Vi kan lettast forklare det vanskelege ordet liturgi med omgrepet orden. Gudstenesta har ei fast liturgi – orden – der lekk for lekk knyter seg til kvarandre i bøner, skriftlesing, song og preike. Kyrkjeåret, som tek til med 1. sundag i advent (ca. 4 veker før jul), har sitt faste innhald frå tid til tid. IKO sin plansje: «Kirkeårets kalender» gjev ei god innføring om inndelinga av hovudbolkane, advent, Kristi openberring, faste, tida etter påske til pinse (festhalvåret) og etter prinse trieningstida (det festlause halvåret).
Dei liturgiske fargane er symbolske for innhaldet i evangelie-tekstane som er gjevne for dei ymse bolkane i kyrkjeåret.
Fiolett er angerens, og bota si farge. (Advent of fastetid).
Kvitt er gleda sin farge (Kristi openberring og tida mellom påske og pinse).
Grønt er vona sin farge (Trieningstida).
Raudt er lidinga, blodet, martyrane og Den Heilage Ande sin farge.
Skulle vi i kyrkjene fylgje den «rette» bruken av dei liturgiske fargane, måtte kyrkja eige 4 messehaklar. Attåt festgudstenestene i jul-, påske- og pinse-høgtidene måtte det vere nattverd ved alle gudstenestene. Berre ved desse høva er det liturgisk rett for presten å bere messehakel. Ein annan ting er preikestolfana, eit lite teppe som heng ned ved framsida av bokstativet på preikestolen. Denne fana kan og skiftast etter bolkane i kyrkjeåret med den fargen som gjeld for bolken.
No er det få kyrkjer som har meir enn ein messehakel og endå færre som har preikestolfane. Messehaklen er då oftast raud. Og det er høgtid når presten har dette plagget på. Mest av alt minner denne fargen om det som alltid er hovudinnhaldet:
Jesus er frelsaren.
