Historia om Peder Fritz Waage

Dei fyrste åra budde familien på Saunes og i Holsekerdalen. Far hadde gode vener og ein fin barndom. Han hadde mange syskenborn som var om lag på same alder, og dei hadde eit sterkt familesamhald. Han var som andre born og fann nok på ei fanteprette i ny og ne. På slutten av 1920-talet kom naudsåra. Det var ei vanskeleg tid for dei aller fleste, far sin familie vart også råka. Det var smått med pengar, og onkel Asbjørn og far hjelpte til med slikt smågutar kunne gjere, t.d. måtte dei i utmarka og samle einer og lyng som vart brukt til brensel i heimen.

I 1932 flytta dei til Dimna. Far måtte forlate alle venene sine, og sjølv om det ikkje var lenger enn bort på Vågelegene, vart det eit slags kultursjokk for dei to brørne. Far lengta tilbake til Holsekerdalen. Ei av dei fyrste kontaktane dei hadde med jamaldringar var på langfredag. Onkel Asbjørn og far vart forskrekka då borna slo kvarandre på baken medan dei sa «no he du fått langfredagsmykja di». Dette var ein gamal skikk som dei ikkje var vane med. Den var eit symbol på lidingsfellesskap med Jesus, som framleis var i bruk. Det gjekk ikkje lang tid før far fekk seg nye vener, og han fann ut at det vart triveleg å bu på Vågelegene. I Dimna var det todelt skule, og far var mellom dei yngste blant dei eldste elevane. Han syntest det var kjekt å fylgje med på kva dei store lærde og las Heimskringla og alle dei andre bøkene frå det vesle biblioteket på skulen. I fritida si likte han å teikne, no fekk han mykje skryt, og til stor stas vart mange av teikningane hans hengt opp i klasserommet.

Heime vart livet endra for familien då dei overtok familiegarden. Det var eit lite bruk, og alle måtte yte sitt. Onkel Asbjørn og far fekk lære seg gardsarbeid. Dei hakka kugjødsel, slo gras, lærte å sette poteter, dyrke løk, så havre, spa torv og mykje anna. I Vik hadde dei faste kundar som kjøpte egg og mjølk. Det var unggutane sin jobb å ro over fjorden og levere varene.

Då far var ferdig med obligatorisk skulegang, ville han ha seg arbeid. Han vart dreng på prestegarden i Stokksund. Det var ei tid med hardt arbeid, men også mykje moro. Presten, Karl Gåsemyr, la stort ansvar på ungdomen. Til dømes var det far si plikt å pumpe orgelet under preikene i kyrkja. Det var veldig tungt, og det hende rett som det var at det lydde falskt, nesten som promping, fordi han ikkje greidde å pumpe hardt nok. Latteren kunne stå i halsen på ungguten, men presten stoppa han med strenge blikk. Ein gong skulle far opne krana til den fulle gjødseltanken, men ho var så fastskrua at det var uråd å få ho opp. Til slutt måtte Gåsemyr hjelpe til. Han var ein stor og sterk kar, men han og kava og sleit, hala og drog, og det enda med at krana spratt av røret, og presten fekk gjødsel utover heile seg, jamvel støvlane vart fulle. Det var eit komisk syn som far hadde mykje moro av å fortelje om seinare.

Foreldra ville at far skulle fortsette på skule og ta meir utdanning slik som storebroren Asbjørn. Sjølv var han ikkje så lysten på det, og difor tok han hyre på fiskebåt og kom på sildefiske. Ein dag dei var i land i Molde, fekk far og ein ven kontakt med mannskapet på ein tysk båt. Venen hadde lært litt tysk og kunne prate med dei. Det hadde far også lyst til, men han forstod ingen ting. Då skjøna han at han måtte lære seg framandspråk, og tok til på middelskulen i Ulsteinvik hausten 1939. Det angra han ikkje på. Han hadde blant andre dei framifrå lærarane Judith og Thorvald Bjørndal som kunne kunsten å formidle kunnskap og lærelyst til ungdomane. No lærte han seg så mykje tysk at då tyskarane hadde etablert seg på Flø i 1941, for han dit for å frette dei ut. Han sa at han hadde lyst å praktisere språket, og det var sant. I røynda hadde han også lagt planar om å kome seg til England og tenkte at det kanskje kunne vere bruk for kunnskap om tyskarane si stilling på Flø. Derfor laga han òg ei utførleg teikning som synte korleis dei hadde innretta seg. Teikninga leverte han frå seg då han kom over Nordsjøen.

