Marius var som unge menn flest nokre turar på sjøen, mellom anna på sildefiske ved Island. Så var han fleire år i Hamnevesenet. Det var i Hamnevesenet at Marius vart smed. Ikkje lenge etter at Martin Ulstein starta Ulstein Mek. Verkstad vart han tilsett der og hadde etterkvart hovudansvar for alt som hadde med stålarbeid og smiarbeid å gjere. Han var den første som lærde seg moderne sveising.
På UMV var han i om lag 20 år. Han samarbeidde godt med og hadde berre lovord å seie om Osvald Ulstein, som var dreiar og maskinarbeidar, og Karl Johann Hauge, som var montør og maskinarbeidar. Dyktige fagfolk som arbeidde raskt og fagmessig. Martin Ulstein var sjefen, som han også hadde eit godt forhold til. Slik var innstillinga hans, han rosa arbeidskollegaene sine.
At desse hadde ein god tone seg imellom kan også ei lita historie illustrere. Under slipping av ein båt hadde Martin i sin iver og kampens hete ramla på sjøen. Det første han gjorde då han kom over vatn var å strekke klokkehanda i veret for å sjå om armbandsuret framleis var på plass.
«Var du lenge under?» kom det frå Marius på kaikanten.
Marius var ein svært allsidig fagmann som var dyktig til å finne praktiske løysingar, og han var svært respektert på sitt felt. Kundane omtalte han som «Smeden». Skipperane i Herøy skulle «opp til Smeden» for å få ordna det eine eller det andre på båten. Ein skipper frå Remøya sa ein gong at innsikta og augemålet hans Marius var heilt utruleg.
«Han kom om bord i båten, såg seg rundt, tok eit mål og kom tilbake med galgedekksstøtter som passa heilt perfekt.» Allsidigheita, kreativiteten og teften for gode løysingar var eit godt grunnlag for etterkvart å starte si eiga verksemd.
I 1939 bygde Marius si eiga smie i fjøresteinane nede ved Køyla. Kanskje begynte han å kjenne at 15 år med daglege roturar fram og tilbake over Lyngnesvika i all slags ver var nok. Vi veit også at ein sterk motivasjon for å bygge smia var å legge grunnlag for eit levebrød for borna sine.
Dette var ei større drivkraft for Marius enn muligheitene for å utvikle ei stor bedrift på lang sikt. Denne livshaldninga delte han med Kornelia. Ho stod ein dag på 80-talet i stoveglaset og såg ned på verftet som ikkje lenger var ei lita smie, men ein del av Kleven-gruppa:
«Hadde eg visst det eg no veit – at det skulle bli så stort – så hadde vi aldri satsa sparepengane våre på dette.»
I hjartesukket låg det ikkje kritikk overfor utviklinga og veksten, men attelet for det store ansvaret som no kvilte på sønene hennar. Det var også ei erkjenning av at det var tryggheita i det små som dreiv henne og Marius vidare – ikkje ære og berømmelse.
I smia laga Marius ein del arbeidsreiskap for bøndene og fiskarane i bygdene omkring. Først som kveldsarbeid og så på full tid frå 1944. Krigen gjorde at han utsette avgjerda om å satse for fullt på smia. Men i 1942 kom eldstesonen Arthur med i verksemda for fullt.
Då var han 15 år og det var på tide å kome seg i arbeid, meinte Manus. Det var heilt klart at praktisk arbeid vart prioritert framfor skulegang for borna. To år seinare avslutta så Marius eit 20 års arbeid hos Martin Ulstein og satsa på sin eigen arbeidsplass i lag med sønene sine.
No kom kreativiteten og den praktiske tilnærminga til sin rett. Det meste av maskineri var heimelaga. Marius hadde ei spesiell innsikt og praktisk evne til å vurdere og handtere tunge gjenstandar på ein naturleg måte utan å gjere tekniske reknestykke.
Mange nyvinningar forlet smia til nytte for bønder og særleg fiskarar i regionen. Fiskarane hadde mellom anna stor nytte av line-anhaldaren for håbrandsfiske som han utvikla.
Denne reiskapen heldt automatisk igjen lina når dei drog line og båten sparde dermed ein mann til denne operasjonen. Eit omgrep for kvalfangarane var «Mariusspydet». Det var ein harpun utan mothakar som var svært effektiv til fangsting av brugde. Dette var ei nyvinning, og prinsippet blir framleis nytta.
Marius var opptatt av å ta patent på ein del av nyvinningane sine og det er kanskje eit teikn på den faglege stoltheita han hadde. Kreativiteten viste seg også på andre felt. Under krigen bygde han og ein kollega på Ulstein ein radio som dei lytta på London med.
Ut over femtitalet var etterkvart alle dei fire sønene i fullt arbeid i smia og verkstaden. Dei hadde også andre tilsette, og gjennom dei fantastiske fiskeria dette tiåret utvikla verksemda seg raskt. Det var stort behov for vedlikehald og reparasjonar av fiskebåtar, og Smeden og hans folk var ettertrakta.
Arthur, Magnar, John og Asbjørn fekk etter kvart ansvar for kvart sitt fagområde i verksemda. – Arthur fekk noko teknisk utdanning og vart teknisk sjef. Magnar hadde arva faren si interesse og evne for smia og stålet, så det var naturleg at han fekk ansvar for det arbeidet. John vart etter kvart gitt meir og meir ansvar for sal og det økonomisk administrative, medan Asbjørn vart ansvarleg for maskinverkstaden og tilhøyrande rør og utstyr.
Slik praktiserte han det som i dag ville blitt kalla ein flat struktur i verksemda. Det eine ansvaret var ikkje tillagt større vekt enn det andre. Kanskje var dette haldningar han hadde med seg frå tida på Ulstein Mek. då han også var regionleiar for fagforeininga Jern og Metall.
Historiene seier at han ikkje var like interessert i at hans eigne arbeidsfolk skulle organisere seg. – I alle fall var ikkje utsendingar frå Youngstorget populære når dei ville legge seg borti korleis han skulle samarbeide med dei tilsette. Han verdsette innsatsen og den faglege dyktigheita uavhengig av kven som utøvde den.
I 1964 vart Kleven Mek. Verksted gjort om til aksjeselskap og Marius hadde fleire år før fått beskjed av legen om å ta det med ro. Då var det ein lang prosess for Marius å skulle peike ut kven av sønene som skulle ta på seg den lovpålagde rolla som disponent – det var vanskeleg å sleppe roret.
