Bygget var vedteke oppført i ein etasje med Heire kvistrom. Arbeidet drog i langdrag. Så snart huset var korne under tak, vart dører og vindauge attspikra og slik tod bygget i vel eit år. Det var nok helst økonomien som bremsa. Alt i alt kosta bygginga kr. 2570,45 og det meste av dette hadde Prost Anker og fru Gabrielle gått frå dør til dør og samla inn. Det kom også inn ein del pengar på basarar og «kjærlighedsmåltider» til inntekt for gamleheimen.
24. april 1891 vart gamleheimen vigsla. Mellom talarane vigslingsdagen var «kandidat» Anders Hovden, og mykje folk var samla. På den tida hadde gamleheimen allereie vore i verksemd nokre månadar i andre lokale og Petra Skeide (g. Olaviussen) var tilsett som «forstanderinde».
Indremisjonsstyret var også styre for gamleheimen og styret fekk hendene fulle med praktiske og økonomiske vanskar i samband med drifta. Det økonomiske var ordna slik at den offentlege stønaden til legdslemar, kårytingane for dei som hadde kår, tilfall gamleheimen når dei gamle flytta inn. Ein stor del av det som vart samla inn til «Den kirkelige fattigpleie» gjekk også til heimen og bøndene gjorde det til skikk å forsyne heimen rikeleg med naturalia kvar hausttakkefest. Dette er nok grunnen til at Ulstein Gamlehjem heile tida hadde eit utruleg lavt driftsbudsjett. Første heile driftsåret var utgiftene på kr. 809,87. Siste driftsåret var dei årlege utgiftene på kr. 18 540,08.
Det var 10-12 plassar på heimen og dei 70 åra han var i drift var det fullt belegg heile tida.
Økonomien var svært god dei første åra. Huset var gjeldfritt frå starten og ein hadde til og med ein heil del pengar til overs. Kor mykje det dreia seg om, veit vi ikkje, men det blir fortalt at viktigaste grunnen var at Carl Anton Madsen ga kr. 1 000,- til tiltaket og at eit liknande beløp tilfall heimen då han døydde. Madsen var sokneprest i Ulstein 1855 -1873. Han var ivrig grundtvigianar. Elles var det mange som ga desse første åra. Dette hadde nok også samanheng med at Hansteen la stor vekt på omsorga for dei veike i forkynninga si.
Desse var styrarar ved Ulstein Gamleheim gjennom dei snart 70 åra han var i drift: Petra Olaviussen (1891 -1905), Ingeborg E. Midtflø (1905 -1913), Anna M. Osnes (1913 -1917), Jakobine Rørstad (1917 -1918). Petra P. Ulstein (1918 -1920), Serine Garnes (1920 -1922), Mina Vålnes (1922 -1925), Josefine Jøsok (1925-1937) og Ellen Reppen (1937 -1959). Ein kan knapt førestille seg for eit slit det må ha vore å ha omsorga for 10-12 gamle og sjuke døgnet rundt – med berre ei tenestejente til å hjelpe seg. Dei sanitære forholda var dårlege. Berre eit eksempel for å illustrere det: Dei gamle måtte ikkje berre ut, men dei måtte krysse bygdevegen for å kome på do. Først dei aller siste åra hadde ein innlagt vannklossett i kjellaren.
Kvart år oppnemnde indremisjonsstyret kontaktmenn i alle krinsar som skulle stå føre innsamling av naturalia og pengemidlar til gamleheimen. «Lemane» på heimen laga også ting som vart selde eller lodda ut til inntekt for drifta og dette ga tidvis eit velkome tilskot til kassa. Det var også fleire kvinneforeiningar som arbeidde delvis for gamleheimen og det vart organisert innsamlingar til spesielle føremål. I 1945 var det kronerulling i Vikebladet til inntekt for radio og høgtalaranlegg på gamleheimen med direkteoverføring frå storsalen på bedehuset. Ordninga med overføring frå samlingar i kyrkja og på bedehuset står ved lag den dag i dag.
Det var også ei stor lette på økonomien at ein del eldre fekk plass på heimen på kontraktanten ved at dei betalte forskotsvis for seg sjølv eller ved at slektningar eller fattigstyret gjorde det. Alderstrygda vart innført i 1937 og med dette var driftsøkonomien sikra. Det var sjeldan eller aldri direkte nød på aldersheimen sjølv i kriseåra på 20- og 30-talet.
Etter at foreiningane vart delt først i 20-åra, vart sentrumsforeininga ståande som eigar av heimen, men avtalen var at heile soknet framleis skulle ta ansvar og kvar vår vart det innkalla til samstyremøte for å avgjere dei store sakene. Samstundes oppnemnde styret ei nemnd på tre kvinner som skulle ha den daglege kontakten med styrerinna og føre tilsyn med heimen. Mange la ned ein stor innsats i denne nemnda: Antonia Hatløy, Gustava Ulstein, Gurine Alme, Ingeborg Strand, Anna Bjerknes, Rut Lunde og fleire.
Etterkvart vart pågangen stor frå folk som søkte plass på Ulstein Gamleheim og behovet for omfattande modernisering og utviding gjorde seg sterkt gjeldande. Allereie i 1934 kom spørsmålet opp første gongen og saka var reist så å seie på kvart årsmøte i åra etter krigen. Ein våga berre ikkje å ta det økomiske løftet åleine. Samarbeid med saniteten og husmorlaget var drøfta, men fleire og fleire meinte at dette måtte vere ei kommunal oppgåve for framtida. Trass i at foreininga tok mange initiativ overfor herredstyret drog saka i langdrag. Først i 1957 vart det oppnemnd byggenemnd og Gustava Ulstein og Lars M. Osnes representerte indremisjonen.
Ulstein Gamleheim vart nedlagt i 1959. Då sto den nye kommunale kvileheimen innflyttingsklar og dei gamle flytte over dit 19. mars. Alt i alt hadde då ca. 75 personar budd dei siste åra av livet sitt på heimen.
