Karsten Warholm

Når nokon gjer noko ekstraordinært og fantastisk, som å bli verdsmeister, byrjar lokalavisene å leite etter slekt og slektsledd bakover. Her er opphavet til Warholm-namnet:

• Johan Elias Nikolai Rasmusson Varholm, fødd på Varholmen i 1848. I 1928 flytta han til Ulstein og tok W som første bokstav i etternamnet sitt. Han er tippoldefar til verdsmeisteren.
• Einar Johansson Warholm f. 1896 d.1977 – oldefar til verdsmeisteren.
• Erling Warholm f.1936 – farfar til verdsmeisteren.
• Mikal Marø Warholm f.1967 – far til verdsmeisteren.
• Karsten Warholm f.1996 – verdsmeister.

I London går Karsten og dei andre norske utøvarane etterkvart til ro på Grange Tower Bridge Hotell. Hotellet ligg i Prescot street midt i London. Karsten er ikkje heilt A4. ”Eg legg meg når eg er trøytt, og kvelden før finalen vart nok klokka nærare midnatt, før eg sovna”, fortel Karsten.

Sommarkvelden er kald i London, det er skya og fattige 13 varmegrader, då Big Ben slår sitt timeslag ved midnatt og kalenderen skiftar dato. Men det er enno opphaldsvêr.

Karsten er klar for finalen på 400 meter hekk, etter to godt berekna løp. I det første forsøksheatet måtte Karsten sørge for å bli blant dei fire beste, det klarte han utan å stresse. Litt meir travelt hadde han det i semifinalen, og sørga for å bli blant dei to beste. Det klarte han også utan å slite seg ut. I eit historisk perspektiv er det å kome til finalen i løpsøvingar i VM i friidrett ein svært sjeldan prestasjon for norske friidrettsutøvarar. Der høyrer Karsten til i ein litt for eksklusiv klubb. Ja, han er faktisk den einaste mannen frå Noreg som har vunne ei løpsøving i eit VM i friidrett.

Men i kulissane går det føre seg eit aldri så lite drama. Eit magevirus har råka utøvarar på fleire hotell, også det som Karsten bur på. Presidenten i Det europeiske friidrettsforbund, nordmannen Svein Arne Hansen, er råka og må isolerast på hotellet i 48 timar. Han bur ikkje på same hotellet som Karsten og dei andre norske utøvarane. Han ergrar seg over at han ikkje får sjå Karsten live, men må nøye seg med å sjå VM-finalen i fjernsyn.

Men Karsten er frisk som ein fisk når han står opp finaledagen 9. august, og stemninga ved frukostbordet er imponerande roleg. Medan dei fleste «spring» inn hekkane på stadion, har trenar Leiv Olav Alnes med seg hekkar i bagasjen, og i tunnelen under stadion er han og eleven i gang med oppkøyringa i fred og ro. Det kan vere greitt å vite at hekkane er 91.4 centimeter høge. Den som vil, kan prøve å hoppe over 10 hekkar etter kvarandre samstundes som du spring 400 meter. Den første hekken møter løparane etter 45 meter, etter det er det 35 meter mellom kvar hekk.

Når Karsten spring 400 meter på om lag 48 sekund, held han ei fart på ca. 30 kilometer i timen.

I løpet av natta til den 9. august har vêret blitt verre, no regnar det jamt og trutt framover morgonen og dagen. Midt på finaledagen er vêrobservasjonane i London : Mykje regn og 15 varmegrader, ut over kvelden viser observasjonane lett regn og 14 varmegrader (Kjelde timeandate.com). Mange tenkte nok at regnvêret var som manna frå himmelen for ein sunnmøring, men Karsten fortel at det tenkte han ikkje på.

Men konkurrenten Kerron Clement er sikker på siger, sjølv om han kjem frå ein solfylt plass i verda. Han er ikkje blyg, og sel skinnet før bjørnen er skoten, til både nasjonale og internasjonale media.

