Musikklaget Ulf

Opphavet til mange lag og organisasjonar er ofte tilfeldigheiter. Paul Mork kom til bygda som fotograf. Han hadde mellom anna bakgrunn som underoffiser på Nordfjordeid. Mange musikkorps rundt om i landet har startgrunnlaget sitt frå yrkesmilitære. Musikklaget Ulf vart vel eigentleg «fødd» då Paul Mork i 1882 sat på Naustneset (no Rolls Royce) og spelte på «horn». Den vakre musikken fall Hans B. Osnes for øyra. «Det var som tonar frå ei onnor verd, høyrdest det ut for meg som ikkje før hadde høyrt slikt», skal han ha uttala. Frå då av var han svært oppteken av at ein burde ha eit musikkorps i bygda.

Det gjekk likevel 11 år før Hans B. Osnes fekk realisert tankane sine. I 1892 kom han, etter eit par år borte frå bygda, tilbake og fekk seg lærarpost.

Dei første instrumenta

Tankane sine om ein «hornmusikk» lufta han for nokre av kameratane sine, og denne praten enda med at dei bestilte 5 horn frå musikkforlaget Warmuth i Kristiania. I mars 1893 kom instrumenta, og Musikklaget Ulf var ein realitet. Instrumenta var ein Ess-kornett, ein B-kornett, eit althorn, eit tenorhorn og ein tuba. Samla kostnad for dei fem instrumenta var kr 188,10. I dag hadde tilsvarande instrument kosta ca. 200.000,-. Dette seier noko om korleis prisnivået har endra seg på desse vel hundre åra.

I denne samanhengen er det interessant å sjå dei første rekneskapsbøkene. Dei fortel at Enok Hasund, Hans B. Osnes og Johan R. Osnes lånte laget kr. 62,70 kvar. Elles var det gåver frå andre interesserte frå kr. 0,17,­til kr. 50,-. Rekneskapen for det første året balanserte med kr. 278, 98.

Seinare vart det kjøpt tre nye instrument, ein Ess-kornett, ein B-kornett og ei Dess-fløyte.

Laget fekk lover

Pionerane i Ulf var tidleg tydelege på at laget skulle drivast etter bestemte lover. Dei første lovene er ikkje datofesta, så den eksakte stiftingsdatoen for «Ulv» er uklar. Den første datoen som er nemnd i rekneskapsboka, er 4. april 1893. Denne datoen vert rekna som stiftingsdato. Frå det første settet av lover kan ein nemne:

«Musikkorpset gaar under navnet ULV.»

«Hornene …, som av den ene eller den anden blir givet til ULV, kan aldrig kræves tilbake».

«Blir hornene beskadiget, har den som har dem i sin varetægt, at erstatte skaden efter skjønn af alle blaaserne».

På denne tida, rundt 1900, var det mange som leid av tuberkulose. Derfor var det ein paragraf i lovene som omtala dette:

«Personer som lider af indvortes sygdom, maa absolutt ikke benytte hornene».

Det skulle vel vere ein bra helseattest for dei som fekk blåse på horna.
Vidare står det at «Hornene maa være tilstede ved ethvert samspill». Kvifor ein slik paragraf er vanskeleg å seie. Kanskje var det fleire som stod klar for å få vere med om nokon var borte.

Det var tydeleg at det ikkje var kven som helst som fekk vere med i laget. Det heiter mellom anna i ein paragraf at: «Hvis nogen af blaaserne gaar fra, har de andre blaaserne at vælge en i hans sted, der ansees dertil skikket». Ein annan paragraf seier også noko om dette: «I musikkorpset optages kun saadanne som oppfører sig anstendigt. Viser det sig at nogen af blaaserne er udugelig til at blaase, eller opfører sig uanstendigt, kan han afskediges med 2/3 stemmeflerhed». Det skulle vere både ei ære og eit privilegium å få vere med.

Når det gjeld namnet «Ulv», vart dette endra på ei øving 8. februar 1921. Frå då av har namnet vare Ulf.

Tidlegare er Hans B. Osnes, Enok Hasund og Johan R. Osnes nemnde. Hans B. Osnes var saman med Enok Hasund og Rasmus Garshol dei første dirigentane. Dirigentar i dagens forstand var dei nok ikkje alltid. Dei skulle då spele også! Historia seier at dirigentane gjerne trampa takta medan dei spelte. Dei skulle også «meine» noko om korleis musikken skulle spelast.

