Inge Dragsund

Inge var fødd 21. september i 1938, året før andre verdskrigen braut ut i Europa. Han vaks opp i Dragsund, og foreldra var Magnhild og Ragnvald Dragsund. Inge var nest eldst av seks søsken: Dagnar, Inge, Ragnhild (Rinde), Kirsti, Audun og Grete (Røyset).

Ungane gjekk på skule i Myrvåg annankvar dag, og dei hjelpte blant anna til heime når dei ikkje var på skule. Ragnvald, faren til Inge, var landpostbud i tillegg til gardbrukar. Han var plaga med isjias og var ofte sjuk. Både Magnhild og dei fleste ungane, inkludert Inge, leverte derfor i perioder post for faren.

Inge vart tidleg interessert i teknikk, og han var nysgjerrig på korleis ting fungerte. Han og kompisane likte å bygge om syklar, og dei vart forsynet med utbytta sykkeldelar frå onkelen Otto Garnes som var sykkelreparatør. Inge likte også matte og fysikk, og han drøymde tidleg om å bli ingeniør. Han ønska derfor å gå vidare på realskulen for å lære å teikne maskiner. Med seks barn og ein far som ofte var sjuk, var det nok krevjande for familien, og realskule hadde derfor ikkje familien råd til.

Inge gjekk for presten og vart konfirmert den dagen han fylte 14 år. Ein månad før han vart 15 år begynte han som læregut på Brandal Motorveksted i Brandal. Brandal Motorverksted reparerte notbåtar, lettbåtar og fangstbåtar, samt motorane til slike båtar. Dei bygde også etterkvart slike båtar sjølve.

Inge vart verande i Brandal i berre nokre månader, og han budde på hybel i denne perioda. Han røykte alt då, og timelønna på 1,25 kr rakk anten til tobakk eller kino.

Etter nokre månader i Brandal, begynte Inge å jobbe hos Norvald Skeide på Skeides Fabrikker. Fabrikken produserte utstyr til landbruk, snikkarindustri og fiskemottak, og Inge dreia, sveisa og mykje anna. Han lærte ved å gjere, og han fekk på den måten ferdigheitene inn i fingrane.

Inge jobba på Skeides Fabrikker i to og eit halvt år, og han sparte pengar ved å bu heime i Dragsund. Han tok då bussen inn til Vik. Der hadde han sykkelen ståande i den gamle hestestallen, og slik kom han seg til Skeide.

Inge møtte Kari Notanes frå garden Notanes på Ytre-Dimna medan han jobba på Skeides Fabrikker. Kari var vel 15 år og Inge var 17 år. Dei vart etterkvart eit par, og Kari hugsar første gongen Inge var på besøk på Notaneset. Det var rett etter slåtten og dei skulle ha rømmegraut. Inge turde ikkje å fortelje at han hadde ete rømmegraut rett før han drog heimanfrå. Han vart nok bra mett!

I 1956 og 18 år gamal reiste Inge til sjøs som smørar og motormann i eit år. Jobben var dårleg betalt, og han såg at det var behov for meir utdanning dersom han skulle fortsette til sjøs. Han gjekk derfor maskinistskulen i Ålesund hausten 1957, og han jobba som maskinassistent om bord i MS Lorena fram til han reiste i militæret i 1958.

Kari og Inge forlova seg den 14. juni i 1958. Det var då omlag to år sidan dei møttest, men Inge hadde vore til sjøs i eit av desse åra.

Hausten 1958 til våren 1960 var Inge i militæret i Trondheim der han køyrde lastebil. Inge hjelpte Kari med å skaffe seg jobb slik at også Kari kunne bu i Trondheim i eit halv år. Ho jobba då som hushjelp hos ei jødisk familie, og ho laga mat, vaska og gjorde dei fleste andre oppgåvene i huset. Inge var ofte innom på besøk.

Kari flytta heim igjen til Dimna etter tida i Trondheim, medan Inge reiste tur/retur Shanghai om bord i MS Lorena i fem månader.

Etter at dei hadde vore forlova i vel to år, gifta Kari og Inge seg i Ulstein kyrkje den 8. oktober 1960. Festen var på Ulstein Hotell i lokala der Cafè Nova held til i dag. Etter bryllaupet flytta også Inge til Notaneset, der det nygifte paret budde i ei leilegheit i huset til foreldra til Kari.