Det har han kanskje grunn til, han har utan tvil ein CV som kan skremme alle som skal springe 400 meter hekk. Kanskje er det den tyngste løpsøvinga i friidrett. Vi har sett både Karsten og andre i intervjusona etter slike løp, og dei er skikkeleg sprengde.

Kerron Clement er fødd 31. oktober 1985 i Port of Spain i Trinidad, han vart amerikansk statsborgar i 2004. Same år vart han juniorverdsmeister på 400 m hekk. Under VM i 2005 vart han på fjerdeplass i finalen. Enda betre gjekk det under VM i Osaka 2007 då Clement tok gull. Hans personlege rekord på 400 m hekk er 47,24. Clement har verdsrekorden 44,57 på 400 meter flatt innandørs.

Han tok gull på 400 meter hekk under Sommar-OL 2016. Han er klar til å ta opp kampen med Karsten og dei andre, og han er sikker på å vinne.

Bak i feltet lurer ein annan kar Karsten skulle få danse samba med i 2018.

Ja, han heiter faktisk Abderrahaman Samba, og er frå Qatar, og han skal vi kome tilbake til. Han deltok i VM-finalen i London. Han var litt uheldig med ein hekk og vart nummer 7.

Det er med andre ord storkanonane i verda som no jaktar VM-gullet. I Ulstein og i Noreg står verda stille. Heile 1,1 millionar nordmenn ser finalen på NRK, det fortel litt om kor stort dette var. På Sunnmøre er det unntakstilstand og i Ulstein er det folketomt langs gater og vegar då startskotet går, ca. klokka 21.33.

Det er enda tidleg dag då vi møtte redaktør Linda Eikrem på kafeen i Ulsteinvik. Ho er ute med mobilen sin for å intervjue folk om den store finalen. Det er ei spent stemning i heile kommunen. Nokre trur Karsten kan vinne gullet, andre er meir tvilande, slik det alltid er. Bygdas parlament som trufast møter i hjørnet av kaféen på Blåhuset, har berre eitt samtaleemne i dag. Vanlegvis er det fotball, i dag handlar det om Karsten. Jau, dei kjenner slekta til guten og ikkje berre det. Magnulf «Mann» Løseth minner om kor rask farfaren til Karsten var i sin ungdom. – Erling Warholm sprang frå oss alle, mimrar den gamle Hødd-keeperen. Fleire av karane ved bordet har også jobba saman med oldefaren til Karsten, som han heiter etter. Han skal vi kome tilbake til.

Utover dagen er lokalavisa tett på det som skjer. Ein heil gjeng frå Dimna IL går i tog frå Dimna med kurs for kulturhuset Sjøborg, der VM-finalen skal visast på storskjerm. Vikebladet Vestposten sender direkte på Facebook når toget kjem gåande frå Reiten og ned mot sentrum (legg ut ein video på nettet som viser toget og stemninga). Redaktør Linda Eikrem veit at løpet går så seint om kvelden at dei ikkje rekk å få med ei sak i papiravisa dagen etter, på torsdag. Medan Sunnmørsposten flyttar si deadline og får med saka, må lokalavisa finne seg i å spele andrefiolin. Det likar ikkje redaktøren som viser  framsida til Vikebladet torsdag 10.august, ei framside som handlar om noko heilt anna enn den ferske verdsmeisteren. Journalistar har mykje til felles med både fiskarar og idrettsutøvarar, dei vil ha storfangsten, og får dei han ikkje, er dei ikkje i godt humør.

Men Linda Eikrem er ein røynd journalist, og ho veit at dei berre kan spele på dei strengane dei har. Difor må lokalavisa vere aktive på nett og på Facebook-sida si. Dei må vri det til sin fordel, dei må vere kreative.