Av dei første «blaaserne» var også Ole P. Flø, Knut C. Garshol, Enok Hofseth, Hans J. Saunes, Ole Bakke, Lauritz Dimmestøl og Nils J. Osnes.

Seks mann møtte på den første øvinga. Spenninga var stor, for berre tre av dei frammøtte fekk instrument første dagen. Instrumenta vart fordelte slik: Enok Hasund (Ess-kornett), Rasmus Gardshol (tenorhorn) og Hans B. Osnes (tuba). Første tida var øvingane på Osnes Bedehus når det ikkje var i bruk.

Sidan lovene var så strenge med omsyn til kven som skulle få vere med, vart det først seinare på året teke opp fleire nye «blaasarar». Dei som kom med då var: Hans A. Hasund (Ess-klarinett), Johan R. Osnes (B-klarinett), Nils J. Osnes (Ess-kornett), Ole Bakke (fløyte), Lauritz Dimmestøl (fløyte), Enok Hofseth (basun), Ole P. Flø (fløyte) og Elias J. Os­nes (bass). Dei tre første hadde no vakse til 11.

Det hadde nok vore spanande å vere på dei første øvingane. Det var ikkje slik det er for mange unge i dag, med godt utdanna lærarar i Kulturskulen som kan ta seg av opplæringa. Det var ingen av pionerane som hadde særleg greie på notar, og korleis ein skulle forholde seg til ulik grunnstemming av dei forskjellige instrumenta. Rett nok hadde dei kjøpt noko undervisningsmateriell, men det vart nok mykje prøving og feiling.

Det vert ikkje særleg bra når ein spelar B-stemmer på Ess-instrument og vice versa. Til alt overmål brukte dei notane i koralboka for å spare pengar. Desse notane var i utgangspunktet ikkje brukande for forskjellig stemte instrument. Men etter kvart lærte dei seg å transponere til rett toneart.

Av rekneskapsboka ser ein at ein kjøpte notepapir for kr. 1,45 ganske snart.

Det store målet i oppstartfasen var å spele på 17. maifeiringa i 1894. Musikk vart det i toget, og dette var den første offentlege framføringa til Ulf. Det var visst ikkje så lett å marsjere og spele samstundes på dei nyhøvla grusvegane. Men som Hans B. Osnes skreiv: «Det kom lyd, og folk let vel».

Sjølv om det var stor stas då ein fekk musikk til 17. maitoget, var det ikkje alle som syntest det passa seg med hornmusikk i alle samanhengar. Pionerane hadde tenkt at dei skulle spele i kyrkja. Utfrå eit kristent livssyn var det ikkje alle som tykte dette var ein god ide. Ja, enkelte frykta at neste steget nok vart at det vart dansa i kyrkja.

Prost Anker hadde på denne tida reist frå bygda, og Carsten Hansteen var ny prest. Han hadde mellom anna vore sjømannsprest i New York, og hadde kanskje eit noko anna kristendomssyn enn det som var vanleg i bygdenorge. Han ville ikkje provosere, ny som han var i bygda, og fekk til eit kompromiss. Ulf kunne få spele frå kyrkjetårnet, men måtte vere
ferdige i god tid før kyrkjefolket kom.

Tradisjonen med at Ulf spelte i kyrkja 1. juledag skulle kome til å vare i mange år. Noko av årsaka til dette var nok at det ikkje var orgel i Ulsteinkyrkja før i 1928.
Frå då av og til 1942 spelte ikkje Ulf i kyrkja 1. juledag.

Å halde øvingane på Osnes bedehus baud også etter kvart på problem. Øvingane her gjekk greit så lenge dei spelte «høveleg» musikk. Etter kvart som «blåsarane» vart flinkare, ville dei prøve seg på vanskelegare og meir profan musikk. Då dette vart kjent, fekk dei klar beskjed om at «slik musikk ikkje høvde seg på eit bedehus».

Måten dei vart utestengde på, var at lokala ofte var «opptekne» til andre ting. Enden på dette vart at dei øvde på sjøbuder og lagerrom. I slike lokale var det sjølvsagt kaldt i store delar av året, men dei kledde seg godt og bles seg varme.

