Kyrkjerekneskapande fortel mykje forvitneleg. Ein gong skifte dei ut ein mønsås over koret på 11 alner. Om ikkej anna gjev det ei opplysning om kor langt koret var.
Men mest bal var det med murane som fekk sprekker. Væte seig inn i muren, og gjorde meir skade. At murane seig og slo sprekker, verka og på taket. Sperrene kom av laget og det vart glis i sutaket. Då nytta det lite om aldri så mykje tjøre vart nytta.
Sommaren 1673 vølte dei murane. Murmeister Anders Svenske saman med to andre arbeidde med tettingsarbeid og kalkslåing i heile ni veker. Fire mann frå bygda førde leir med båt i fem dagar. Kalk til å blande i leiren hadde skiftskrivaren sendt nordover frå Bergen med Simon Håkonshamn, og ein kalklast låg til same bruk i Hatløya.
Sørkrossen måtte volast og få nytt tak i 1677 og det same med søre takside. Endå takfjølene vart innsette dugeleg med tjøre, var det ikkje godt nok. Fem år seinare kjøpte dei 4130 pannestein til å tekkje heile taket med. Elling Murmeister dreiv på om sommaren og drilla hol i steinane for spikarfeste. Kva som gjorde det, kjem ikkje fram, men fyrst i 1690 kom steinane på taket.
Me gjer eit langt sprang i tid. Det ser ut til at dåpsantalten er ved utgangsdøra til litt ut i 1800-talet. Om ikkje han var flytt før, vert han det nok. Kring 1824 gav biskop Neumann påbod om å flytte dåpsanstalten til koret. Det vart gjort både i Ørsta og Volda kyrkja då. Dåpsanstalten var då forenkla til sjølve døypefonten.
