Etter reformasjonen kom ei tid med rike åringar og godt fiske. Folketalet auga. Presten Claus Gaas fann at «Kirken befindis altfos liden til den Menighed der i Sognet, hvorfor den nødvendig behøves at giøris større.» Noko anna var at den lutherske gustenesta vart lang. Folk laut få sitje, og benker med ryggstø, kyrkjestolar, vart laga og sette inn. Men stolane vart det mindre rom til kyrkjelyden.
At preika var i lengste laget, finn me vitnemål om i ein av kyrkjerekneskapane på slutten av 1600-talet. Ein timeglas var innkjøpt. Det var nok ei påminning til presten om ikkje å vere alt for lang i preikene sine. Ei offentleg påminning fekk også prestane om «ikkje at tøve mere end 1 Time på Prædikestolen.»
(tøve er eit gammalt ord om å bruke lang tid).
Kring 1660 gjorde dei den fyrste utvidinga. Ein mur som gjekk parallelt med vestveggen, reiv dei bort. Under denne utvidinga fekk dei noko bal med hode nok fortstøtningar til tårnet. Utvidinga var berre så alt for liten. Nokre år seinare reiv den ned 12 alner av søre langvekk og bygde til eit tverrskip 10 alner langt. No vart kyrkja «halv krosskyrkje.» Mest på same tid mura dei att døra i vest, braut ut ny døropning i nordveggen og sette eit lite våpenhus utanfor av tre.
Då dei utvida med «sørkrossen» gjorde dei også andre vølingar. Ny preikestol måtte til. Den gamle gav dei til St. Olaus kirkia a Sybdir, og han «bleff giffuen at opsette og forbedre». Etter reknskapen til St. Ulaus kostar omvølsla med preikestolen 1 Rdlr. Det er mykje mogeleg at preikestolen vart verande på sørsida, for under utgravinga sommaren 1974 fann dei mykje pannesteinmolar på utsida aust mot koret. Det ville og vere den beste løysinga, for då kunne alle sjå preikestolen.