Det var ikkje mange medlemar i laget, så dei var sårbare dersom nokon slutta. Då både Hans J. Saunes og Hans B. Osnes reiste frå bygda nesten samstundes, såg det mørkt ut. Problemet vart løyst ved at Enok Hasund, som hadde vore i Volda og fått opplæring både i musikk og notelære, tok jobben som leiar og dirigent. I hans tid (1894-1896) hadde laget stor framgang. Etter to år reiste imidlertid Enok til Volda for å gå lærarskule. I dag hadde nok ikkje dette vore noko problem, men på den tida var det korkje Eiksundsamband eller ferje til Rjånes. Ei reise frå Ulsteinvik til Volda tok si tid den gongen. Med Rasmus Gardshol som ny dirigent, våga karane seg heilt til Volda og spelte på eit ungdomsstemne. Ferdigheitene og sjølvtilliten hadde nok vakse mykje på desse 3-4 åra.

Då Enok Hasund var ferdig med lærarskulen i 1902, kom han tilbake som dirigent. Han hadde
tileigna seg mykje kunnskap som han kunne dra nytta av, og korpset presterte stadig betre. Bygdefolket var begeistra, og kyndige musikarar andre stader frå var imponerte når dei fekk høyre Ulf. I 1910 kom to dugande klarinettistar med i laget. Det var Ivar Bjørnerem og svogeren, Peter Garshol. På denne tida var det ikkje slik at folk jobba «frå 9 til 4». Ofte kom dei rett frå jobb på øving, skitne og i arbeidskleda, men øvingskvelden måtte dei ha med seg.

Rett før andre verdskrigen gjekk ei alvorleg religiøs vekking over bygdene. Diverre var det då nokre av dei beste og mest trufaste medlemane som slutta. I ei frå før noko tynn besetning, gjorde dette at laget heldt på å verte nedlagt. Men dei unge som hadde kome med var flittige å øve og gjorde stor framgang. Krisa gjekk sakte, men sikkert over.

Under andre verdskrigen var det vanskeleg å halde kontinuitet i øvingane. Også medlemar i Ulf måtte trekke i uniform og slåst mot fienden. Heldigvis kom alle frå Ulf heim med livet i behald.

Det var vanskeleg for folk å ikkje kunne feire 17.mai på vanleg måte. Okkupasjonsmakta sette ein effektiv stoppar for det. Ja, sjølv det å halde øvingane i gang var vanskeleg. Alt som tyskarane kunne oppfatte som forsamlingar, som i ein eller annan samanheng kunne skade okkupanten, var forbode og kunne straffast. Rolf Skodjevåg fortalde mellom anna at ein gong han var på veg heim frå øving vart stoppa ved Bakkeløda med hornet under armen. Først etter at han hadde vist fram identitetskortet, og dei hadde bladd gjennom notane, fekk han lov til å gå.

Det var i desse åra Per Garshol, Arnvid Saunes, Kjartan Klungsøyr og Nils og John Sundal tok til i Ulf.

Rolf Skodjevåg var lærar for «aspirantane». Trass i krig og forbod mot det meste, vart det i 1941 arrangert songarstemne i Ulsteinvik. Med så mange nye musikarar i laget, var det under stor tvil at Ulf stilte opp. Men då Olaf Welde lova å vere med på 1. kornett og dei nye verkeleg la seg i selen, vart dei med like vel. Det vert sagt at det kom 2-3000 tilreisande til bygda denne helga. Det var med andre ord ei stormønstring. Stor applaus vart korpset til del då dei marsjerte inn på stemneplassen på Alvehaugen. Det vert hevda at det også kom nokre tyske soldatar for å høyre på.

I 1942 vart ein gamal tradisjon teken opp att. I 1928 vart Ulf som før nemnt «kasta ut» av spelinga i kyrkja 1. juledag. Men no kom sokneprest Sverre Nilsen og spurde om korpset kunne spele. Sidan var dette ein tradisjon i mange år.

50-års jubileet i 1943 vart av naturlege årsaker ikkje feira. Utetter dette året var det mange som slutta i laget. Grunnen var at dei for sitt eige samvits skuld og etter påtrykk frå utanforståande, ikkje kunne vere med å spele verdsleg musikk. Heldigvis har tidene endra seg, og val av musikkform hindrar ingen i å vere med i Ulf. Tvert imot – eit allsidig repertoar er nok ei av årsakene til at nye medlemer kjem til. Dei som var att, satsa målmedevite, og trass problema, var Ulf med på songarstemnet på Hareid, spelte frå kyrkjetårnet julekvelden og i høgmessa 1. juledag.

