Hatlø Verksted 50 år 1909-1959

Her vart det bygt og verkstaden utvida,
men på slippen vilde ikkje båtane glida.
Hellinga var forlita utover frå land,
ein måtte byggja opp renna for å få dette i stand.

Sidan vart det slippa mange båtar her,
so framgangen lyt ein seia var svær.
Men med denne slippen var dei litt plaga,
til patentslipp vart han difor laga.

Og arbeidet på verkstaden vilde veksa på,
so meir arbeidsfolk laut ein prøva å få.
Men likevel var det noko som stengde,
høve til utviding og det livsrom ein trengde.

I 1914 kom krigen som eit bombeslag,
som dei eldre minnast den dag i dag.
Folk sat klumsa, som slag dei hadde fenge,
men etter ei tid var alt i sitt gamle gjenge.

Det var gode år på både sjø og land,
fisket slo til og skapa velstand.
Fleire båtar kom til bygda no,
men det var slutt med å sigla og ro.

Verkstaden fekk meir arbeid, meir plass dei trong,
og snart var dei på leiting atter ein gong.
Ut på Osnes fann dei ein stad som dei lika,
ein høveleg stad, det var Steffavika.

Og her vart rudt og her vart bygt,
med flyttesjau på toppen,
det vart nok mang ein slitsom dag,
det kjendest nok i kroppen.

Thomas var på teknisk skule i Porsgrunn i denne tid,
so Peter hadde nok å gjera og mykje strev og strid.
Frå no av gjekk broren Johannes med i laget,
han var kyndig i snikkarfaget.

Verksemda vaks og hadde trivnad på denne stad,
og båtane stod på slippane i rekkje og rad.
Det var på mange måtar ei tid so rik,
vi hadde ein heil d/s.flote her i Ulsteinvik.

Verkstaden hadde på seg so godt eit ord,
at båtane stemnde hit frå sud og nord.
Men frå 1920-1930 var ei dårleg tid,
og for verkstaden vart det også kamp og strid.

Reiarane måtte gå frå båt og bruk i mengde,
og kom ein til bankane var dørene stengde.
Det var tunge tider med både otte og angst,
for verkstaden er nøye knytt til fiske og fangst.

Det er gjerne slik, at regnar det der presten går,
so dryp det vel på klokkaren også ein tår.
I mange av desse skiftande år,
i gode og gilde,som i trange kår,
Då ein på utfallet ofte var spent,
finn ein Thomas Hatlø som disponent.

Ein gjekk seinare over til nytt aksjelag,
det same som lever den dag i dag.
Det gamle hadde teke ein pust i bakken,
men ein vilde ikkje sitja gjerandslaus på krakken.

Ein prøvde på ny å få sving på laget,
etter det tunge atterslaget.
Nokre nye menn vart medeigarar i drifta,
til Hatløs Verksted vart namnet skifta.

Desse nye var Leif Hatlø og Harald Flø.
Dei byrja som læregutar hjå Brødrene Hatlø.
Som formann på maskinverkstaden Harald går,
og Leif som disponent for drifta står.

Seinare vart Bjørn Meinseth medeigar i laget,
han var fagmann på jern og kunnig i faget.
Han er då også formann i avdelinga si
og har arbeidt på verkstaden i lengere tid.

Det vart ikkje velstand i noko fart,
men tidene retta seg litt etter kvart.
Styret la ein plan for heile drifta,
og mangt av det gamle med nytt vart skifta.

Det var stor utvikling frå den fyrste dag,
no kunne dei slippa store skuter av ymse slag.
Forlenging og fornying gjekk det mykje på,
men fine flotte nybygg kom også der ifrå.

Men på ny kom krigen som ei mare,
det var utrygge tider og full av fare.
Tyskerane gjesta verkstaden og vilde ha alt å seia,
men dei hadde visst lite att for heile greia.

Og Ragnar Hatlø overtok aksjane etter faren,
han var no ute under krigen den karen.
For montering og maskiner vart han formann no,
og han kan sine ting so berre ta det med ro.

Og utviklinga har stadig gått i den rette leid,
dei bygde ein plateverkstad både stor og breid.
Og lagerrom og folkerom og slipp av beste slag,
og stort og veldig kaianlegg dei visa kan i dag.

Og so til slutt det nye bygg, det lyset fint og flott,
det stend der høgt og stort og fritt og ruver som eit slott.
Og hundrad mann i arbeid går,
for levebrød i gode kår.

Men Hatlø Verksted er sjølvsagt glad,
at mykje godt folk har funne deira verkstad.
Og vi trur, at so mykje godt folk som Hatlø har,
so vil det syna i deira fotefar.

Det gode arbeid som går frå hand,
har ogso frettast i andre land.
På Færøyane bygg dei no her sine båtar,
so flotte og moderne på alle måtar.

Og no har dei tinga fire til på ny,
so ein stakkars ulsteining kan mest verta kry.
Færøyværingane var oppglødde for båtane sine,
og det kunne dei gjerne, dei var jammen fine.

Med dette vi ynskjer tillukke med dei 50 år,
og framleis framgang i det vi spår:
At verkstaden vil veksa og drifta si trygda,
til gagn og glede for heimebygda.