Inge jobba på Kleven frå september 1960 til april 1961. Han fekk då erfaring i verkstad som han trong for å fullføre maskinistsertifikatet. Etter at maskinistsertifikatet var i boks, reiste han til sjøs eit par år som maskinist om bord i Barden og fraktebåten gamle Verma.

I august 1962 vart Inge pappa til vesle Merethe. Han var heime under fødselen, men reiste raskt tilbake på jobb igjen.

Etter fleire år i arbeid, hadde Inge spart opp nok pengar til å gå vidare på skule. Valet sto mellom å gå vidare på maskinistskule eller å følge draumen om å verte ingeniør. Kari meinte han burde søke ingeniørskulen, og då vart det slik!

I januar 1963 flytta den vesle familien på tre til Bergen der Inge først gjekk forkurs i eit semester, og deretter tre år på ingeniørskulen. Han var ein flittig student og gav seg ikkje før alle oppgåvene var løyste. Inge kunne site med eit vanskeleg reknestykke heilt til han måtte legge seg. Han sov så nokre timar, stod opp igjen og då hadde han løysinga på oppgåva.

Etter vel tre år flytta Inge frå Bergen til Brattvåg i juni 1966. Han hadde fått jobb som konstruktør ved AS Hydraulik Brattvåg, som blant anna produserte hydrauliske vinsjar. I starten leigde Inge eit rom i Brattvåg, medan Kari og Merethe budde på Dimna. Etter ei stund var huset familien skulle bu i klart, og då kom også familien etter.

Året etter at dei flytta til Brattvåg kom dotter nummer to, Randi, til verda. Familien var no fulltalig, og familien treivst godt i Brattvåg. Så godt at dei bygde hus der, og dei flytta inn i desember 1970. Inge jobba ein del overtid, men hadde mykje meir tid til å vere saman med familien enn det han hadde under Odim-tida.

I 1970 vart Inge gruppeleiar for styringar i Brattvåg, og han hadde då tre-fire mann under seg.

Tida i Brattvåg gav Inge mykje erfaring som kom godt med seinare. Han utvikla blant anna autotrålsystemet (Synchro-systemet) for Hydraulik Brattvåg, som førte til eit generasjonsskifte i fiskerinæringa. Han var mykje ute på båt for å måle krefter og teste utstyr i forbindelse med Synchro-systemet, og han fekk god forståing for kreftene som båt og utstyr blir utsett for til havs. Ein annan viktig lærdom kom gjennom samtalar med brukarane av utstyret, og han fekk ei god innføring i problema dei sleit med.

Våren 1974 tenkte både Inge og svogeren Olav Molvær (Oa) på å starte for seg sjølve, og dei fann ut at dei ville starte eit selskap i lag. Olav ønska å drive med hylseboring, medan Inge forstod at han hadde erfaring og kunnskap som var på høgde med det eksisterande aktørar innan hydraulikk og trål leverte.

Påska 1974 var Olav og Inge med familiar på besøk hos svigerforeldra Rakel og Nils Notanes på Ytre-Dimna. Her fortalde dei om planane dei hadde om å starte bedrift. Svigerfar var positiv til denne noko risikable idéen, og det var han som kom på namnet til bedrifta ved å kombinere initialane til dei to svogerane. Namnet Odim var enkelt å hugse, og i tillegg fungerte det også på engelsk, og det vart raskt bestemt at dette namnet ville dei bruke.

Dei fekk tidleg med seg to til: Magne Gjerdsbakk og Audun Dragsund, som er bror til Inge. Desse fire hadde ulik erfaring og bakgrunn, og tilsaman utfylte dei kvarande godt. Inge gjekk inn som disponent og teknisk sjef, og dei andre vart formenn på kvar si avdeling: Audun på plate/sveis, Magne på montering og Olav på maskinering. Det passa seg også slik at dei to nye fekk kvar sin bokstav, og Odim kan då seiast å vere ei forkorting av: Olav, Dragsund (Audun), Inge og Magne.

Den 15. juli 1974 vart Odim offisielt stifta, og familien på fire flytta frå Brattvåg til Dimna (Notaneset). Merethe var då akkurat ferdig med 5. klasse og Randi skulle begynne på skule til hausten. Familien budde hos foreldra til Kari fram til dei bygde seg hus i 1976.