Frigjeringsdagen 8. mai 1945 vart ein gedigen festdag. Det vart ein dag der ein kunne feire slutten på fem års okkupasjon og undertrykking. Alle flagg til topps, fullsett kyrkje til takkegudsteneste, imponerande deltaking i demonstrasjonstoget med Ulf i teten og rungande hurrarop. Det vart som ein 17. mai på forskot.

Seinare kunne ein dette året feire 17. mai på vanleg måte. Det vart nærast 8. mai på nytt. Ragnar Ulstein var komen heim og heldt tale på denne første nasjonaldagen etter krigen. Som vanleg stilte Ulf med fengjande musikk i toget.

1946 vart eit travelt år, med deltaking på mange arrangement. Mellom anna fekk Ulf det ærefulle oppdraget å spele då kronprins Olav opna Sunnmøre Museum. Mange musikkorps sleit med å halde i gang aktiviteten i krigsåra, så dei som hadde greidd det, var etterspurde i mange samanhengar, særleg på songarstemne. Ulf stilte velvillig opp på det meste.

Det lengste avbrotet i aktiviteten skuldast merkeleg nok ikkje krigen, men at alle instrumenta vart sende til Oslo for overhaling, etter sesongslutt sommaren 1947. Dette tok mykje lenger tid enn ein hadde rekna med, og først i februar 1948 kunne ein ta til med øvingane att. No med Bård Larsen som dirigent. For å styrkje rekrutteringa, tok Arnvid Saunes på seg å lære opp nye musikarar. I etterkrigsåra vart det ei ny oppblomstring i kulturlivet. Både tidlegare og nye lag hadde stor aktivitet. Mange var med i fleire lag. Dette kunne sjølvsagt også verte eit problem. Når både Ulf og Hødd hadde «kamp», vart alltid eitt av laga «skada», då fleire var med i begge. I 1952 måtte Ulf avlyse både songarstemnet og musikkstemnet fordi Hødd hadde kamp. Etter kvart som rekrutteringsgrunnlaget vart betre for begge laga, vart det gjerne til at ein måtte velje det eine eller andre.

Guttemusikken

I 1954 vart ideen som fleire hadde sysla med ei tid til verkelegheit. Ulsteinvik Guttemusikkorps vart skipa. Takka vere utlånte instrument, instruksjon og dirigent frå Ulf, Bård Larsen, vart «Guttemusikken» ein realitet. Han vart avløyst av Toralf Gjerde. I 1958 fekk Bård Larsen Norges Musikkorps Forbund si høgste utmerking, «Sølvtrompeten».

Etter nokre år måtte namnet endrast. Årsaka var at jentene fekk høve til å vere med. Det vert sagt at den første jenta var så «gira» på å ta til i korpset, at ho kledde seg som ein gut og lurte innskrivaren.

Storband

På eit styremøte i 1980 hadde Tor Ulstein lufta ideen om å starte eit storband i Ulf-regi. Dette vart godt motteke, og berre kort tid etter hadde mange nok meldt seg, og Storbandet, no Ulstein storband, kunne starte øvingane. Dei fleste medlemane kom frå Ulf, men det var høve for andre å vere med også. Storbandet har vore i drift heilt til desse dagar, men er no ikkje tilknytt Ulf.

Småband

Entusiasmen og spelelysta førte også til at dei som ikkje var med i Storbandet starta Småbandet. I denne gruppa vart det satsa på ein annan musikksjanger enn i Storbandet. På denne måten fekk Ulf fleire strengar å spele på i konsertsamanheng. Publikum sette tydeleg pris på dette. Begge laga vart raskt populære og etter­spurde i mange samanhengar.

Ulstein saxofonkvartett

I 1992 debuterte siste avleggaren frå Ulf. Då hadde fire av saxofonistane skipa det som etter kvart vart kalla Ulstein saxofonkvartett.

Ny instrumentering

På slutten av 60-talet hadde Ulf gjennom distriktsvise konkurransar kvalifisert seg til regionskonkurransen i Trondheim. Vi syntest framføringa vår der oppe var rimeleg bra, men dommarane var rimeleg klare på at fordelinga i instrumentgruppene ikkje var heilt bra. Det var for lite treblåsarar og for lite utval av treblåsinstrument.

