Det er ein nydelig dag. Eg tek fjellturen til Laupen nord for Eiksundsela. Eg hadde teikna opp same motivet frå steingarden i Eiksunddalen eit par dagar før, men tenkte å sjå det frå ein noko høgare sjåstad, med litt betre variasjon i strandlina.
Tidelegare i oktober låg snøen langt ned i fjellsidene. Det er enno bra med kvitfarge på toppane. Sydaustbrisen lagar friske vindfelt med lyseblå straumier innimellom. Vartdalsfjorden er ei djup og trygg farleid.
Her eg sit og teiknar, var eg minst ein gong i vika då eg var ung og vi hadde geiter. Dei heldt seg i Laupen, og ville gjerne sjå folket sitt og kom strøymande når vi kalla på dei; Kiillå kiillå kiillå, koome no killå. Så fekk dei seg «røvesild». Håheimsgeitene heldt seg i Alsskridene.
Eg vart glad i denne utsikta alt frå eg var gutunge. Det var framandt land, men eg lærde namna på bygdene og dei einbølte gardane. Ein såg Ørskog langt borte, fekk vite at det runde fjellet heiter Festøykollen, at Lynge og Barstadvika ligg gøymd bak Lyngefjellet og Rotneset. Hit for Bukta stig Masdalshornet til vers. Lenger til høgre er det Vartdalsfjell med dei nesten halvannan kilometer spisstagga toppane bak. Desse toppane er frå venstre: Ramoen, Molladalstårnet, Randers Topp, Kruttårnet, Bladet, Mohns Topp, Holtanna og Slingsbys Topp.
Eg er så gamal at eg på mangeav desse turane såg Hitler sine konvoiar. Verda reiser forbi vartdalsstrandingane, det har dei vant seg til. Dei rette vel ryggen og såg på turistskipa, dei lettar neppe på hovudet for ferjekøane. Det er ikkje mange baugane som uroar sjøskorpa i dag. Ein kan verte forundra over kor tom fjorden er blitt, ein einsleg lystsiglar og ein cabincruiser var alt. Det er mange mange år sidan eg var på Laupen. Då eg var ferdig med skissa, sette eg meg ned ved elveosen og åt skivene mine.
Minna og vemodet strøymde på. Nesten alle som var med på geitjagarturane er borte.
Vår Herre hadde rasjonert på snøen og kulden i tredveåra, men sende både nok og for mykje frå 1940 og utetter, då det var rasjonering på alt anna.