Odim takka ja til å leige delar av Sildoljefabrikken i Hasundstranda gratis i fem år mot at dei fjerna gamalt utstyr og sette i stand lokalet. Ryddearbeidet starta dei med allereie 16. juli.

Ferdigstilling av lokala vart gjort når dei hadde ledig tid mellom oppdraga, og det viktigaste vart ordna først. Det første året var derfor kontoret på loftet heime hos svigerfar, men etterkvart vart kontorlokala på Sildoljefabrikken ferdige. Det passa nok bra sidan dei måtte gå gjennom soverommet til svigerforeldra for å kome inn på rommet dei brukte som kontor.

Odim fekk fort mange oppdrag, og allereie i slutten av 1974 hadde Odim ni tilsette. Den første tida dreiv Odim mykje med service på hydraulikk og dieselmotorar. Også Hydraulik Brattvåg gav dei oppdrag den første tida. Strategien var å etterkvart utvikle eigne produkt med tilknytning til hydraulikk.

Gode kontaktar frå tidlegare arbeidsforhold er nok ein viktig grunn til at Odim hadde mykje å gjere heilt i frå starten av. Inge hadde kontaktar etter tida i Brattvåg og dei tre andre eigarane hadde gode kontaktar innan fiskeri i Herøy.

I starten brukte Odim ordtaket Ein liten kan gjera mykje med`ein stor snur seg, som slagord. Den nyoppstarta bedrifta var fleksibel og kunne gjere kjappe vendingar. Dei kunne tilby kortare leveringstid enn mange av konkurrentane, heilt ned i 14 dagar! Dette var mogleg fordi dei tilsette stilte opp, og dei stod på for å bli ferdige så fort som mogleg.

I 1977 hadde Odim 18 tilsette. Mange av oppdraga kravde mykje plass, og sildoljefabrikken vart derfor for liten. Det vart då bestemt å kjøpe Ulstein Fryseri AS på Saunes. Her var det kai og plass til å utvide, noko som vart gjort i fleire omgangar.

Lokala gjekk også gjennom fleire ombyggingar, sidan Odim ikkje hadde råd til å rive alt å bygge på nytt slik dei ønska. Då var løysinga og tilpasse lokala så godt dei kunne, noko som etterkvart vart både tungvint og dyrt.

På Saunes vart det også plass til skikkelege kontorlokale, og både administrasjon og ingeniørar kom etterkvart på plass.

Vesle julaftan 1969 kom beskjeden om at det var funne olje i Nordsjøen. Allereie i 1971 starta produksjonen frå dette feltet, og starten på det norske oljeeventyret var i gang!

Inge hadde erfaring med trålfiske frå tida i Brattvåg, og delar av denne kunnskapen kunne overførast til seismikk der ein også tauer utstyr bak båten. Seismikk vart inngangsbilletten til oljeeventyret for Odim.

Seismikk er ein måte å undersøke havbotnen på ved å skyte ut trykkbølger frå ein Air gun. Desse bølgene blir reflekterte tilbake til overflata, og dei blir fanga opp av ein streamer-kabel som blir slept bak båten. Ved å analysere data frå trykkbølgene kan ein seie mykje om havbotnen, og det er eit veldig nyttig verktøy når ein skal leite etter olje og gass.

Odim leverte vinsjar og anna utstyr for å få det dyre og ømfintlege seismikkutstyret forsiktig, men raskast mogleg ut og inn av båten. Dei hadde også fleire oppdrag der dei bygde om trålarar til seismikkfartøy, og det starta med båtane Longva 1, Longva 2 og Malene Østervold for Geco.

Odim kom i kontakt med Geco (Geophysical Company of Norway), og samarbeidet med Geco har hatt veldig mykje å seie for Odim. Geco var eit norsk seismikk-selskap som starta opp i 1972, men som raskt vaks seg store også på den internasjonale arenaen.

Geco satsa på den vesle smia i Ulsteinvik, som Odim vart kalla, og Odim vart tidleg “hoffleverandør” av vinsjar og diverse anna utstyr til Geco.

Dei to selskapa utvikla seg saman ved at Geco kom med eit problem eller ei utfordring og Odim fekk i oppgåve å kome med ei løysing. Denne kreative måten å samarbeide på, passa Inge godt. Han var flink til å tenke ut av boksen og til å kome opp med nye idear.