«Meldinga» frå domarane vart teken på alvor, og det vart raskt bestemt at fagfolk skulle kontaktast for å få råd om korleis ei moderne janitsjarbesetning skullevere. Trevor Ford i Norges Musikkorps Forbund kom med gode råd. Det var ikkje så reint små endringar han la fram. Vi måtte satse på minst ei fløyte. Dette hadde berre sporadisk vore med tidlegare. Klarinettgruppa måtte utvidast, og det burde vere med både alt- og bassklarinett. Saxofon hadde heller ikkje vore særleg mykje brukt tidlegare. No fekk vi vite at vi burde ha to alt­saxar, to tenorsaxar og ein barytonsax. Vi fekk og råd om å ha med obo og fagott. Kornettgruppa skulle reduserast. Vi burde ha fire waldhorn, ikkje althorn. Dei tradisjonelle tenorhorna skulle erstattast med trombonar. Slagverkgruppa burde utvidast.

Trass i ein del skepsis rundt den økonomiske sida av omlegginga, vart det bestemt at dette skulle gjennomførast.

Det økonomiske kom raskt på plass, og instrumenta vart tinga. Eit anna problem som ikkje kunne løysast med pengar, var kven som skulle traktere dei nye instrumenta. Mange syntest det var spanande med det ukjende, og ved hjelp av «gode råd» og stor innsats, vart den «nye besetninga» erklært speleklar på utruleg kort tid.

I ettertid ser ein at løftet ein tok rundt 1970 var det einaste rette. I dag er obo, fagott og altklarinetten borte, men alle dei andre instrumenttypane er på plass.

Samarbeid

Det andre vendepunktet skjedde rundt 1990. Terje Eiken, som då var dirigent, hadde i studietida fått mange vener som var knytte til korpsmiljøet i Ørsta og Volda. Mellom desse var Knut Andreas Foldal og Helge Hamsås. Hamsås dirigerte då Ørsta Hornmusikk. Desse tre personane hadde i fleire år spelt i lag i Foldals storband. Og sjølv om Terje Eiken flytta tilbake til Ulsteinvik i 1971, samlast dei ofte i musikksamanheng. I ei slik samling kom ideen om eit samarbeid mellom Ulf og Ørsta Hornmusikk fram i dagen. Tida frå ide til handling vart svært kort. Det vart raskt semje om å samlast om ein konsert med musikk av Andrew Lloyd Webber.

Operafantomet skulle vere hovudnummeret. I denne musikalen er mange av melodiane med songsolistar. Lisbeth Brekke (sopran, frå Hareid), Ingrid Slettevoll (alt, frå Volda), Magne Slettevoll (tenor, frå Volda) og Egil Dimmen (tenor/baryton, frå Ørsta) vart spurde og takka ja. Denne type oppsett var nytt for både Ulf og Ørsta Hornmusikk.

Lite eller ingenting av musikken var frå før tilrettelagt for songsolistar og musikkorps. Men folk visste råd. Dirgentane, saman med Knut Andreas Foldal og Nils Ose, såg ikkje mørkt på situasjonen. Etter 3-4 månader, og ei delvis spolert ferie, var det naudsynte notemateriellet ferdig arrangert og skrive. Den 7. og 8. oktober 1989 vart første øvingshelga gjennomført i Ørsta.

Seinare var det 4-5 samlingar, vekselvis i Ørsta og Ulsteinvik. Første framføringa var på Ulstein Samfunnshus 21. januar 1990, med påfylgjande konsert i Ørsta 22.januar. Seinare var det konsert 10. februar på hotel Alexandra i Loen, 11. februar i Ørsta og 18.februar i Ulsteinvik. Fem konsertar med fulle hus. Ein må i all beskjedenheit seie at dette vart ein suksess. I lokalpressa kunne ein mellom anna lese: «Musikalsk godbit for heimepublikum», «Glimrande Webber-konsert» og «… musikalsk triumf».

Inspirert av dette prosjektet arrangerte Eiken og Foldal året etter fleire kjende musikallåtar for songsolistar og korps. Melodiar frå Porgy and Bess, Show Boat, Den Glade Enke og West Side Story vart saman med nokre av melodiane frå Operafantomet framførte på ein konsert i mars 1991 med Lisbeth Brekke og Alf K.Vatne som songsolistar.