Etter at sigeren er eit faktum, legg Vikebladet Vestposten ut ei sak på nettet som mange les. Det er farmor til Karsten, Kristine Warholm som lovar verdsmeisteren vaflar når han kjem heim. Lokalavisa formidlar på mange måtar verdiane til verdsmeisteren. Det jordnære og nøkterne – dei nære ting, og det likar lesarane.

Olympia Stadion i London ligg på Marshgate Lane i Stratford, som er ein bydel i det austlege London. Stadionet har ein kapasitet på 60 000 tilskodarar ved friidrett og 54 000 tilskodarar ved fotball. Det er det fjerde største stadionet i England. Arbeidet med stadion tok til i 2007, men med offisiell byggestart i mai 2008.

Ut over kvelden den 9. august går det føre seg fleire øvingar i verdsmeisterskapen. Klokka 21.33 blir finalistane i 400 meter hekk kalla til start. Åtte mann, verdas beste, og ein skårunge frå Dimna IL.

Karsten har bestemt seg for å ikkje gi ved dørene, og før start gjennomfører han sitt etter kvart kjende ritual. Han bankar seg litt her og der og blæs seg opp på ein måte, og motiverer seg til løpet.

Karsten leia løpet frå start til mål, sensasjonen var eit faktum. – Knip meg i arma, sa Karsten til Reuters-fotograf Phil Noble, like etter målgang. Karsten skjøna ikkje heilt kva som hadde hendt. Bilete av ansiktsuttrykket hans, då han såg på tavla at han hadde vunne, gjekk verda over. Av alle rare samanlikningar som var henta fram var det kjende maleriet «Skriket» av Edvard Munch.

Akkurat i det boka skal setjast og det skal lesast korrektur, gjer Karsten nok ei bragd på Olympiastadion i Berlin. Som ungdom var han med morfaren til Berlin og såg på dette stadionet, og han sa i eit intervju at han drøymde om å springe der.

Olympia Stadion i Berlin vart bygt av Hitler og var ferdig til OL i 1936. Det tek nær 80000 tilskodarar og er heimebana til fotballaget Hertha Berlin. Sett med norske fotballauger er nok det norske landslaget i fotball sin bronsemedalje frå 1936 den største prestasjonen eit norsk landslag har gjort. Både Adolf Hitler og propagandaminister Joseph Goebbels var til stades. Då Noreg slo Tyskland 2-0 var Hitler rasande.

I dag er det fred og ro i den tyske hovudstaden heldigvis. Karsten starta 2018 sesongen med ei knallhard konkurranse med Abderrahaman Samba frå Qatar, han er året eldre enn Karsten og gjennom fleire løp har han slått Karsten, på 400 m hekk. Dette inspirerte Karsten og han har sprunge mykje raskare i 2018 enn i 2017. Han var difor storfavoritt til å vinne EM-gull i 400 meter hekk. Like før meisterskapen tok til, melde Karsten og trenaren Leif Olav Alnes at han skulle doble, han skulle springe både 400 meter hekk og 400 meter flatt. Det vekte oppsikt, galskap var det mange som sa. Men Karsten stod på sitt, og han kvalifiserte seg til begge finalane. Mange var spent på finalen på 400 meter hekk, om Karsten var trøytt og kunne spolere sigeren. Men Karsten fekk kamp nesten til døra av Yasmin Copello som spring for Tyrkia, men som eigentleg er frå Cuba. Lenge låg dei likt, men Karsten sette inn ein spurt dei siste 50 meter og kneip gullet.

Då gjekk det ikkje like bra dagen etter då han skulle springe finale i 400 meter flatt. Karsten var kjempetrøytt og vart heilt sist, men han lever opp til dette sitatet av Winston Churchill:

«Mot er den ypperste av alle menneskelige egenskaper, fordi det er den egenskap som garanterer alle de andre.»