Fleire av utfordringane Odim fekk bryne seg på, gjekk ut på å auke mengda streamer-kablar bak båten. I starten var det vanleg med berre ein kabel, men Odim og Geco auka først til to, og gradvis kom dei opp i 20 streamer-kablar. Alle kablane gjorde båten meir og meir avansert. Inge måtte saman med dei andre ofte tenke kreativt både for å få plass til vinsjar og anna utstyr, men også for å få alt til å fungere optimalt.

Fleire streamer-kablar gjorde at båten brukte mindre tid på å kartlegge det same arealet, og dette vart pengar spart for Geco. Konkurrentane hang ikkje med i utviklinga, og Geco, saman med Odim, vart verdsleiande på seismikk.

Odim var absolutt med på oljeeeventyret, men dei satsa aldri berre på oljevirksomheit. Fiskeri var også ein viktig del av arbeidsoppdraga, og denne kombinasjonen har Odim vore heldig med. Fiskeri og olje har svinga i utakt, slik at når den eine bransjen har gått dårleg, har den andre heldigvis gått betre. Dei har på denne måten kome seg betre gjennom konjunktursvingingane enn mange andre bedrifter som berre satsa på ein av bransjane.

I 1984 fekk Odim oppdraget med å levere ny fabrikk om bord i trålaren MT Peder Huse. Her kom Odim med forbetringar som både førte til færre skader på fisken og som forenkla arbeidsflyten for mannskapet. Båten vart rekna som ein vedunderfabrikk!

Åra etter Peder Huse hadde Odim mange oppdrag på andre fabrikktrålarar. Seinare kom også Odim saman med Kværner med ein autofrysar som forenkla prosessen vidare.

I 1990 kjøpte Odim konkursbuet til Undertun Stål på Skodje. Fiskeridelen i Odim flytta dit, og Odim overtok også slakterioppdrag frå Undertun. No kunne Odim Skodje tilby både produksjon og ombygging av fabrikkar både til kjøt og fiskeri.

Odim leverte eigenutvikla produksjonsanlegg for rundpakking av sild og makrell til Domstein i Måløya. Både Inge og kongen var tilstades under åpninga av anlegget i 1993. Kongen skulle vidare til Ulsteinvik, og Inge fekk sitje på i helikopteret.

I lokala i Ulsteinvik produserte framleis Odim vinsjar og hydraulikk til seismiske fartøy, både for Geco og andre kundar. Også utstyr til oljevern og andre produkt vart laga her.

Talet på tilsette auka jamt og trutt frå oppstarten i 1974, og det same gjorde omsetninga. I 1992 vart Odim heidra med prisen Sunnmøre Næringsråds Pris. Odim var no blitt ei solid bedrift med eit godt rykte, men kva var det som var typisk Odim? Og kva var Inge si rolle i bedrifta?

Inge hadde vore til havs i fleire år, der han hadde gått gradene frå smørar til maskinist før han vart ingeniør. Han hadde dermed viktig praktisk erfaring som gjorde det enklare å forstå problema som kundane kom med.

Han hadde også erfaring med kreftene som båt og utstyr blir utsette for til havs frå tida i Hydraulik Brattvåg. Han la derfor på nok sikkerheitsmargin slik at utstyret tålte dei enorme påkjenningane båtane møter i ope farvatn.

Erfaring om bord i båtar var viktig også for å forstå plassbegrensingar, vibrasjonar og andre utfordringar som ein møter om bord. Kommunika-
sjonen med kundane vart også enklare når ein snakka det same språket.

Nokre gongar tok det for lang tid å lage skikkelege arbeidsteikningar. Då gjekk Inge ned i verkstaden der han teikna på golvet med krit. Dette var ei kjapp løysing, og ein måtte vere forsiktig med å ikkje trakke på teikningane, for då forsvann dei. Elles vart teikningane laga på teiknebrett, og etterkvart også på datamaskin. Inge var derimot ingen kløppar på datamaskin, så det var det andre som tok seg av.

Odim var ei bedrift der kundane kunne kome med sine behov eller problem. Odim, med Inge i spissen, pønska deretter ut korleis dette kunne løysast. Denne evna til å tenke kreativt var ein av Inge sine styrkar, og han var kjend som oppfinnar og problemløysar med godt kundetekke.

Inge var derimot ingen administrator, og økonomi og strategiske val var oppgåver som Inge med glede delegerte til andre etterkvart som bedrifta vaks.

