Berntine Dimmen

Men nokre få år seinare vart faren sjuk, og ein raskt progredierande Parkinsons sjukdom gjorde han invalid og arbeidsufør etter kort tid. Jentene var ikkje vaksne, huslånet ikkje betalt og dei tilfeldige jobbane mora fekk var ikkje nok til å klare levemåten. Nøysemd var heller ikkje nok, og utan hjelp frå slekt og vener hadde dei ikkje klart seg.

Sjukepengar og trygd slik vi kjenner det i dag, fanst ikkje. Fattigkassa/kommunen berga dei gjennom den verste perioden med kr 30 pr. månad i 2 år. Desse pengane vart øyremerka huslån, og på den måten svara dei for huslånet i mykje meir enn 2 år.

Kornelia pleia mannen sin i mange år. Det var eit svært slitande arbeid, då der ikkje var utsikter til betring, og det sette sine spor.

Men med noko hjelp vaks borna opp. Dei greidde å behalde huset, og jentene lærte også at om ein er frisk, kan eigen lagnad langt på veg skapast ved innsats og arbeid.

Bella var aktiv og oppfinnsom i oppveksten. Ho og veninna, Borghild, var fulle av idear og påfunn, og mora var ofte stressa over episodar som kunne oppstå.

Bella likte godt skulen, og etterkvart oppdaga ho at skule og utdanning kunne føre til trygt arbeid og innkome uavhengig av kva livet elles skulle føre med seg.

Ho bestemte seg for å gå middelskulen i Ulsteinvik. Det gjekk bra. Deretter tok ho eksamen artium i Volda. Under gymnastida fekk ho litt lån i sparebanken heime. Lærar og banksjef Dragesund tilrådde dette lånet, då han meinte at flinke elevar skulle hjelpast fram. I tillegg skøytte ho på med litt arbeid (huspost) når det var å få.

Å gå på skule var lett for henne, og ho sette seg nye mål. Ho ville studere ved universitetet i Oslo.

Men der var to store hindringar: Oslo var langt unna både geografisk og kjenslemessig. I tillegg mangla ho pengar. Ho søkte seg først jobb som hushjelp og fekk det. Ho fekk då samstundes ein plass å bu. Så starta ho på filologistudiet, engelsk og fransk i første omgang.

Heile tida medan ho studerte, hadde ho ulike jobbar, vaska trappeoppgangar, jobba på kafé etc.

Krigen

Så kom krigen, og studiane måtte avsluttast for ein periode. Ho kom seg heim igjen til Ulsteinvik og tok alle jobbar ho kunne for å legge seg opp litt pengar. Dette var kaféjobb i Ålesund, gardsarbeid om sommarane etc..

Så snart tilhøva retta seg, reiste ho tilbake til Oslo for å fullføre utdanninga. På slutten av studietida, etter krigen, fekk ho seg eit vikariat som kontordame i Forsvarsdepartementet.

Yrkesliv

Etter avslutta cand. mag. fekk ho seg fast stilling i Utanriksdepartementet. Der vart ho verande resten av sitt yrkesaktive liv.

Ho hadde imidlertid framleis utferdstrang, og tok ulike tilleggskurs for å kvalifisere seg til jobbar i utlandet.

Paris

Første jobben i utlandet var ved den norske ambassaden i Paris. Dit reiste ho midt på 50-talet, og vart verande i 9 år. Ho heldt fram med å studere der, og tok utvida eksamenar i fransk, kunsthistorie og italiensk, slik at ho då hadde utdanning tilsvarande cand. filol..

Ho tok også sertifikat medan ho var i Paris, og kjøpte seg ein liten Renault som ho farta rundt med. Den franske køyrestilen med tuting og heller moderat respekt for trafikkreglar, beheldt ho heile livet, og det å sitje på med henne f.eks i Oslo var meir enn oppkvikkande. Likevel kom ho seg gjennom eit heilt livs bilkøyring utan skadar.

USA

Etter eit kort opphald i Norge, reiste ho så til USA og jobba ved den norske ambassaden i Washington i mange år. Under tida i USA var ho på feriereiser både i Nord- og Søramerika. På sine turar i USA vitja ho fleire av etterkomarane til utvandra slektningar frå Ulsteinvik.

Brussel

Etter opphaldet i USA drog ho til Brussel og arbeidde ved Natohovudkvarteret der i mange år.

Så langt vi veit, var ho ein betrudd medarbeidar. Ho steig i gradene og fekk stendig auka ansvar og oppdrag. Ho vart f.eks. nytta i forhandlingsamanheng som direkteoversetjar fransk/engelsk/norsk.

