I området ved Hasundstraumen, både på Hasund og på Dimnøya, har der vore buplassar frå langt tilbake i tid. Dette kan vi mellom anna sjå av alle gravhaugane. I dette området hadde Hasundkarane storbåtnaust. I Storevika var der ei god styd. Eit berg ved denne styda vart kalla Åburen. Dette området er fylt att med stein i dag.
Notanaust og turkevoll til nøtene hadde dei på Sambakneset. I sjøområda, med utskifting av sjøvatn fleire gongar i døgnet og stabil sjøtemperatur, er vekstvilkåra gode for fisk og skaldyr. På berga i Hasundstraumen har det vore naturlege gode fiskeplassar opp gjennom tidene.
Garsholhølen blei rekna som ein god østerspoll i gamle dagar. Dette kan vi sjå på enkelte stadar der sjøen var høgare og lavare; vi kan finne restar etter østers om vi grev i jorda.
I sydenden av hølen er det eit sund som går inn i Botnavika. På fjøre sjø kan ein gå over. På flo sjø kan ein ro gjennom. Denne sjøvegen vart brukt tidlegare av folk som grensa til Botnavikområdet. Ein slapp då å ro den lange sjøvegen rundt Dimnøya for å kome til Ulsteinvik.
Garden som grensa til området hadde rett til å hauste av østersen, og ein kunne tene seg nokre få øre ved sal. Dette var i 1880-åra. I 1885 vart Garsholhølen vekkleigd av dei tilliggande gardane, Garshol, Hasund og Sundgot. Leigar var Østerskompaniet Norge. Hasundholmen vart leigd til arbeidsplass. Det var meininga å dyrke fram østersyngel, men resultatet vart magert, og selskapet gjekk konkurs.
Enkelte stadar kan ein sjå boltefesta etter denne verksemda. Dei strekte stålstreng over sjøomådet frå land til land. Frå denne strengen hengde dei bjørkasnarbuntar med østersyngel ned i sjøen.
I 1910 kom der nokre Eidsvik-karar frå Ålesundområdet og leigde Hasundvågen. På austsida av Hasundholmen, sjøstykket mellom holmen og Garshol, sette dei ut østersyngel som stod der til han blei salsmoden. Dei brukte same metoden som Østerskompaniet Norge. For Eidsvik-karane var dette god butikk. Dei dreiv det i mange år.
Bøndene fekk seg litt arbeid med desse østersoppdrettarane – kjærkomne pengar i tronge tider.
Uvisst av kva grunn, døydde all villøsters i hølen ein vinter kring 1920. I kuldeperiodar frys det is over store deler av hølen.
Kjøparane av østers måtte vere hotell- og turistnæringa i byar og fjordhotella med kongelege og adelege gjester i slutten av 1800-talet og byrjinga av 1900-talet.
Sjølv i dag kan vi finne østers i området, så veksttilhøva er framleis bra sjølv med den ureininga vi har i dag.
Kjelde: Knut Hasund: »Bygdeliv i Ulstein»
