Hans Emanuel tok første turen til Amerika berre 18 år gamal. Han reiste frå Bergen. Frå første turen i 1882 og til han kom attende i 1904 gjekk det over tjue år, men det har til no ikkje vore mogleg å finne ut særleg mykje om dei andre reisene. Kvar eller til kven han reiste, er uvisst. Han hadde alt ein bror i Minnesota, Olaf, så det kan hende at han først vitja han.
På Digitalarkivet sine sider, under ”Emigrantar over Bergen frå Møre og Romsdal”, kan vi lese at Hans i 1889 hadde ei utreise med skipet ”Cunard”. Under yrke står det oppført ”7 Aar før i Amerika”. Mest truleg tok han seg arbeid på ein farm slik som mange andre gjorde. I 1896 reiste han nemleg ut på nytt, og yrket som stod oppført då var ”Farmarbeider”.
I boka ”Ulstein og Hareid i Amerika – Ei lita emigrantsoge” står det at Hans i 1897 var i Harlem i Nord-Dakota. Medan han var i Nord-Dakota snakka han om å reise til California, for deretter å reise vidare til Alaska og Klondike. Frå Klondike i det nordvestlege Canada vart det meldt om gullfunn i august 1896, og ordet spreidde seg raskt.
Håpefulle gullgravarar strøymde til, også håpefulle frå vårt distrikt. Hans reiste til Alaska der han kom saman med fleire sunnmøringar. Mellom desse var Johan Botnen og Gabriel Holstad. Frå Alaska tok dei båt ned elva Yukon til Klondike.
Ikkje alle kom fram til Klondike og gullet som venta der. Mange måtte gje tapt undervegs. Men det vert fortalt at Hans alltid stilte store krav til utstyret som skulle nyttast på ferda, berre det beste var bra nok. Dette kom nok godt med då dei tre hadde passert Chilcoot-passet og skulle vidare ned Yukon river til Klondike. Dei to båtane dei bygde, ”Fr. Nansen” og ”The Hope”, var svært solide, og vitnar om stor dugleik. Medan andre med dårlegare farty fekk problem undervegs, førte dei to båtane karane trygt fram til målet.
Det vert fortalt at Hans også var ein dugande kokk, og at både han og dei han reiste saman med alltid hadde god mat. Men stundom var det ein annan i reisefølgjet som tok seg av matstellet. Ei av historiene som Hans stadig måtte fortelje opp att til borna sine, handla om nettopp dette: Det var ikkje alle stader reisefølgjet kunne setje opp telt på marka grunna rovdyr. Difor bygde dei seg heller hytter oppe i trea. Ei natt vakna Hans av at det var ei valdsam romstering under hytta. Var det rovdyr, eller tjuvar som var ute? I alle høve greip Hans til skytevåpenet, ladde det og sikta ned.
Til alt hell fyrte han ikkje av! Det viste seg at kameraten hadde vakna tidleg, og alt var i gong med å førebu frukosten til dei. Dette var ei spanande historie som gjorde inntrykk på dei små, og som vart fortalt gong etter gong.
Hans fortalde også til borna sine at dei etter lange og harde vintrar gjerne var så i mangel på c-vitamin, at dei rett og slett åt gras! Dei var ikkje i beit desse karane. Gullrushet i Klondike varte berre i tre år, frå 1896 til 1899, men i løpet av desse åra kom det fleire tusen til staden. Til tider var det så mange samla at det heldt på å bryte ut hungersnaud. Ein gong var det så knapt med mat for Hans og reisefølgjet, at dei heldt på å svelte i hel med lommene fulle av gull!
Etter at følgjet var framkomne, tok Hans og ein annan seg såkalla ”claim” – ein brei teig som gjekk frå elva opp dalsida. Dei merkte området som sitt, og tok til å grave. Alt arbeidet gjekk med handemakt. Dei fann ikkje noko med det første, og heldt på å gje opp. Men til sist kom dei over gullåra.
Hans fann rikeleg med gull, og var ein velståande mann då han gav seg i 1904. Medan han var i Amerika fekk han mellom anna laga seg ein gullring med initialane HAW som eit minne. Ringen er merka med ”Dawson” på innsida, noko som kan tyde på at Hans på eit eller anna tidspunkt var innom byen Dawson i Yukon Territory.