Då tyskarane gjekk til åtak på Noreg, gjekk far altså på middelskule. Det ryktast at fleire unge frå Ulstein kom seg til England for å prøve å gjere ein innsats for fedrelandet derifrå. Det ville far også, og i september 1941 rømde han om bord i «Fiskaren» («Levd Liv» 2005). Etter ein tøff tur kom dei til Shetland og derifrå bar det vidare til Aberdeen og London. Her møtte han menn med personlege røynsler frå krigen. Fleire fortalde om hjarteskjerande hendingar dei hadde opplevd på havet eller i heimlanda sine. Dette gjorde eit sterkt inntrykk på den 19 år gamle guten.

Medan far var ute under krigen, skreiv han dagbok så å seie kvar dag. Då han blir innrullert i hæren og kjem inn i Skottlandsbrigaden, skriv han: «No er eg endeleg komen i Kongens klede og fått mitt høgste ynskje oppfylt, å vere med på å frigjere Noreg».

Før dei kom så langt hadde rømlingane vorte kryssjekka og helseundersøkt, det vart dokumentert at far var sunn og frisk på alle måtar. Etter krigen skulle det vise seg at han kom til å få nytte av den dokumentasjonen.

I dagboka les vi om militær eksersis, kvardagslege hendingar og gjeremål, fristunder og godt kameratskap, frustrasjon og heimlengsel, dødsbodskap og triste lagnader, vitjingar av kongen, kronprinsen og andre kjende personar.

Det var mykje trening, mange øvingar og utfartar med tunge oppakningar dag etter dag og stundom også på nattetid. Det galdt å halde seg i form og lære seg alt som skulle kunnast for ein gong i framtida å greie å frigjere Noreg. Av og til skjedde det morosame ting. Som ein gong kong Håkon kom på vitjing, og det stod kjøttkaker på menyen. Den unge, norske servitøren sette tallerkenen framfor kongen, slo hælane saman og sa «Gud bevare Kongen, to piser til manns». Her skulle det ikkje vere forskjell på folk!

Ein annan gong var to fyllesjuke nordmenn ute på bondelandet. Dei banka på ei dør og ville kjøpe mjølk. Enka som budde der, hadde berre ei ku, så ho såg seg ikkje syn med å gi dei meir enn ein slurk kvar. Då bladde karane opp pengar, betalte rikeleg og kjøpte like godt kua. Dei drog henne med seg tilbake til leiren og tjora henne fast. Neste dag måtte dei pent levere henne attende. Det høyrer med til forteljinga at kona fekk behalde pengane.

Ein dag fekk far brev frå onkelen i Amerika med adressa til ei jente i Stockholm som onkel Asbjørn brevveksla med før krigen. Far var snar å sende brev til Ulla Hedlund, som ho heitte. Sverige var nøytralt, og no tok han sjansen på at ho kunne hjelpe han med å få ei kjærkomen kontakt heim. Han fortalde om seg sjølv utan å røpe for mykje, og kalla seg Pelle som var kjælenamnet han hadde som barn. Ulla hjelpte til med formidlinga og skreiv om breva slik at sensuren ikkje fekk mistanke, så kom det brev heimanfrå som også gjekk gjennom Ulla. Dei fortalde i løynde ordelag om hendingar heime. Såleis hadde far ein informasjonskanal som han nytta seg av resten av krigen. Dei fleste breva finst enno.

I januar 1942 fekk far vite at han skulle gå på radioskule. Han skulle verte radiotelegrafist. No var det morsetrening som galdt dag ut og dag inn. Etter eksamen vart han sett til å lære opp nye telegrafistar. Han måtte stadig gå kurs for å utvide kunnskapane. Ein gong skreiv han i dagboka at han må vere den mest utdanna telegrafisten i heile Storbritannia! Det var tydeleg at han var både frustrert og utolmodig fordi han ikkje kom seg ut for å kjempe.

I Skottland møtte far fleire kjende personar. Under ei kursopphald i St. Andrews på austkysten budde han nokre månader på rom i lag med Thor Heyerdahl. Dei fekk ein god tone saman, og far skriv m.a. i dagboka si den 7.1.1944: «I kveld var eg og Heyerdahl i universitetet på forelesing. Det var skotsk historie frå 1200-året til 1500. Heyerdal er ein svært klok mann som vi sikkert får høyre frå seinare. Han held no på å utarbeide eit bevis for at folket på sydhavsøyane er komne frå Amerika». Det er interessant å lese dette no når vi veit kva Heyerdahl gjorde etterpå.