Nyttårskonsertane

Det var vel på mange måtar dette som var malen for det tredje vendepunktet: Nyttårskonsertane som Ulf og Hasund og Dimnøy Ungdomsmusikkorps har arrangert dei siste ti åra. Desse konsertane vil nok mange meine er det musikalske høgdepunktet i korpssesongen. Det har vore til stor inspirasjon å arbeide saman med alle dei profesjonelle songarane. Vi kan nemne Michael Pavelich, Rein Alexander, Svein Erik Sagbråten, Stephen Brandt­Hansen, Tore Johansen og ikkje å gløyme «vår eigen» Tina Brandal.

I 1993 var det duka for stort jubileum. Ulf hadde vorte 100 år. Det er ikkje så veldig mange korps i landet som er eldre. Ei storslagen feiring vart planlagd. Nær 40 musikarar var med i jubileumsåret, og Carlos Alberici var dirigent. Til jubileumskonserten hadde ein tidlegare medlem, Trond Ulstein, fått naboen sin, Geir Knutson, til å skrive eit stykke for obo og korps. Stein og ull kalla han stykket. Trond var den sjølvskrivne solist.

På jubileumsfesten vart seks dåverande og tidlegare medlemar utnemnde til æresmedlemar. Desse var Rolf Skodjevåg, Karsten Saunes, Toralf Gjerde, Nils Sundal, Sindre Hauge og Johan Warholm. Til saman hadde desse seks då vore medlemar i 286 år. Dette står det respekt av. Med til historia høyrer det også at 14 medlemar fekk medaljer for å ha vore med i frå 20 til 40 år.

Det er farleg å skrive om enkeltpersonar frå eit lag som er 117 år gamalt. Det er så mange som har vore med, og alle har på sin måte gjort sitt i utviklingsprosessen. I fare for å fornærme mange, vil eg likevel nemne nokre nøkkelpersonar i tillegg til dei som alt er nemnde.

For ordens skuld: omtalen av meg sjølv er skriven av ein annan.

Dirigentar synest vere naturleg å nemne.

Det har stort sett vore tradisjon i Ulf å hente dirigentar frå eigne rekker. Den musikalske bakgrunnen har nok vore så ymse, men drivkrafta til alle har vore å arbeide for å drive laget fram til nye høgder og nye musikalske utfo­dringar. I denne samanhengen vil eg gjerne ta med eit utsagn som eg for mange år sidan vart fortald av ein som då var ein av veteranane. Det var tid for dirigentskifte att, og fleire lurte på om det ville gå så bra med den nye kandidaten. Då kom den forløysande kommentaren frå ein av medlemane: «Vi har no lært opp så mange dirigentar at vi skal nok klare denne også».

I 1917 kom han til Lars Garshol som gardsbestyrar. I ein periode under 2. verdskrigen sleit Ulf med utviklinga. Han vart ein dugande dirigent som tok korpset til nye høgder. Alfred Tangen var streng og stilte strenge krav til musikarane. I hans tid vart det også kjøpt nye instrument med betre kvalitet, og ein fekk nye dugande musikarar som Leif H. Saunes, Johannes Saunes, Fridtjof Hofseth, Karl Alme, Karsten Saunes og Bård Larsen. Som ein kuriositet kan ein nemne at Tangen var ein framifrå fiolinist. Saman med systrene Oline og Hanna Garshol fekk han ein gong i stand huskonsertar på «Garsholgarden». Fela si kalla han «Josefine». Då han ei tid etter at han reiste frå garden måtte amputere eine handa på grunn av ein svollfinger, sende han fela tilbake til garden. Edvin Garshol hadde den så lenge han levde.

Olaf Welde

Han kom til bygda i 1917, og tok straks til i Ulf på kornett. Han var særs dugande, og hadde mellom anna bakgrunn frå orkesterspel i Trondheim. Han vart i 1918 dirigent, og må ta mykje av æra for at Ulf vart rekna som eit av dei beste korpsa på Sunnmøre på denne tida. Han var dirigent fram til 1924.

I krigsåra 1941-1944 kom han tilbake som dirigent. For å beskrive korleis forholda var på denne tida, kan ein nemne grunnen til at Welde måtte slutte. Det var lang veg mellom arbeidsplass og øvingslokalet, og han hadde på grunn av rasjonering ikkje fått tildelt så mykje bensin til motorsykkelen sin at han kunne prioritere køyring til øvingane. Berre det å halde korpset i gang i krigsåra var ein prestasjon. Det var mange lag og organisasjonar som måtte halde opp under krigen. På sine eldre dagar starta han mandolinorkester, og han bygde sjølv instrumenta til elevane. Han var ein av dei som tok initiativ til å få bygt ein musikk­paviljong. Med innsamla pengar og mykje dugnadsarbeid stod den ferdig til 17. mai 1921. Den vart nytta både av kor og korps til øvingar, konsertar og stemne når veret tillet det. Paviljongen stod fram til 1933, då grunnen skulle nyttast til ny barneskule.