Karsten var ein aktiv gut som likte å springe. Det fortel farmor Kristine Warholm som tolmodig tok tida med ei gamal stoppeklokke dei har. Karsten konkurrerte mot seg sjølv. Han var om lag fire år, og løypa gjekk gjennom gangen inn i stova og ei runde rundt salongbordet. Farmor tok tida, og guten var ikkje heilt nøgd, men la ut på ei ny runde for å forbetre tida frå sist. Konkurranseinstinktet er mest sannsynleg medfødt, det same er pågangsmotet.

Karsten gav seg aldri då heller, og farmor kunne bli litt lei av å ta tider på gutungen. Men i dag er ho berre stolt av guten som har gitt dei så mykje glede.

Farfar Erling Warholm var rask til beins som ungdom, han var innom Hødds juniorlag og har spelt ein A-kamp, fortel han. Men så måtte han ut i jobb, og det vart lite tid til idrett. Men ein av onklane til Karsten, Einar Warholm, spelte fotball på topp nivå for Hødd.

Når Erling såg at Karsten byrja å vinne løp, lovde han Karsten ein hundrelapp for kvar gullmedalje. Dette motiverte Karsten, og etter kvart vart ordninga utvida til at han fekk ein hundrelapp for både sølv og bronse. – Men no strekk ikkje hundrelappane mine til lenger, ler Erling.

Han fortel også at folk er veldig positive og gratulerer dei, når det går bra med Karsten.

Mormor Elsa: – Han var spretten.

Mormor til Karsten, Elsa Kleppe, la fort merke til at gutungen var veldig spretten, eller spenstig som det også vert kalla. – Medan vi vaksne klatra over ulike hinder, så hoppa Karsten over, fortel Elsa. Allereie som ti-åring var Karsten aktiv saman med morfaren då dei la planar om ein tur til Galdhøpiggen, og tur vart det, fortel Elsa.

Ho stadfestar også at han alltid var god til å formulere seg munnleg, heilt frå han lærde å prate.

Hausten 2014 døydde morfaren til Karsten, Kåre Audun Haddal, vel 70 år gamal. Det var eit hardt slag for familien og for Karsten. Det var eit godt forhold mellom Karsten og morfaren. Han var ein god rådgjevar og samtalepartnar for Karsten, og dei var ekte vener. Det var ofte i samtale med morfaren Karsten testa sine meiningar om ulike samfunnsspørsmål. Av og til kunne Karsten bevisst provosere morfaren litt med sine meiningar, for å få i gang ein diskusjon, om eit eller anna tema. Han fekk som regel ei balansert framstilling tilbake, og nokre gode råd på vegen.

Morfaren var med Karsten til ulike meisterskap, sommaren 2014 mobiliserte han sine siste krefter og var med til USA og såg Karsten kjempa i ti-kamp i U-20 VM. Men diverre fekk han ikkje oppleve det store gjennombrotet, verdsmeisterskapen. Kåre Audun hadde ei lang karriere i næringslivet. Han var kontorsjef i Ulsteingruppa i mange år, frå 1989 leia han Jets på Hareid. Han var utdanna siviløkonom frå NHH i Bergen.

Ein filosofisk humorist

Karsten Warholm er oppattkalla etter oldefaren sin, Karsten Rise, fødd i 1912, død i 1999. Alle som har levd ei stund og hatt arbeid ved verfta kjende Karsten Rise godt. Han arbeidde på Ulstein i mange år, før der var han fiskar i mange år. Karsten Rise var ein humoristisk filosof, ein som las mykje og som alltid hadde ein god kommentar på lur. Bortsett frå familien hadde Karsten Rise to store heltar i livet: Idar Ulstein og Gro Harlem Brundtland. – Han Idar skal passe på å holde hånå Smal Hans ovapå gardane, brukte han å seie. Smal Hans var nedgangstidene, som Karsten hadde vore med på i 1930-åra.

