Sigmund Borgundvåg er rekna som «far» til den nye generasjonen offshore-skip som kom i 1975. Designet med namnet UT-704 sette standarden for båtar som skulle gjere tenester til ein stadig meir ekspansiv oljeindustri, som utvikla seg og flytta lenger og lenger nord i Nordsjøen. Etter kvart tok det laust også nord for 62-breiddegrad. I media vert dette området også kalla Nordsjøen, det er feil, det er Norskehavet.
Sigmund vaks opp i Borgundvågen på nordsida av Stadlandet. Når ein kjem ut frå denne vågen, opnar Vanylvsgapet seg mot storhavet i vest. Vi som veks opp på slike stadar får eit spesielt forhold til havet og båten, og Sigmund seier i dag at han ikkje hadde hatt den suksessen med design av skip, dersom han vaks opp i Oslo. Det er noko med dei som har vokse opp ute på kanten av landet. Og det er nok slik som Alexander Kielland skriv i romanen Garman & Worse:
«Men ta så en av disse strandboerne, flytt ham langt inn i landet mellom fjellene i den yndigste dal, du kan finne, gi ham den beste mat og de bløteste senger. Han vil ikke røre din mat, ikke sove i sengene, men uten å se seg om vil han klatre fra fjell til fjell, inntil han langt, langt ute skimter noe blått han kjenner.
Da går hans hjerte opp, han stirrer mot den lille blå stripen som glitrer der ute, inntil det begynner å glitre blått alt sammen. Men han sier ingenting».
Eg møtte Sigmund heime i Ulsteinvik, og i inngangspartiet står ein modell av den fyrste UT-704 som vart bygt ved Ulstein: «Stad Sea» seinare «Far Sea». På veggen heng bevis på utmerkingar han har fått for skipsdesign han har hatt ansvar for. Der heng også eit bilde av hans møte med kongeparet, som også fekk seg ein skuletime om moderne offshorefartøy.
Sigmund vaks opp på ein gard i Borgundvåg saman med to snille foreldre, ei seks år eldre søster og ein fem år eldre bror. «Når eg var gutunge var det ikkje eit alternativ å gå og slynge utan å gjere noko, vi måtte pent hjelpe til på garden», fortel han. Då han var 11 år fekk dei ein båt med faren, ein notbåt med ny motor i. Den fiska han med når han hadde tid og lyst. Han vart også litt med i eit notlag som fiska sild. «Då var båten vår ein sokalla «spel-båt», den andre båten var ein gavl-båt, det seier seg nok sjølv kva funksjon «spel-båten» hadde», fortel han.
Eg gjekk på skule annakvar dag, og når eg hadde fri jobba eg i blandt på eit fiskemottak i bygda, som tok i mot sei og torsk frå fiskebåt. Det var sløying og salting, og utover våren la vi ut over fisk til tørking når vêret tillot det.
Som 14-åring vart han med ein nabo, som hadde ein stor slepebåt, det var eigentleg ein kombinert gavlbåt/slepebåt, med ein 60 hk. Union motor. «Vi hadde ein stor lekter, og vi var inn på Bryggja i Nordfjord-distriktet og henta is som dei leverte i Måløy, som dei skulle nytte til å ise sild med. Då lærde eg å manøvrere slepebåt, og ta lekteren på sida», fortel Sigmund. Året etterpå var Sigmund med på fisket etter storsild med snurpar- og notbåtar.
Etter det gjekk han på Nordfjord Folkehøgskule på Vereide. «Eg skulle lære å bli eit skikkeleg menneske, eg hadde det kjekt og lærde ein god del ting», fortel han
Etter kvart reiste han til Stavanger for å gå marin-teknisk skule, då han var ferdig der var han 18 månader i militære. Der gjekk han handelsskule og lærde om forretningsdrift.