Far sa alltid at han hadde vore privilegert under krigen. Han var aldri i aktiv kamp, men han kjende mange som hadde vore det. Han hadde stor respekt for dei, og han visste at fleire hadde vore utsett for forferdelege opplevingar som dei aldri gløymde. Mange sleit med både fysiske og psykiske skadar etter krigen. Likevel måtte dei kjempe for rettane sine, m.a. var det vanskeleg å få krigsinvalidepensjon. Far prøvde å hjelpe dei han kunne.

Då krigen var slutt, gjekk det nokre månader før far kunne reise heim til fedrelandet. Han hadde kome inn på engelsk krigsskule og måtte gjere seg ferdig. Heime i Noreg vart han sjef for Hærens Samband i Stavanger og var med på oppryddinga etter tyskarane der. Ei tid var han instruktør på Jørstadmoen. Far fann etter kvart ut at han ville få seg ei sivil utdanning, i eit år sat han heime på Vågelegene og las til realartium. Han gjekk opp som privatist i 1948 og klarte seg bra. No ville han lære handelsfag og byrja på Studentfagkurs på Otto Treiders handelsskule i Oslo. Her møtte han Jorun Emilie Holm frå Lindøya, ei lita øy inst i Oslofjorden. Dei trulova seg, og far tok til på Bedriftsøkonomisk institutt medan han arbeidde med økonomi i Hærens Sambands Stab på Akershus festning. Dei var unge og forelska og såg lyst på framtida.

Det synte seg likevel at det skulle kome mørke skyer over samlivet deira. Far var frisk då han rømde frå Noreg i 1941. Under ein helsesjekk i 1944, fekk han påvist ein liten flekk på eine lunga. Han gjekk til rutinekontroll av flekken, og i 1947 viste skjermbilete at den hadde utvikla seg. I 1949, då mor og far nyst var trulova, fekk han påvist tuberkulose. Han tok to store operasjonar og måtte gjennom mange månader med rekonvalesenstid. Då fekk han bu hjå mormor og morfar, som stelte godt for han. Far var svekt av operasjonane. Han fekk nedsett lungekapasitet, og det prega han resten av livet. Han vart fort trøytt og sliten. I fleire år stod det ein divan på kontoret. Den la han seg på når han trong kvile. Etter kvart fekk han betre helse, men han vart aldri heilt restituert.

Gleda var stor då mor og far kunne gifte seg i 1950, men kva skulle dei finne på for å få seg ei utkome? Fordi far kunne dokumentere at han hadde vorte smitta av tuberkelbasillen i Skottland, fekk han litt krigsinvalidepensjon, det var eit kjærkome tilskot. Det var ikkje enkelt å få seg arbeid eller nokon stad å bu for den som hadde hatt tuberkulose. Folk var redde for smitte, sjølv om far var kjend frisk.

Dei bestemte seg for å flytte til Ulsteinvik og prøve å drive noko for seg sjølve. Begge to hadde økonomisk utdanning, og dei starta med rekneskapsføring, men det var ikkje nok arbeid å leve av. Dei starta firma P F Waage i 1951 og tok til å selje parfymerivarer, lervarer, rullgardiner, persienner og gåveartiklar, etter kvart også gullsmedvarer. Far hadde handlag og lærte seg å gravere og å utføre enkle gullsmedreparasjonar.

Familien voks med fire born på sju år; Brita, Håkon, Arild og Siri Inger. Butikkdrifta var usikker og gav ikkje nok avkasting til å brødfø ein familie på seks. Difor fortsette far som revisor og rekneskapsførar for småbedrifter rundt om i Ulstein og i nabokommunane i mange år. I tillegg var han ei tid kommunerevisor for Ulstein. Mesteparten av arbeidet gjorde han på kveldstid heime. Der sat han ved spisebordet og reviderte. Lyden av den manuelle reknemaskinen sit spikra i syskena mine og meg. Merkeleg nok fekk vi lov å leike og bråke rundt han, ingen av oss kan hugse at han nokon gong bad oss om å vere stille. Han likte å ha oss rundt seg, og så må han hatt ei spesiell evne til å kople ut og konsentrere seg om det som skulle gjerast. Industrien i Ulstein utvida og fekk fleire tilsette, folketalet voks, og takka vere flinke medarbeidarar og mange gode kundar gjekk butikkdrifta betre og betre. I 1979, på dagen 28 år etter oppstarten, kunne mor og far flytte butikken inn i eige forretningsbygg på Sanden.