Det blir fortalt at ein gong Idar Ulstein heldt ein tale for arbeidarane, spurde ein kar Karsten kva han tykte om talen. – Det var berre ein ting som mangla, det skulle ha vore musikk til, svara Karsten. Karsten Rise likte godt born og kunne leike seg med dei på golvet og teikne grisar og bukkar. Han hevda til og med at han hadde ein bukk i kjellaren, ungane forguda han. Når dei leika seg på Rise og gjekk opp om garden, spurde han alltid når dei kom ned att: – Såg dokke hånå Smal Hans? Han kunne også lage fantasifulle teikningar på ei jernplate med kvit krit, om alt mogleg. Det er fortalt at når arbeidsdagen var slutt ved verftet og Karsten Rise gjekk på land frå båten han arbeidde på, hadde han alltid med seg noko på land. – Ej må ha med noke for oljen, brukte han å seie

Mor til Karsten fortel at han var eit enkelt barn. Fekk han ei forklaring på noko, ja, så godtok han det, utan å lage meir styr. Men han likte å utfordre seg sjølv, og ein gong dei rende på akebrett, fann Karsten ut at han skulle stå på brettet. Han ropte fleire gongar til ei litt skremd mor: – Ej køyre snowboard, ej køyre snowboard. Kristine merka allereie tidleg at guten hadde eit sterkt konkurranseinstinkt. Når han hadde vore og spelt fotball som sju – åtte- åring kunne han kome heim og gi uttrykk for frustrasjon. Han meinte at kompisane ikkje hadde ofra seg nok i spelet. – Vil ikkje dei bli best i verda, mamma, var spørsmålet guten kom med.

Pappa Mikal kan skrive under på dette, når vi bad han om å hente noko, var han som ungar flest, han ville ikkje.

– Men når vi sa at vi skulle ta tida, då sprang han med ein gong, fortel pappa Mikal.

Konkurranseinstinkt

Det er forska litt på dette med konkurranseinstinkt og det er noko vi alle er fødde med. Vi vil hevde oss i flokken vår, i arbeidslivet og på skulen. Men nokre har eit sterkare instinkt enn andre. Det kan utløyse mykje bra, men det kan også bli destruktivt dersom det ein gjer ikkje er moro. Ei må ha det moro dersom ein skal greie å løyse ut kreftene og vinne. Det er døme på mange med eit ekstremt sterkt instinkt, men som likevel møter veggen ganske fort fordi alt er blodig alvor. Folk som har eit sterkt instinkt, hatar å tape. Men dei er likevel rasjonelle, og tapet motiverer til enda sterkare innsats. Karsten høyrer nok til den gruppa som ser verdien av å ha det moro. Han har og ein trenar som ser det på same måten.

I 2016 før OL tok Karsten seg tid til å vitje friidrettens grand old man i Ulstein, Sigmund Bugjerde. Han vitja Sigmund også etter at han vart verdsmeister, og hadde med seg medaljen. Var med på lasset og laga denne artikkelen.

Sigmund Bugjerde er no 92 år, han er opprinneleg frå Nordfjord. I 1952 kom Sigmund til Ulsteinvik. Då hadde Arne Eiken allereie starta friidrettsgruppa til Hødd. Arne og Sigmund spelte etterkvart ei sentral rolle i utviklinga av friidretten i Hødd, i mange år. Etter kvart kom det fleire eldsjeler til, fortel Sigmund.

Måndag kveld fekk dei vitjing av talentet Karsten Warholm, som er heime på Garshol ein liten tur. Vi hengde oss på som fluge på veggen.

Det er andre gong Karsten vitjar Sigmund, og bilde av dei to kameratane frå siste vitjing står i glas og rame i stova til Sigmund og Edel. Over vaflar og kaffi hadde dei to ein god prat, berre om friidrett naturleg nok.

Dei hadde mykje å snakke om, og Karsten tykkjer det er stor stas å vitje dei og snakke friidrett med Sigmund. – Han kjem med mange gode råd, han har erfaring, seier Karsten.

