Einar Spjutøy

Einar Spjutøy var ein velkjend mann i bygdene på søre Sunnmøre. Han reiste rundt og selde bøker, lodd og julehefte til inntekt for misjonen eller andre kristne lag og ideelle tiltak.

Han var ein kar med sterke briller som såg til sides når han samtala, eller opp i lufta når han leverte sine kjappe replikkar.

Pål Arne Dimmen, som var frå Dimna og hadde mykje omgang med Einar. Han skriv:

«I samtalen kom han ofte med friske og treffande replikkar. Når han gjekk, steig han høgt, gjekk liksom i ulendt terreng.»

Einar hjelpte til som vaktmeister på Ulstein Sjukeheim.

Einar Spjutøy vaks opp på Spjutøya på gard 1 saman med ein stor søskenflokk på heile 10 søsken. Einar var den yngste. Det vanlege mellom brørne var å velje sjølivet. Det gjorde ikkje Einar, men likevel vart sjøen ein aktiv arbeidsplass for han. Han var flink å ro færingen sin. Og uteljande tenester utførde han med mjølkespann, skyss av skulebarn, med varer til og frå skyssbåten som hadde ruta si forbi Spjutøya til Ålesund. Mange emissærar vart frakta til møtehus rundt om, og likeeins folk som skulle til kyrkje.

I lag med Nils Våge og Petter Rinde dreiv han søndagsskulen i Dimna i mange år. Einar Spjutøy var også med å drive søndagsskulen på Sund-got bedehus. Saman med Anna Bakke dreiv han også søndagsskule på Hatløya og enkelte gongar på Spjutøya.

Pål Arne Dimen skriv interessant om roturane til Einar:

«I tett skodde er det gjerne stilt på sjøen. Då tek Einar med seg lyng-kvistar som han kastar bak båten på roturen. Då greier han å halde rett kurs mellom holmane.»

I 1930 gjekk rutebåten «Norøy» i rutefart mellom øyane her og til Ålesund. Med utgangspunkt i Hellestøa rodde «ekspeditøren» Einar Spjutøy varer og folk til og frå turbåten. Plikt-oppfyllande passa han på jobben sin.

Det var på aldersheimen han gjekk under namna «Spjutøy-Einar» eller «Einar på hjemma» Hovudoppgåvene for Einar var å vere ærendsgut for heimen. Han heldt også uteområdet rundt heimen i god stand, mellom anna med å reinske grusgangane for mose. Han var også ein ivrig julehefte-, lodd- og bokseljar.

Skal eg gje eit personleg utsagn om mannen Einar Spjutøy, vil eg karakternemne han som ein kristen idealist og ein trufast bedehusmann, som både hadde talegåver og hadde ei høg songrøyst. Hans tenester på heimen i Ulsteinvik var mangfaldige.

I mine auge var var Einar ein festleg kverulant, og han kom oftast i forkjøpet med ei eller anna bemerkning.

Lat meg til slutt skildre eit personleg møte med Einar.

Eg spurde han ein gong kor mange år han var. Då svara han kontant.
– Vil du absolut vite det, farr, så berre sjå i kyrkjeboka.

Ein annan gong møtte eg han som bladseljar.
– Ute og fer, Einar ?
– Du med ?
– Sel du bøker ?
– Du e kje nøydd å kjøpe!
– Vil du ikkje selje då ?
-J au, men du e kje nøydd å kjøpe!

Dermed var handelen gjord, og eg helsa:
– Ver nå grei og snill kar !
– Jasså, jasåå, du med farr. Dermed skråa han over vegen.