Inge var heller ingen ekspert på marknadsføring. I starten var marknadsføringa basert på at Odim var fysisk ute hos kundane, og også jungeltelegrafen var viktig. Odim hadde eit godt rykte, og denne måten å marknadsføre seg på var lenge godt nok. Då Odim begynte å reise på messer til utlandet, og når kundane vart stadig større, auka derimot behovet for å bli tydelegare i marknaden.

Den første Odim-logoen kom derfor i 1983, nesten ti år etter oppstarten! Logoen var laga av Tegneren i Ulsteinvik som også leverte to brosjyrer. Det vart også etterkvart tilsett eigne folk som jobba med sal og marknadsføring.

Odim hadde ein flat organisasjonsstruktur, og døra inn til Inge sitt kontor var alltid open både for kundar og kollegaer.

Inge har uttalt at det er viktig å ha respekt for alle i bedrifta uansett om du går i kjeledress eller mørk dress. Disponenten var dagleg i verkstaden og snakka med folk, og dei tre andre eigarane jobba på golvet. Eigarane var altså ikkje berre nokon som gøymde seg på kontoret, og det var nok viktig for samhaldet i bedrifta.

Odim tok av og til på seg oppdrag sjølv om dei var fullbooka for å ikkje tape delar av marknaden til konkurrentane. Det vart derfor mykje overtid i periodar, men dei tilsette stilte opp. Dei var serviceinnstilte og ikkje redde for å ta i eit tak ved behov!

Som sjef var ikkje Inge opptatt av å finne syndebukkar når noko gjekk gale, og han meinte at ein byggjer ikkje opp av å rive ned.

Det sosiale har alltid vore viktig for Odim, og allereie det første året vart det arrangert julebord på Hotell Alexandra i Loen! Inge var opptatt av at også dei heime skulle takast med og bli gjort stas på, derfor har det aldri vore arrangert julebord utan følgje. Kvart femte år fekk også borna vere med, og etterkvart vart det arrangert eigne barnejulebord.

Det vart også arrangert ulike sportslege arrangement, og Holmenkollstafetten engasjerte heile bedrifta.

Inge var flink til å halde kontakta med både kollegaer og tidlegare kollegaer, og han var også flink til å følge dei opp i vanskelege situasjonar. Han rygga ikkje unna, men viste støtte og omsorg ved å besøke folk som opplevde dødsfall i nær familie, alvorleg sjukdom, eller liknande. Denne omsorgen hadde han også på heimebane sjølv om han jobba mykje.

Familien på fire budde hos svigerforeldra til Inge på Notaneset då dei flytta frå Brattvåg i 1974. Her treivst dei godt, og i 1975/76 bygde familien seg hus på det same tunet.

Inge var stort sett på jobb, og arbeidet med huset vart derfor sett vekk til handverkarar. Kari hjelpte også til ein del for å spare pengar, og ho fortel at ho blant anna fuga etter at muraren hadde lagt muren. Ho var også handlangar for han som grov rør i hagen, og det på sin eigen 35-års-dag!

I denne rolege oasa i enden av vegen vaks dei to døtrene opp med besteforeldra som nærmaste naboar. Dette var nok ei god løysing både for barnebarn og besteforeldre.

Inge jobba veldig mykje, og oftast arbeidde han meir enn 60 timar i veka! Søndag føremiddag kunne han jobbe uforstyrra, og dette var gjerne den mest produktive tida i veka. Dette hadde ikkje fungert utan at Kari stilte opp. Ho ordna i heimen, og ho heiv seg også rundt og laga middag dersom Inge plutseleg ringte og sa at han kom heim med gjestar. Enkelte gongar tok han også med kundar heim for overnatting. På den måten sparte han bedrifta for utgifter.

Frå huset på Notaneset er det kort veg ned til sjøen og naustet. Inge likte godt å fiske, og takka vere svigerfar Nils vart det av og til tid til ein fisketur. Nils hadde då gjort alt klart, og det var berre for Inge å hoppe om bord i båten. Inge hadde også av og til med seg kundar og arbeidskollegaer som ønska å fiske, men han ville ikkje ha med landkrabbar.

Under torskefisket på vinteren, stod Inge og svigerfaren opp midt på natta og drog til sjøs. Dei hadde med seg mat, og dei vart ute heile dagen. I tre-fire-tida kom dei tilbake, og då var heile familien samla nede ved sjøen for å gjere opp fisk. Kari og Rakel laga fiskestykke, lever og kams, og heile familien var samla til eit herremåltid. Etterpå la karane seg for å sove.

