Det var mange Hødd-spelarar som også var med i ULF. Ikkje minst dei tre Sundal-karane. Det var faktisk tradisjon at spelarane og dei tillitsvalde i klubben også var aktivt med i organisasjonslivet utanom Hødd.
I 1955 vart det kollisjon mellom ein cupkamp og eit musikkstemne. Hødd skulle spele heime mot Eid medan musikkstemnet skulle avviklast på Nordfjordeid. Dermed ba Hødd like godt om å få bortekamp slik at dei spelarane som var med i ULF kunne få i pose og sekk og generalsekretæren i NFF, Nicken Johansen, gjekk med på dette.
Kampen enda 1-1 etter ekstraomgangar, og sjølv om Eid ville ha omkampen på heimebane, vart kampen lagt til Høddvoll der dei blå vann 5-1.
Mellom dei som var med i både Hødd og ULF i tillegg til Sundal-brørne var Olav K.Saunes, Leiv Dimmen og Arnvid Saunes.
Både Nils og Sindre var også aktive med i styre og stell i ULF. Begge har vore leiarar for styret og hadde fleire år bak seg som styremedlemmer. Nils var for øvrig også utnemnd som æresmedlem i ULF i samband med 100-årsjubileet i 1993.
Terje Eiken er ein annan superveteran i ULF. Han fortel om dei tre brørne slik han minnest dei:
– Nils spelte kornett og trompet. Han var ein pådrivar som alltid var til stades. Eg hugsar at Nils nesten alltid var den som hadde flest øvingar, men eitt år tapte han tittelen om beste frammøte med ein halv time, humrar Terje. Då var det ein pliktoppfyllande ungdom som hadde fått med seg alt, medan Nils var ein halv time for sein til ei av øvingane, truleg på grunn av jobb. Men Nils var ein veldig flink musikar. Han var av den sorten som øvde heime, og han var mitt store forbilde då eg starta i 1957. Nils hadde alltid tid til meg, å gje nokre gode råd. Han var ein streng, men rettferdig mentor. Me spelte same instrument og om det var noko som ikkje var heilt som det skulle så fekk eg eg eit lite kakk i bakhaudet på øvingane. Nils var den som terpa på detaljar, han ville ikkje gjere noko halvgodt. Det var det same kva han gjorde så skulle det gjerast ordentleg. Samtidig var han ein kar som muntra opp dei andre om det ikkje gjekk så bra.
– Jon var ein litt annan type enn tvillingbroren Nils. Han var ikkje den som nødvendigvis tok initiativ, men han var ein veldig flink musikar. Og veldig allsidig. Han spelte både kornett, tuba og euphonium. Så spelte han piano også. Han akkompagnerte ofte broren Nils. Jon var typen som berre kunne setje seg ved pianoet og spele utan notar.
