også ein ivrig venstremann.
Ulstein Venstre vart skipa i 1906 for å «arbeida i samhug med grunnlovi for norskt og frilyndt styre og stell i herad og rike». Lokallaget si viktigaste oppgåve var å få venstrefolk inn på Stortinget etter at det no hadde vorte direkte val til det. I lokalpolitikken var det framleis krinslistene som dominerte. Martin Bjørndal vart første leiaren i laget. Johan Ottesen vart vald til 1. varamann styret. På årsmøtet i 1909 tok Johan Ottesen over som leiar i laget. Eit verv som han hadde til 1918.
Fram til og med stortingsvalet i 1903 hadde ein indirekte val av stortingsrepresentantar. Lokalt vart det valt valmenn som etterpå samlast i Molde for å velje stortingsrepresentantane. Johan Haddal fortel at Johan Ottesen fleire gonger var valmann under denne ordninga.

Når det gjeld andre tillitsverv som Johan Ottesen hadde, må eg først og fremst basere meg på avisomtalar. Det vert fortalt at han var med i Ulstein Ynglingeforening (Ulstein kristelege ungdomslag) heilt sidan skipinga i 1882, og at han i lengre tid var med i styret der.

Johan Ottesen var glad i song og musikk. I ein 70-årsomtale vert det fortalt at det «som allikevel har ligget Johan Ottesens hjerte nærmest er sangen. Utpreget musikalsk som han er og selv en meget dyktig sanger måtte han få flere med sig. Omkring 1880 blev han leder av et blandet kor, og han var en dyktig leder. Senere var han i et fjerdedels århundre leder av kirkesangen i Ulstein.»

Det har vore skrive at dette blandakoret som Johan Ottesen dirigerte, var «sikkert det første songkoret i Ulstein.» Det kan elles skytast inn at då «Øyulf» kom ny frå Bergen i 1917, var ein del av lasten eit nytt orgel til Ottagarden.

Ivar Grimstad seier at det i 1874 vart skipa det som helst må kallast eit reint kyrkjekor. Koret til Johan Ottesen, som han tidfester til året 1880, hadde for det meste religiøse songar på programmet sitt. Han tidfester også bolken Ottesen var forsongar i kyrkja til å vere frå 1890 og framover til 1910.
Sjølv om Ottesen dreiv ei heller stor bedrift og hadde fleire leiarverv, var han ein heller stillfarande mann. Han tok ikkje ordet i utrengsmål. Det var karakteristisk for hans veremåte at då han som leiar av byggenemnda for elektrisitetsverket i Ulsteindalen overleverte verket til kommunen, gjorde han det med «nokre enkle, men velvalde ord.»

Ein nekrolog i 1938 karakteriserer han «som ein djup og roleg mann, som hadde eit klårsyn og ei tyngd som gjorde han høyrd og nytta i mange yrke. Dertil var han frilynd og sakleg, sovel politisk som religiøst, ein fagnamann av dei sjeldne.»
Severin Hop hadde i samband med at det var hundre år sidan Johan Ottesen vart fødd, ein omtale i Vikebladet i 1959. Han meinte det var på sin plass å minne om det store arbeidet Ottesen hadde lagt ned i næringsdrift og ikkje minst i kulturlivet. Eg vel å avslutte denne artikkelen om bestefar min med Hop sine sluttord: «Han var real i all si ferd, og ein høyrde aldri han tala vondt om nokon. Eit menneske med eit sjeldan jamvektig sinn.»