Heilt frå han var liten var Peder Fritz glad i å teikne. Han hadde talent for form og farge og hadde ei kunstnarleg åre. I ungdomstida tok han eit korrespondansekurs i teikning og måling, men så kom krigen og hobbyen vart lagt på hylla nokre år. Då han var rekonvalesent etter dei tøffe operasjonane, tok han opp att denne interessa. Men så var det slutt i mange år. Han tok på seg mykje arbeid og kom etter kvart med i mange styre og råd, mor talde ein gong 17 på same tid. Det var fyrst utpå 1970-talet at han fekk tid til å starte å måle igjen. Då gjekk han på Kunstskulen i Ålesund, og kvar sommar i mange år reiste han og mor til Nutheim målarskule i Seljord. Der tok dei kurs med forskjellige kjende kunstnarar, heile tida under rettleiing av den kjende kunstmålaren Erlend Grøstad som dreiv skulen. Her likte dei seg veldig godt. Det var ein god lærestad, og ein kan sjå at no utvikla Peder Fritz seg både teknisk og kunstnarleg. Men det var heime han fann dei fleste motiva. Han hadde kjærleik til natur og kulturarv i lokalmiljøet. Det viser att i mange av bileta hans av fjell og hav, gamle hus og miljø frå Ulstein. Han kunne vere allsidig og våga av og til å eksperimentere med fargar i moderne uttrykk.

Peder var veldig oppteken av å ta vare på den lokale historia vår. Han vart fødd inn i ein familie med sterke interesser for å bringe gamal kunnskap vidare til komande generasjonar. Mange av slektningane på båe sider var meir enn vanleg interessert i historie. Peder Fritz var nok påverka av dei, han interesserte seg for samanhengen mellom gamalt språk, gamle stadnamn og tydinga av dei, gamle skikkar, segner, hus, reiskapar og bruken av dei. Kort sagt det som vi i dag med eit ord kallar kulturarv. Morfaren, Johan K. Hasund, skreiv m.a. artiklar i Tidsskrift for Sunnmøre Historiske Lag, nokon av desse finn vi i heftet Glimt frå bygdelivet i Ulstein I. Onkelen til Peder Fritz, Knut Hasund, skreiv og ned mykje om gamle tradisjonar i distriktet vårt, noko av det kan vi lese i Glimt frå bygdelivet i Ulstein II.

Etter kvart fekk han vere med å påverke i ymse styre og stell, slik som Sunnmøre Museum, Sunnmøre Historielag, Borgundkaupangens venner o.a. Han var mangeårig formann i bygdeboknemnda for Hareid og Ulstein. Då det skulle settast ned ei nemnd for feiringa av tusenårsminne for slaget i Hjørungavåg, vart han ein av medlemene. Han skreiv jubileumsskriftet som kom ut til feiringa i 1986.

Peder Fritz samla på gamle ting, t.d. jordbruks- og fiskereiskapar og anna utstyr som ingen bruker lenger. Han var oppteken av at bruken av dei ikkje måtte gå i gløymeboka. Eg syntest det var spanande å vere med far på vitjing i løer og uthus hjå folk som ville kvitte seg med gamalt skrot, som dei kalla det. Det hende at han vart til latter fordi han hadde slike interesser, men det brydde han seg ikkje om. Etter kvart byrja andre å forstå at noko av det dei eigde kunne vere av verdi for samfunnet, og då vart far brukt som rådgjevar. I årevis hadde han kontakt med Bergen Museum og formidla opplysningar om arkeologiske funn i kommunen. Når det skulle gravast ein stad der det kunne tenkast at det låg noko frå fortida i jorda, måtte han av stad for å sjekke om der var interessante funn.

