Ludvig Dyb

I yngre år dreiv Ludvig fiske. Dette var nok det vanlege for ungdom den gongen. Han var også i perioder i arbeid på eit trelastlager på Haramsøya.

Men det er nok i likningssamanheng han er best kjend. Det er mange som har gått «råsa» opp i Skokken for å få hjelp når likningsoppgåvene skulle skrivast – og «han Dyb» hjelpte.

Også unggutane var flittige gjestar oppe i Skokken. Dei var ofte samla hjå Ludvig som fortalde og lærde dei om eit og anna.

Eg kan også hugse at at Ludvig Dyb var raus med godord om naboane sine ute på Ulstein.
Det var ikkje veg opp i Skokken, berre ei rås eller kjerreveg. Av denne grunn hadde han sykkelen sin ståande hjå gode naboar nede ved vegen.

Han hadde også eit varslingssystem om noko ekstra skulle kome på. Han hadde då ein lauslampe ved løa som han «blinka» med. Etter at mora døde budde Ludvig åleine i Skokken. Han stelte seg sjølv, og han fortalde at han baka brøda sine sjølv, for dei vart bedre enn kjøpebrøda som han sa.

Elles så hadde han nokre sauer som han då måtte skaffe for til. Om sommaren, når sauene var på fjellet, hende det nok at sauene kom ned på bøen att, og det var ofte at Ludvig kunne fortelje at han hadde vore ein snartur opp på fjellet med sauene, før han kom på likningskontoret.

Ludvig likte å prate med folk, og turen frå Ulstein til Ulsteinvik kunne nok ofte take lang tid. Var det då ruskever så kunne han vere godt gjennomblaut når han kom på kontoret, som då var på Sjøborg. På eit av kontora stod det ein stor elektrisk omn som han sette seg på så dampskya stod rundt han.

Huset han budde i var lite og svært enkelt. I det som var kjøken var det jordgolv med steinheller på. Her var det ein stor, svart fyringskamfyr, eit lite bord og eit par stolar.
I stova var det ei stor seng, eit bord og tre-fire pinnestolar. Det var det heile. Han sov oppe på loftet.

På slutten av levetida vart han svært sjuk og døydde 8. januar 1965. Etter at han døydde, ovetok Hans Svendsen Skokken.

I 1963 oppretta Ludvig Dyb eit legat. Dette skulle gå til «Beste for barn født utanfor ekteskap etter 10/7. 1962 av mødre tilhøyrande Ulstein kommune.»

Dette syner nok at Ludvig Dyb sjølv sakna vidare skulegange, og med dette legatet ville vere til
hjelp for barn i liknande situasjon.

Frå februar 2000 er legatet overført til Nordvestlegat.

Eg ser tilbake på tida saman med Ludvig Dyb med glede, takksemd og vyrdnad. Ein person som på sin fine og milde veremåte lærde meg mykje.

Endå eit trekk ved Ludvig var at når han snakka om mor si så vart røysta endå mildare og mjukare, og augene fekk ein ekstra glans.

Eg er takksam for å ha kjent Ludvig Dyb.

Kjelder:

Bygdeboka for Ulstein-Hareid og samtale med Kristian Hestad
Legatsekretariatet i Ulstein eigne opplevingar.