For Sigmund har frivillig arbeid med friidrett vore ein viktig del av livet. Det har gitt han pris frå Idrettsforbundet for arbeidet. I 2014 vart han utnemnd til «erkehøddar» etter 40 år med arbeid for friidretten. Diplomen har heidersplass på veggen. Han er stolt av å bli sett pris på, men deler det både med kona Edel og andre som han har vore i lag med. For det er friidrett det meste har handla om i Sigmund sitt liv. Heilt frå dei arrangerte illegale løp heime i Nordfjord under krigen, til han fekk gleda av å arbeide med talent i Hødd. I tillegg har han jobba full tid i Televerket, seinare Telenor.

Edel held greie på avisutklipp og andre minne, som Karsten er svært interessert i å sjå.

– Det var mykje lange løp før, og lite spesialdistansar. Men eit slikt talent som Karsten har vi aldri hatt her i distriktet, han kan nå langt, seier Sigmund.

Etter kvart går diskusjonen over til teknikk og steglengde, og Sigmund har studert Karsten når han spring.–Han har god steglengde og god flyt, hugs at berre to centimeter meir i steglengde kan vere skilnaden på suksess og fiasko, fortel 90 åringen. Karsten syg til seg det den erfarne idrettsleiaren seier.

– Karsten fortel at han skal vere med på eit stemne som startar fredag 24. juni, eit minneløp til ære for Audun Boysen. Boysen sette den legendariske norgesrekorden på 800 meter i 1955, ein rekord som stod i 37 år. Det er 400 meter hekk som gjeld for Karsten no, og det er det han skal springe i EM i Amsterdam i byrjinga på juli. – Det hadde vore kult å klare OL-kravet, men då må eg ned med tre tidelar i høve til norgesrekorden eg sette på 400 m hekk i Florø på 49.62, det er mogleg, fortel Karsten. Det er ei innstilling 90 åringen likar. – Vilje til å vinne er viktig, seier Sigmund. Han har vore overdommar på fleire stemne, og fortel historia om ein bergensar som trakka over streken og inn i bana innafor. – Men vi hadde svingdommarar, og dei såg det. Det vart mi oppgåve å diske han, men han laga eit fole styr, men eg hadde bevisa, svart på kvitt, fortel Sigmund.

– Du må ikkje jukse Karsten, du må vere gentleman, åtvarar 90-åringen. Då får du støtte av folk rundt deg, og då når du lengst. Karsten nikkar, og er samd i rådet.

– Du har rett Sigmund, det er sikkert freistande i heitaste kampen å ta snarvegar, men eg er bevisst på å ikkje gjere det, slår talentet frå Dimna fast.

Det mest opplagte rådet Sigmund kjem med er at det er viktig å trene heile tida. – Kjenner du deg trøytt, så slapp litt av og jogg deg ein sakte tur, er rådet. Det er også viktig å ha andre ting i livet enn toppidretten, noko anna å konsentrere seg om, seier Sigmund.

Og lovnaden Karsten gav Sigmund sist dei møttest, står ved lag. Lovnaden om å ikkje bruke kunstig stimuli eller doping. Det er ein lovnad Karsten tek på alvor, og med det skil idrettskameratane lag for denne gong, men Karsten lovar at han skal kome på ny vitjing når han er heime.

Skreiv denne artikkelen etter OL i Rio.

I byrjinga av desember 1974 var nokre personar samla i den gamle skulen i Dimna. Dei ville stifte eit idrettslag for å aktivere ungdomen i bygda. Ein av initiativtakarane var Sigmund Dimmen, men han hadde med seg fleire. I starten diskuterte dei om dei skulle bli eit underbruk til IL Hødd. Det vart forkasta, og dei valde å satse på friidrett og sitt eige sjølvstendige lag. Lagidrett var uaktuelt, det var for få innbyggjarar i bygda.

