51 år etter ulukka ved Dimnaneset, hende ei svært tragisk drukningsulukke i Boholmsundet, då ein båt med kyrkjefolk frå Dimna krins kollsigla på veg frå kyrkja på Ulstein. Når folk skulle til kyrkje frå Dimna, nytta dei alltid båt. Til vanleg landa dei i Ottavika på Osnes ein stad dei kalla Kyrkjestøa. Så gjekk dei derifrå over Sjåbakken og Vollane til Skeide og vidare til kyrkja på Ulstein. Var det sørleg vind og vinden stod utover Lyngnesvika, la dei helst båtturen gjennom Boholmsundet til Skeidslandet. Ulukka hende 18. januar i 1874. Det var samla mykje folk ved kyrkja denne søndagen, for presten C. H. Wisløff var ny i embetet og folk strøymde til for å høyre han preike. Kyrkjefolket frå Dimna hadde fordelt seg på to trerøringar. Den største frå YtreDimna brukte segl. Båten frå Indre-Dimna var mindre og den rodde dei. Denne søndagen var det stiv austleg kuling og båtane heldt då av utanfor Spjutøya, gjennom Boholmsundet over Skeidsbukta og landa ved nausta på Skeide.
Då preika var over, tok folket på heimveg. Båtane heldt lag uver Skeidsbukta. Indre-Dimnabåten, som dei rodde, heldt nær oppunder Osneset for å unngå sjøskvett. Denne båten stakk ikkje djupare enn at dei kunne ro på høg sjø over Sandbadet nær Boholmen. Det var årsaka til at båtane skilde lag, Ytre-Dimnabåten hadde svært god bør i den friske søraustkulingen og stemnde mot Boholmsundet.
Kyrkjefolket sette seg på lo side i trerøringen (sida som vender mot vinden) for å halde båten mest mogleg rett. Nær oppunder land ved holmen, kom det eit brått vindkast frå andre sida. Seglet vart fylt av vind, båten la seg over og skar seg full av sjø. Med eitt låg alle i sjøen, og somme vart innvikla i segl og tauverk. Dei som først oppdaga at båten kollsigla, var folk på Solaberget. Mannfolka der tok straks laust til sjøs for å berge dei som låg i sjøen. Dei som var med i Indre-Dimnabåten, og som hadde rekna med å møte igjen den andre båten sør for Boholmen, fekk mistanke om at det hadde hendt ei ulukke. Dei vende og sette kvinner og barn i land på holmen og mennene prøvde å berge dei som låg i sjøen. Diverre kom hjelpa så altfor seint. Berre fire av dei 13 som var med i båten som kollsigla berga livet, Det var han som sat ved styrevolen, Ole Johannesson Dimmen, ein mann i sine beste år: 49. Så ei kvinne Anne Lisbet, 38 år. Paul Hansson Myrene frå Haddal, gift med Sevrine Petersdotter Dimmen på bnr. 2 i Ytre-Dimna. Ho omkom, men den vesle sonen deira, Hans, som hadde vore til dåpen denne dagen, flaut på ei dyne og berga såleis livet. Paul (kalla Ospa-Pål) vart seinare gift med søster til Sevrine, Henrikke. Dei vart buande på garden og har stor etterslekt.
Etter kyrkjeboka miste desse livet:
Som før nemnd Sevrine Petersdotter Dimmen 23 år (mor til dåpsbarnet Hans), søster hennar Karen Petersdotter Dimmen 18 år og bror deira Andreas Peterson Dimmen 23 år, elles Karen Nilsdotter Dimmen 43 år, Elise Olsdotter Dimmen 21 år og mannen hennar, Salmund Annaniasson Dimmen 31 år, Lars Knutson Dimmestøl 23 år og Lars Salmundson Dimmen 60 år. Dessutan omkom Johannes Larsson Nevstad Hareide 60 år. (gardbrukar på Teigen i Hareid.) Han skulle vitje skyldfolk i Dimna og kom tilfeldigvis til å vere med båten frå Ytre-Dimna.
Etter kvart som dei omkomne vart funne, dei siste etter sokning i tre dagar, vart dei borne opp i stova på Solaberget og lagde utover golvet hos Johannes J. Osnes. Seinare vart dei førde til Ytre-Dimnasjøen, der dei vart lagde inn på golvet i Olaviusnaustet i påvente av at kistene skulle bli ferdige. Det var ikkje veg til gards frå sjøen i denne tida, Naustet står enno, og vegen frå sjøen vart først påbyrja i 1886.
Då gravferdsdagen kom, vart dei omkomne førde til kyrkjegarden på Ulstein. Den dagen var det nordanvind, for gravfylgjet tok vegen til Ottavika og derifrå bar dei kistene til kyrkjegarden på Ulstein. Kistene vart sett i ei fellesgrav i bakkeskråningen rett nordafor koret på den gamle kyrkja. Det vert fortalt at folk frå Dimna seinare som hadde sine i denne grava samlast der etter gudstenestene og stod stille på grava før dei tok på heimveg.
