«Den 30. Oktober 1847 rammedes den af en Lydstraale der splittede Taarnet og sprengte de massive Mure saaledes fra hinanden, at det ved Skjøn blev erkleret umuligt at reparere den.» Dette er den stutte meldinga Wraamann har ført inn i kallsboka.
Med dette enda kyrkja si kring 700 års lange soge. Men neppe hadde nokon tenkt seg avslutninga på denne måten, og ingen gledde seg.
Minna levde og lever framleis i namn. Bort for Roppa ligg ei flud med namnet Kyrkjefluda. For ikkje å sigle på grunn, måtte dei ta leia så langt vest at dei hadde kyrkja på Ulstein klar under Ulsteinhetta. Den kvitkalka kyrkja høyrde visseleg til i andre mêder og.