Det vart få feriar i Odim-tida, og i løpet av 19 år var det berre ein gong at ferien varte så lenge som ei veke. Då Merethe vart konfirmert, var heile familien ei veke på ferie i London. Dette hadde også samanheng med at pundet var lavt slik at dei fekk ekstra mykje for pengane på denne turen.

Familien på fire var elles på ein kort ferie kvart år, og då oftast på bilferie i Noreg. Døtrene hugsar at dei reiste til ein campingplass ved Mjøsa eit par gongar. Der var dei gjerne i fire dagar til den første regnbya kom. Då vart heile familien einige om at det var på tide å reise heim. Dette passa nok Inge godt, for han tenkte nok mykje på Odim og korleis det gikk når han var vekkreist og utilgjengeleg. Randi og Merethe kan derimot ikkje hugse at faren snakka om dette, og dei kosa seg på ferie så lenge det varte.

Inge reiste i periodar veldig mykje med jobben, både i Noreg og til utlandet. Av og til hadde han også med seg Kari på jobbreise.

Sjølv om Inge jobba mykje, føler likevel døtrene at han har gjort ein god jobb som pappa. Han stilte opp ekstra når han var heime, og han køyrde døtrene på musikkøving og idrettsarrangement. Døtrene har heller aldri sett faren sur. Irritert kunne han derimot bli, men det gjekk fort over.

Etter over 19 spennande og veldig intensive år, fann Inge og dei andre eigarane ut at det var på tide å trappe ned og la nye eigarar ta over. Inge følte han hadde gått ut på dato, og at bedrifta trengde ein administrerande direktør som jobba med kroner og øre. Det var ikkje Inge så lysten på, og det var heller ikkje der styrken til Inge låg.

I 1995 kjøpte fire nye eigarar 51 prosent av aksjane. Inge begynte å jobbe som intern konsulent, og han var blant anna prosjektleiar for nybygga til Odim i Hjørungavåg. Etterkvart selde Inge og dei andre gründarane resten av aksjane sine, og Inge vart pensjonist på heiltid.

Etter at Inge trappa ned i 1995, tok eit nytt kapittel til. Han gjekk då frå 90 prosent jobb til 90 prosent fritid, og han kunne ta igjen etterlengta familietid.

I perioden 1989–1999 fekk Inge seks barnebarn (Rakel, Martha, Ingeborg, Kristian, Ingrid og Jonny). I 1992 uttalte Inge til Sunnmørsposten at han håpte å verte ein betre bestefar enn far. Med det meinte han nok først og fremst å bruke meir tid saman med familien. Barnebarna har i alle fall vore heldige og hatt ein morfar som alltid hadde tid til dei og som stilte opp for dei.

Randi har busett seg på Notaneset saman med mannen Gunnar Mork og barna Ingrid og Kristian. Dei reiv huset der foreldra til Kari budde, og dei bygde nytt hus på den same tomta. Huset stod ferdig i 1998, og igjen var tre generasjonar samla på eit gardstun!

Inge har også køyrt barnebarna på trening og henta sjuke barnebarn i barnehagen og på skulen. Han og Kari har vore ei viktig avlastning for foreldra i ein hektisk kvardag, akkurat slik Inge sine svigerforeldre var det for Inge og Kari i Odim-tida.

Også dei barnebarna som budde i sentrum har vore mykje på Notaneset. Her i enden av vegen var det blant anna tryggare å lære seg å sykle enn i byen Ulsteinvik der Martha, Rakel og Ingeborg vaks opp. På Notaneset var det også ein magisk tyggis-hekk, der det alltid vaks tyggis når barnebarna frå Ulsteinvik kom på besøk! At det var morfaren som hadde hengt tyggisen der, forstod ikkje barnebarna då.

Kari har også nytt godt av å ha Inge meir heime, og dei har gjort det meste i lag etter at Inge gjekk av med pensjon. Ein hobby dei har hatt i lag er vedkløyving. Inge har aldri trena, men han og Kari heldt seg i form ved blant anna å kløyve ved.

Inge reiste i ei periode veldig mykje gjennom jobben. Også etter at han vart pensjonist, reiste han ein del saman med Kari. Når dei eldste døttedøttene var små, kom besteforeldra ofte heim med eksotiske kjolar til dei, og det var sjølvsagt stor stas.

