Johan Sverre Ulstein, «Vass-Johan», var synonymt med Ulstein Vassverk gjennom fleire tiår. Det var slik han fekk kallenamnet sitt. Han hadde tilnærma eineansvar for å drifte den kommunale vassforsyninga i Ulstein.

Han var fødd og vaks opp i Jørngarden på Ulstein. Han var nummer tre i ein syskenflokk på sju, og fekk tidleg eit medansvar for drifta av småbruket, og for fisket, som var attåtnæring. Saman med bror sin, Sigmund, og fleire andre unge gutar frå Ulstein, vart Johan Sverre tidleg involvert i illegalt arbeid då krigen kom. Dei hadde båt og var med flyktningtrafikken over Nordsjøen. I 1942 fekk dei eit varsel frå Milorg i Ålesund om at Gestapo var i hælane på dei, og saman med bror sin og Håkon Ulstein, flykta Johan Sverre til England.

Han fekk militær trening i Buckie i Skottland og vart styttar i Nortraship. Under resten av krigen segla han ute i konvoifart og kom ikkje heim før i 1947.

I 1950 var han nokre månadar på Fjellhaug bibelskule i Oslo. Her møtte han Ingeborg. Ho var frå Bornholm og jobba som sjukepleiar. Dei gifte seg, fekk fire born og bygde seg hus i Vikebakkane tidleg på 60-talet. Det meste av fritida gjekk med til Indremisjonen, Misjonssambandet og Ulsteinvik Bedehus, der han i praksis var ubetalt vaktmeister i snart 50 år.

Han var kjend som ein lun mann, med ein humoristisk replikk til dei fleste og det meste. Særleg var han flink til å prate med ungane som ofte samla seg på grøftekanten.

Ulstein var ein praktisk mann. Det han trong å lære, lærte han seg sjølv. Han var fiskar, sjømann, bygningssnikkar, feiar og kommunearbeidar. I lunsjpausen kunne han steppe inn som frisør. Han var kjent for å stille opp når nokon trong praktisk hjelp, nesten same kva det handla om. Handla det om vatn, rykte han ut døgnet rundt.