Intervju med Aksel Hauge

Eit beduinfølge skapte ei spesiell julestemning

Aksel har eit spesielt juleminne som går tilbake til jula i Egypt i 1956 då han var med i FN sitt sanitetskompani. Det nærma seg jul, og for mange var det første jula heimanfrå. Feiringa gjekk føre seg i oppsett telt for høvet.

– Vi fekk ei slags steik, men ikkje slik som dei fleste var vande med. Her fekk vi for første og einaste gong ete på tallerkenar. Det var i seg sjølv eit høgdepunkt. Til vanleg fekk vi all mat i militære spisekar i to delar. Så fekk vi høyre Juleevangeliet og mottok gåver frå dei norske lottene. Men vi gjekk tidleg til sengs, og for alle var vel heimlengten sterk, seier Aksel.

– Like før midnatt høyrde vi støy utanfor teltet og då vi kika ut såg vi at det var ein flokk beduinar med sine kamelar som gjekk forbi. Då blei vi sett tilbake til Jesu fødsel, og vi mintest det som skjedde i Betlehem då. «Du er så stille Aksel», sa dei rundt meg. «Ja, eg er no vel det. Dette påverkar meg.»

Mottok frivilligprisen i Ulstein for 2021

Aksel Hauge er fødd i 1936, og har sidan han var ein neve stor vore aktiv i det kulturelle livet i Ulstein. 5. desember i år på den internasjonale frivilligdagen fekk Aksel frivilligprisen i Ulstein for sitt mangeårig arbeid med bl.a Ulstein Mannskor, Ulstein historielag, aktiv i lokalpolitikken m.m. Det var ein rørt Aksel som tok imot prisen.

Han seier at prisen betyr mykje for han og er eit uttrykk for det frivillige arbeid han har fått vere med på.

– Utnemninga heng ikkje på veggen enno, men det skal ho så snart eg kjem heim. Prisen skal vere det første dei ser når folk kjem på besøk til meg.

Årets frivillige pris blei delt med Tom Vågen for hans mangeårige innsats i Hødd.

– Å få dele prisen med Tom ser eg på som ei glede.

Å leite fram i historia om Ulstein er spennande

Ein viktig årsak til frivilligprisen er arbeidet i Ulstein historielag og spesielt arbeidet med Levd liv. Årets Levd liv er den 17 ande utgåva. For 17 år sidan fekk Aksel telefon frå Einar Grimstad, tidlegare redaktør som døde i 2011, om dei skulle starte opp med historisk tidsskrift for Ulstein.

Einar hadde alt tittelen klar, og Aksel var ikkje vanskeleg å be, og utdjupar det:

– Å leite fram i historia om Ulstein, det vere seg personar, organisasjoner og bedrifter, det har gitt meg og gir meg framleis mykje.

Aksel er alt i gang med å planlegge neste års utgjeving og han kan røpe at det vert arbeid med fleire interessante artiklar, blant anna om Lillebøverkstaden som låg i sentrum. Vi er glad for å ha fått Laila Lillebø Endresen, dottera til Elida og Kåre Lillebø til å skrive. Vi håper å få til ein artikkel om Idar Ulstein, og vi veit at det blir skrive om John Kleven. Meir vil han ikkje røpe.

Kongens fortenestemedalje

Aksel reiste til Oslo i 2012 for eit viktig ærend.

– Eg har hatt gleda av å møte kongen for å motta kongens fortenestemedalje. Det var stort for meg, sjølv om eg er republikanar. Men mitt syn går ikkje på person, men på prinisipp. Møtet var like før cupfinalen i 2012 mellom Hødd og Tromsø. «Jeg tror Tromsø vinner», sa kongen til meg. Mitt svar var ja det skal vi no sjå på. Og den som fekk rett i sin tvil, var meg.

Aksel er i sitt 86. år.

– Ja eg tenker på døden. Eg må vere så ærlig å seie at eg gjer det. Eg veit no det at ingen i min familie har levd så lenge, bortsett frå mor mi som døydde like gamal som eg er. Eg har to yngre syskjen som lever, og dei gir meg mykje glede. Men først og fremst er eg glad i livet. Kvar dag får eg både telefonar og besøk, og det set eg stor pris på.

Gler seg til å feire jul på Legane

Aksel er veldig takksam for all hjelpa han har fått medan han har vore sjuk. Både den hjelpa han har fått på sjukeheimen, og den hjelpa han har fått i heimen. Stor takk til kona Grete.

– Det betyr veldig mykje for meg å ha Grete. Ho gjer ein fantastisk jobb, og saman har vi hatt eit godt liv. Vi er ulike. Eg er utadvent som berre det, og ho er det ikkje, men vi utfyller kvarandre. Ho har gitt meg dattera Mette og barnebarnet Marita. Og det er spesielt kjekt for meg at vi i år skal feire jula saman i heimen vår på Legane og Prost Ankers gate.

Det er første gong vi gjer på lenge, og det er på grunn av meg og min helsesituasjon.