I dagboka si frå opphaldet i Skottland og England under krigen skriv Peder Fritz om ein gong han var på eit veldig interessant foredrag. Det var språkforskar Alf Sommerfelt som fortalde om dei historiske sambanda mellom Noreg og Skottland, om stadnamn, ord og uttrykk med norrønt opphav som framleis var i bruk nord i Skottland. Kan hende det var då interessa hans for språkutvikling vart vekt. Då han fekk lydbandopptakar, intervjua han eldre folk, mellom andre Kornelius Dimmestøl som var ein av dei siste på våre kantar som snakka halvemål. Halvemål er ein talemåte som er kjenneteikna av at h vert utelate framfor vokal, og at ord som byrjar med vokal får h framfor seg.

Mange ord og tydinga av dei er i ferd med å gå i gløymeboka. Denne endringa går stadig raskare. Peder Fritz var oppteken av at desse orda skulle takast vare på, og i årevis samla han på ord og skreiv ned tydinga av dei. Høyrde han nokon bruke sjeldne ord og uttrykk, var han snar å notere. Han brukte små lappar som han putta i lommeboka og andre plassar utan noko skikkeleg system. Mor forstod at dette kunne ha ein verdi og samla dei i nattbordskuffa hans. Til slutt hadde han så mange at han måtte gjere noko med dei. Ulstein Mållag oppmoda han til å gi ut ordsamlinga i bokform. Det resulterte i boka Ord og Tradisjon. Ei samling ord og uttrykk, segner og legender. Dessverre døydde han under førebuingane til boka som kom ut i 1997.

Den 700 år gamle kyrkjestaden på Ulstein stod Peder Fritz sitt hjarte veldig nær, og han ivra for at den gamle steinkyrkja skulle verte bygd opp att. I 1969 vart det i samarbeid med Ulstein Rotary reist ein bautastein på staden til minne om dei som ligg gravlagde der. Rotaryklubben arbeidde ei stund med planar om å få reist kyrkja. I det høvet vart det løyvt pengar frå Ulstein Mek. Verksted. Pengane vart brukt til arkeologisk utgraving på tomta. Dette måtte gjerast for det var ingen som visste nøyaktig kvar kyrkja hadde stått. Delar av grunnmuren vart funnen, og i dag er det lagt heller over så ein kan sjå kvar ho stod. Det synte seg at Gustav Osnes i 1959 hadde plassert henne på rette staden på ei teikning som hang på veggen heime.

Peder Fritz var også interessert i kyrkja i sentrum og hjelpte til å få katalogisert inventaret der. Då det nærma seg hundre år sidan kyrkjestaden vart flytta frå Ulstein til Vik, vart han spurd om å skrive eit festskrift. Ulstein kyrkje gjennom tidene vart ferdig til jubileet i 1978 og delt ut til alle husstandane i kommunen same året.

Opp gjennom åra var Peder Fritz aktiv på forskjellige område. Han var med i styret i Ulstein Vassverk frå starten. Han var stolt over at dei greidde å bygge ut Garnesvatnet til drikkevasskjelde. Det finst ikkje noko drikkevatn som kan måle seg med smaken på Garnesvatnet, brukte han å seie. Han var med å skipe Ulstein Høgre, og ein periode var han varamann for partiet til kommunestyret. Det vart med den eine gongen. Det låg ikkje føre han å vere aktiv politikar, men han var veldig interessert i politikk resten av livet. Då det skulle settast ned nemnd for vegnamn i Ulstein, vart han ein av medlemene. Han hadde som nemnt, samla på gamle stadnamn, og det er fleire vegar i Ulstein som har fått namn frå Peder Fritz si innsamling.

Han var medlem i Ulstein Rotaryklubb frå starten av. Organisasjonen arbeider for internasjonal forståing, samhald og fred, og det var han oppteken av. I 1991 fekk han Paul Harris medalje frå Turiff Rotaryklubb, den skotske venskapsklubben til Ulstein Rotary. Utmerkinga fekk han for sitt engasjement med ungdomsutveksling i regi av Rotary.

I 1967 var det 50 år sidan Ulstein Elektristetsverk vart teke i bruk, og i det høve skreiv far eit jubileumsskrift. Då Ulstein Sanitetsforeining feira 75 år i 1987, tok han på seg å skrive soga til laget. Han kjende godt til organisasjonen gjennom mor som hadde vore aktiv medlem sidan tidleg på 1950-talet. Musikklaget Ulf, kulturberar gjennom 100 år, 1893- 1993 vart det siste jubileumsskriftet han skreiv. I 1991 fekk han kulturprisen frå Ulstein kommune.