Ottesen hadde i fleire år spelt i Ulf, han var særs musikalsk, og hadde vare dirigent for både Ungdomskoret og Ulstein Mannskor. Det var i hans tid som dirigent (1924-1931) Ulf vart med i Sunnmøre Songarlag. Dette kan nok høyrest noko merkeleg, men bakgrunnen var nok at fleire av medlemene var med både i kor og Ulf. Når kora skulle på songarstemne, var det derfor berre å få med seg dei få som berre var med i Ulf, så hadde ein også korps til songartoget.

Det var ikkje enkelt å ta over dirigentjobben etter Welde og Ottesen. Det måtte vel vere som å hoppe etter Wirkola. Etter avslutta lærarskule i 1924, dirigerte Karl Alme kor der han kom som lærar. I 1929 kom han attende til Ulsteinvik. Han tok ganske snart over som dirigent i Mannskoret. Som tidlegare musikar spelte han eit par år i Ulf før han overtok som dirigent. Dette vervet hadde han i perioden 1931-1941 med unntak av eitt år. Han hadde klare oppfatningar om korleis ein kunne heve det musikalske nivået, og tok etter kvart med seg korpset i stadig meir krevjande oppgåver.
På denne tida var det ca. 30 aktive i Ulf, og trass i økonomiske nedgangstider, vart dette ei blømingstid.

I denne tida kom og fleire av dei som seinare skulle verte berebjelkar i Ulf med. Mellom desse var Rolf Skodjevåg og Toralf Gjerde.

Leif Saunes og Olaf Nordal

Begge desse var dirigentar i perioden 1944-1948. Dei siste åra av krigen var det vanskeleg for mange å vere regelmessig på øving. Fleire var «på jobb» som var krigsrelatert. Kva «jobb» det var snakk om, kunne ein ikkje snakke så myke om. Det var farleg om dei «rette personane» fekk greie på det. Men Saunes og Nordal klarte jobben godt, og korpset var heile tida i drift.

Alt i 1921 tok Bård Larsen til i Ulf. Då var Olaf Welde dirigent. Det viste seg snart at Bård var uvanleg musikalsk. Etter ein kort periode på tromme, var det klarinetten som vart hans instrument. Han trakterte dette instrumentet til han i 1947/48 tok over som dirigent. I hans tid gjekk korpset inn i ei ny glanstid. Bård Larsen stilte store krav både til musikarane og seg sjølv. Ikkje noko skulle vere halvgjort.

Han arbeidde mykje med nyrekruttering, og han meinte at skulle Ulf heve den musikalske standarden, måtte ein starte tidleg å spele. Tanken om å starte eit korps for born sysla han med i fleire år. I 1954 såg Guttemusikken, som det då heitte, dagens lys. Bård Larsen var den som dirigerte den første tida, og fleire av medlemene i Ulf var med i aspirantopplæringa, mellom anna dreiv Rolf Skodjevåg på i fleire år.

I 1958 bytte Bård Larsen og Toralf Gjerde på rollene. Bård Larsen dirigerte skulekorpset fram til 1972, då Terje Eiken overtok.

Allsidigheita si innanfor musikken viste Bård Larsen i det han også mange år var leiar og dirigent for Salongorkesteret. Få har ofra seg så mykje for musikklivet i Ulstein som det Bård Larsen gjorde, og som eit synleg bevis på dette, fekk han i 1980 Kongens fortenestemedalje.

Toralf Gjerde

Ein av dei som har dirigert Ulf lengst, er Toralf Gjerde. Han hadde jobben frå 1958 til 1976. Til liks med alle dei andre som hadde dirigert laget, hadde han lite eller ingenting av musikkutdanning. Det står skrive i Ulfhistoria at Toralf var på eit 2-dagars kurs i Trondheim for å «perfeksjonere» seg. Alle forstår at det å perfeksjonere seg i musikk på to dagar er i snauaste laget. Store musikalske evner og ei brennande interesse var eit godt utgangspunkt og ei god drivkraft. I Toralf si tid hadde laget på ny ei rivande utvikling. Det var i Toralf si tid besetninga vart omarbeidd. Det vart no satsa på ei meir moderne janitsjarbesetning.