Kari og Inge var også impulsive, og kunne plutseleg finne på å reise på helgatur til vener og bekjente. Eit døme på dette er at dei rett før studiestart kunne spørje barnebarna om dei trengde skyss tilbake til Trondheim eller Bergen. Det sa barnebarna sjølvsagt ja til, og desse turane var stor stas både for besteforeldre og barnebarn. Ein søndag bestemte Inge og Kari seg for å ta ein dagstur til Lesja, der eit av barnebarna hadde sommarjobb ei periode. Barnebarnet vart både overraska og veldig glad. Tenk å ta denne lange turen for å vere i lag den halve timen lunsjen varte!

Inge og resten av familien har også vore mykje på hytta i Stryn som stod ferdig i 2000. Her er det langbord og fleire soverom slik at heile familien kan vere samla samtidig.

I 2016 fekk Inge påvist lungekreft, men det var først i 2018 at sjukdomen for alvor tok til å prege kvardagen. Han budde på Notaneset heilt til slutten, der han hadde sine næraste rundt seg. Inge Dragsund gjekk bort den 5. april 2018 etter ei veke på sjukehus.

Inge vil for mange bli hugsa for industrieventyret han var med på å starte. For oss som var så heldige å kjenne Inge privat, vil han også bli hugsa som blant anna snill, tolmodig, omsorgsfull og blid, og han vil alltid ha ein spesiell plass i våre hjarte.

• Samtalar og bilde frå familien: Kari Dragsund, Merethe Dragsund og Audun Dragsund
• Odim fra 1974 til 1995, Pål Myrvold, 2012, Fantastiske Osberget.
• Intervju i Sunnmørsposten 26. september 1992.
• Vikebladet Vestposten, 27. september 2008.
• Odimposten, internavis for Odim, nr. 22, 2008.
• Levd Liv 2012. Norvald Skeide av Lindor Skeide.
• Ei tid va´- Årsskrift 2015 for Hareid historielag. Læregut ved Brandal Motorverksted av Jarl Brandal.
• 1941-2011 Vinsjer fra Brattvåg – Et industrieventyr. Jubileumshefte i forbindelse med at det var 70 år sidan Hydraulik AS vart etablert.

Om Inge Dragsund skriv Asle Geir Widnes Johannesen dette om han i boka “Hundre år – hundre personar i Ulstein”:

Inge Kåre Dragsund var oppfinnar, gründer og sentral bak industrieventyret Odim. Som ung ingeniør skaffa han seg eit renommé då han fann opp autotrålsystemet «Syncro».

Inge er fødd i Herøy som nummer to av seks sysken. Som 15-åring fekk han jobb hos Skeide Fabrikker. Tre år seinare reiste han ut som motormann og maskinassistent. Han gifte seg med Kari Notanes i 1960. Dei har to born. I 1963 starta han utdanninga si som maskiningeniør i Bergen. Som nyutdanna i 1966 fekk han jobb som konstruktør hos AS Hydraulik. Han stod bak fleire patent som bedrifta utvikla.

Inge fekk snart ideen om å starte sitt eige. Den same tanken gjekk svogeren Olav Molvær med. I 1974 realiserte dei draumen sin og kasta seg ut i det. Dei to fekk med seg Magne Gjerdsbakk og Audun Dragsund som medeigarar – og starta Odim AS, med Inge som disponent og teknisk sjef. Dei fekk leige delar av den gamle sildeoljefabrikken i Hasundstranda. Inge hadde skaffa seg gode kontaktar i Hydraulik-perioden, og dei tre andre var kjende i fiskerimiljøet i Herøy. Dei opplevde såleis eit jamt tilsig av serviceoppdrag for hydraulikk og motorar. I tillegg la dei vekt på å utvikle eigne produkt. Alt i 1974 kom dei i kontakt med Geco AS, som etter kvart skulle dominere seismikkmarknaden med Odim som «hoffleverandør». Odim utvikla seg til ei av dei mest innovative bedriftene i verda innan seismikksystem, i tillegg til løysingar til fiskeflåten og fiskeforedling på land.

I 1989 gjennomførte dei ei stor utbygging på Saunes. Bakgrunnen for utbygginga var at seismikk marknaden tok av. I 1995 selde Inge og dei tre andre seg ut av selskapet, som seinare vart kjøpt av Rolls-Royce.