Fordi Peder Fritz visste så mykje om kulturarven til Ulstein, hende det rett som det var at han var med som guide når det kom turistbussar hit. Han var stolt av heimstaden sin og likte å formidle opplysningar om gamle dagar, Hødd, industri og næringsliv i bygda. I mange år stod han oppført i NAF-boka som kontaktperson for turistar som vitja Ulstein. På grunn av dette kom han i kontakt med mange spennande personar, som til dømes då det i juli 1964 kom eit ektepar frå Finland inn på butikken. Dei lurte på om Peder Fritz kunne hjelpe dei slik at dei fekk bade i Atlanteren. Dei var billause, og han køyrde dei ut til Roppane på Flø. Der fekk dei lov å sette opp telt, og draumen om å bade i havet gjekk i oppfylling. Etter nokre dagar vart det eit forferdeleg ver. Det enda til slutt med at Jorun og Peder Fritz gav dei husly heime. Personane var Lillian og Runar Lønnqvist. Ho var kunsthistorikar og var ansvarleg for utstillingar på Åbo Slott. Han var folkehøgskulerektor på Åboland Folkhøgskola i Pargas. Det synte seg at mor og far hadde mange felles interesser med desse to, og det utvikla seg til eit livslangt venskap. Mennene var rotarianarar og opptekne av fred og internasjonalt samarbeid og begge song i mannskor. Det førte til at Ulstein mannskor fekk vitjing frå Pargas Mannskör for fyrste gong i 1968. Reisefylgjet frå Finland vart innkvarterte rundt om i heimane til kormedlemene, og det finske koret heldt ein flott konsert i Ulstein kyrkje. Så reiste Ulstein Mannskor, der Peder var med, på vitjing til Pargas. Runar og Peder Fritz hadde lyst til at kontakten skulle verte til noko meir, og det enda med at Pargas og Ulstein vart vennskapsbyar. Korps, kor, idrettslag og enkeltpersonar har vitja kvarandre mange gonger i åra som har gått.

Peder Fritz likte seg veldig godt ute i naturen, men det var ikkje så ofte han var på tur for turen si skuld. Som regel hadde han eit mål, enten skulle han hauste bær, sanke sopp eller av stad for å sjekke tips om fornminne. Han storkosa seg når han fekk sylte og safte av sjølvplukka bær, for ikkje å snakka om når han produserte heimelaga fiskekaker som var noko av det beste han visste. Då syskena mine og eg var små, gjekk søndagsbilturane ofte til stader med spor etter gamal aktivitet. Far hadde ei fantastisk forteljeevne som opna opp fantasien vår. Vi såg for oss både gravritual i steinalderen, bronsealdermenneske som ofra til gudane på offerstein ute på Ulstein, vikingkampar i slaget i Hjørungavåg og mange andre spennande ting som han fortalde om. Han innvia heile familien i mesteparten av prosjekta han heldt på med, og såleis kjende vi det som at dei var våre også. Mange gonger har eg undra meg på korleis han fekk tid til alt. Eg trur at ei av årsakene var at han hadde sin eigen rytme med aktivitet og kvile gjennom dagen, og så såg han lite på TV. Han interesserte seg for samfunnsspørsmål og politikk, og difor prioriterte han Dagsrevyen, dokumentar- og diskusjonsprogram. Kvar dag måtte han ha med seg nyhende på BBC radio, det var ikkje nok med NRK og norske aviser. Han likte også å starte dagen med å høyre på morgonandakta, dei siste åra både på norsk og færøysk radio. Far var takksam for livet, han var ein livsglad og fredeleg mann som spreidde venlegheit rundt seg. Han hadde omsorg for familien sin og gav oss innhald i liva våre.

Det seier seg sjølv at han aldri kunne ha drive med alt han gjorde, viss ikkje mor hadde teke ein god del av ansvaret heime og på butikken. Det var ho som heldt orden på mykje av det han styrte med. Han var veldig heldig som hadde henne som var interessert og forstod at det han gjorde var viktig for ettertida.

Far brydde seg ikkje berre om alt gamalt i lokalsamfunnet vårt. Tvert om ville han ha framgang og utvikling. Han var stolt over næringsliv og industri som voks til internasjonalt nivå, utbygging av infrastruktur og andre samfunnsoppgåver som kunne gjere det attraktivt å bu her. Hans viktigaste bidrag til etterslektene var å formidle og dokumentere at Ulstein også har ein kulturhistorisk arv som er verd å ta vare på.