Etter 40 år i laget, av dette 18 år som dirigent, takka Toralf Gjerde for seg. Han vart slettes ikkje borte frå musikklivet. Han var, som den dugande trekkspelaren han var, ein av initiativtakarane til Ulstein Trekkspelklubb og underviste i orgelspel i musikkskulen.

Tradisjonen tru tok ein av medlemane over dirigentstokken etter sine læremeistrar. Terje Eiken hadde «gått i lære» med både Bård Larsen og Toralf Gjerde. Karrieren i musikkorps tok han til med som 11-åring. Tretten år gamal vart han også med i Ulf. Nils Sundal vart hans førebilete og «mentor». I 1963 reiste Eiken til Volda for å gå vidaregåande skule, eller gymnas som det heitte då. Etter vidaregåande vart det fire år på Lærarhøgskulen. I denne tida vart han del av eit rikt og allsidig musikkliv, både som medlem i diverse grupper og som solist på trompeten sin. Han vart med både i Volda Hornmusikk og Lærarskuleorkesteret.

Saman med Knut Andreas Foldal starta han Foldals Storband. I denne tida tileigna han seg både teori og annan musikkfagleg kunnskap som kom godt med då han kom «heim» og overtok Ulsteinvik skulekorps i 1972. Han var heile tida med i Ulf når høvet baud seg.
I 1976 overtok han dirigentjobben etter Toralf Gjerde, og med eit par korte avbrot dirigerte han laget til 1991.

Frå 1991 og fram til 2001 har Nils A. Nilsen, Carlos Alberici, Stan Blackburn og Vebjørn Sæther vare dirigentar. Carlos var vel det ein kan seie den første som kom «utanfrå» som dirigent. Til alt overmål var denne framifrå musikaren frå Argentina, men hadde budd i Ålesund nokre år.

I 2001 fekk Ulf sin første kvinnelege dirigent. I eit par år hadde då Jette Degn budd i bygda, nærmast utan at vi hadde «oppdaga» henne. Då Vebjørn Sæther slutta som dirigent, hadde vi fått signal frå dåverande rektor ved kulturskulen, Arnfinn Dalhaug, om at henne måtte vi spørje. Dette vart gjort, og Jette sa ja. Heldige var vi som følgde rådet frå Arnfinn.

Jette er utdanna hornist frå heimlandet, Danmark. Med sitt lette humør, sin smittande energi og sitt likandes vesen glei ho fort inn i miljøet og vart ein del av oss.

Jubileumshelsing frå 1933

Til slutt vil vi ta med ei helsing som Peter Eiken skreiv til 40-årsjubileet i 1933. Eiken var ein av dei som kom tidleg med i Ulf. Han var fødd på Eika i 1887. Han flytta etter kvart til Volda, der han vart lektor i musikk ved lærarhøgskulen. Han er mest kjend som ein særs dugande kordirigent og komponist/arrangør av musikk for kor. «Det var ikkje mykje eg kunne. Pausane fall meg lettast. Eg måtte ovundre «Peter» og «Enok» som alltid var like friske, like uberørte anten det bar mote bakken eller det var slette vegen. Og Hans Saunes (Osnes), ein kornettblåsar av Guds nåde. Eg gløymer aldri kor lett han perla seg gjennom skalaen. Og so den gode smilen han hadde då nummeret var slutt, og han tok kornetten frå munnen med eit par kjærlege strøk over dei myrke bartane sine.

Eg trur knapt ein skal finne so mange musikkgivnader nokon annan stad ute på bygdene som i Ulstein. Sjå til dømes på Knut C. Garshol. Han hev heile sitt liv skufla kol og pussa maskindelar. Men han hev musikken i blodet. Han arrangerer stykke som stend seg for den mest kresne musikkskynar.

Folk tenkjer så lite over kva som ligg attanfor ein god prestasjon. Dei klappar ein grand, kanskje dei også finn noko å kritisere, og så er det ikkje meir. Men spelarane, dei må henge hardt i frå øving til øving. Korleis kan dei halde ut? Jau, musikken hev i seg sjølv ei kjelde som aldri tryt. Gråver og motgang vil ein gløyme når alt smeltar saman i fagre akkordar. I slike stunder løner musikken sine trufaste dyrkarar.»