I 1973 avslutta ho sitt mangeårige utanlandsopphald, kom heim til Norge, og jobba som konsulent i kulturavdelinga i Utanriksdepartementet.

Der hadde ho medansvar for kulturforhandlingar med ulike land, og reiste såleis ofte på kortare utanlandsopphald (2-3 veker) til ulike byar i Europa. I tillegg hadde ho ansvar for utveksling av utanlandske stipendiatar til Norge.

Dette arbeidet likte ho svært godt, ho tok seg ofte personleg av dei – gav råd om studiar/om sosiale aktivitetar/bustader etc. Kvar haust/vinter inviterte kulturavd i UD utanlandske stipendiatar i Norge til ei samling på Wadahl høgfjellshotell i Gudbrandsdalen. Dette var Bella sitt prosjekt, og ho syntest ho fekk det godt til. Mange unge frå ulike land i verda vart der kjende med kvarande og kunne knyte kontaktar som var nyttige for dei i årevis framover.
Mot slutten av yrkeslivet hadde ho ynskje om å avslutte med ei toppstilling i utlandet, noko ho kjende seg kvalifisert for.

Imidlertid var UD si utdanning for toppstillingar (karrieren) stengd for kvinner til langt ut på 70-tallet, og utan denne 3-årige interne utdanninga, var slike jobbar uoppnåelege.

Ho søkte likevel om eit konsulat i Portugal, men fekk avslag under henvisning til regelverk/rettferdig handsaming av dette osv.. Ho forsto det, men var svært indignert over regelverket som heilt fram til 70-talet var kjønnsdiskriminerande.

Politisk bevisst

Ho var heile livet ein ihuga arbeidarpartimedlem. Når ho såg kva Arbeidarpartiet fekk til av sosiale ordningar etter krigen, var ho aldri i tvil om politisk ståstad.

At gamle og sjuke kunne takast hand om, og at ungdom som ville noko, fekk høve til å realisere sine ynske (stipend/lån), var umåteleg viktig for henne.

Legat

Likevel meinte ho også at private tiltak kunne hjelpe. Ho kjøpte f.eks to hyblar ved ein studentby i Oslo, slik at ungdom frå Ulstein kommune med lite midlar kunne få bo billeg dei første åra av eit studium. Ho oppretta også eit fond/legat der trengande studentar frå Ulstein og distriktet kunne søkje om litt økonomisk bistand.

Då ho kom tilbake til Ulsteinvik som pensjonist, vart ho nok forbausa over velstanden som også var komen dit. Folk levde på ein måte som ho ikkje kjende seg igjen i. Ein periode angra ho nok litt både på legatet og hybelkjøpet.

Med pågangsmot og livsvilje hadde ho fått seg ei utdanning, eit arbeid og eit livslaup som ho var nøgd med.

Føresetnadane for å få dette til var slett ikkje dei beste. I den tidsepoken ho voks opp, var det svært uvanleg at kvinner tok høgare utdanning. I tillegg gjennomførte ho utdanninga nesten utan bistand og økonomisk stønad, då det nesten ikkje fanst. Ved eige arbeid tente ho til livsopphald under studietida.

Jobben i utanrikstenesta hadde gitt henne mange opplevingar og erfaringar i livet som føltes som lysår frå dei tilhøva ho vaks opp under. Og ikkje minst: ho hadde det bra materielt. Ho hadde ein fast og rimelig godt betalt jobb, og i samsvar med skattereglar for utanlandsteneste, tente ho bra i utlandet. Ho kjøpte seg fleire bustadar: i Oslo, i Spania og overtok og sette i stand barndomsheimen i Ulstenvik. Men ho var heile sitt liv nøysam og sparsommeleg, og ho sa ofte sjølv at oppvekst og ungdomstid hadde skada henne.

Ho var kunnskapsrik og humørfylt. Når ho kom heim til oss på ferie, meinte ho noko om det meste. Ho hadde historier å fortelje, og også god evne til å lytte og spørje. Ho heldt sterkt på dialekta, og språkkunnig som ho var, kunne ho lett samanlikne utrykk og vendingar i dialekta med liknande vendingar og utrykk på fransk eller engelsk. Nyansar i språket var viktig og mest naudsynte om ein skulle forstå kvarandre skikkeleg. Ho sette stor pris på familie og vener. Ho gifta seg ikkje, men hadde i årevis fast kontakt med ein italiensk enkemann. Mot slutten av livet vart ho sjuk, med sukkersykje og slag. Ho hadde gledd seg til nokre gode pensjonistår, der ho om vinteren kunne bu i Spania og i sommarhalvåret her heime. Dette fekk ho oppleve berre eit par år. Ho døydde på sjukeheimen i Ulstein i 1994 -76 år gamal.