Leif P. Dimmen vart vald som den første leiaren i idrettslaget. Sjølv seier Leif humoristisk at han vart vald fordi han var den einaste i forsamlinga som hadde på seg joggesko. 15. august 2016: Olympic Stadium, Rio de Janeiro. Karsten Warholm frå Dimna IL og Noreg står på startstreken i bane to, i forsøksheatet på 400 meter hekk. På utsida av han, i bane tre, står den 32 år gamle Javier Culson frå Puerto Rico. Han er ein av verdas beste på denne distansen. Han vann bronsemedalje på 400 meter hekk i OL i London i 2012. Han har også ei sølvmedalje frå VM i 2009. På papiret er han mykje betre enn Karsten. Dei andre i feltet er også i verdstoppen. Ungguten frå Dimna IL har verdas auge retta mot seg. Norske journalistar leitar etter overskrifter, og heime sit mange klistra til små og store skjermar. Bane to er ikkje optimalt seier ekspertane, bane to er eit dårleg utgangspunkt, får me vite. – Bane to var flott, då hadde eg oversikta, seier Karsten. Medan andre såg problem, såg Karsten moglegheiter. Nøyaktig 48,49 sekund etter at startskotet gjekk, passerer Karsten mållinja som førstemann, ei lita brystkasse føre favoritten Javier Culson. Karsten var klar for semifinalen og han knuste sin eigen norske rekord med tre tidelar. Sjølv om han ikkje nådde finalen, gjorde han ein formidabel innsats og skreiv seg inn i OL-historia. Men historia om Karsten handlar om noko meir, den handlar også om eit lag, eit lokalsamfunn og om eldsjeler som har ofra fritida si i mange år for idrettslaget.

Eg har spurt mange før eg tok til på denne artikkelen, og alle dreg fram to namn: Arve Hatløy og Olav Hansen. Dei andre som fortener ros er ikkje gløymde. Men kvar er Dimna? Spørsmålet kom frå ein romsdaling eg kjenner. Ulsteinvik, den er grei, men Dimna? Den vesle bygda Dimna ligg på vest- nordvestsida av Dimnøya. Frå Dimna kan du sjå hav og horisont både i vest og nordvest. På nokre kart er heile øya kalla Dimna. I starten bestod Dimna IL berre av utøvarar frå Dimnøya. No er det eit idrettslag for eit mykje større område. Då Hødd la ned si friidrettsgruppe, vart dei utøvarane med i Dimna IL, det betydde sjølvsagt mykje. Laget har seinare fått utøvarar frå andre deler av Sunnmøre. Fram til 2005 var medaljefangsten til utøvarane frå Dimna IL heller mager. Men så tok det av, og i tidsrommet 2005-2012 tok utøvarar frå Dimna IL over 100 ulike meisterskapsmedaljar. Kor mange dei har henta etterpå veit eg ikkje, men det er veldig mange. Det er etter kvart mange utøvarar frå Dimna som hevdar seg i Norgestoppen.

Fride Møller Flatin frå Dimna IL har utmerka seg i den spesielle øvinga kappgang, ein stor idrett internasjonalt. Ho har sikra seg eit NM-gull og fleire meisterskapsmedaljar. Under NM på Askøy utanfor Bergen i slutten av juli tok herrestafettlaget frå Dimna IL gull i 1000 meter stafett. Gutane i dei karakteristiske grøne draktene banka neste lag med mykje over eit og eit halvt sekund. Eg kunne ha nemnt fleire, men plassen avgrensar det. Men kva har dei gjort i Dimna IL, sidan dei møttest i gamleskulen denne desemberdagen i 1974? Kva er oppskrifta på suksessen til laget som har utøvarar som i stor fart limer seg inn høgt oppe på resultatlistene på den nasjonale og internasjonale scena? Eg veit ikkje om oppskrifta finst, men ungdom som studerer, bør ha stor interesse for å gå nærare inn og forske litt på det.

Det må vere ei interessant hovudoppgåve for ein ung student. Då Karsten gjekk i mål denne måndagen i Rio, kom eg på kva oldefaren til Karsten, Knut J. Haddal sa då han for første gong i livet såg ei snerta minigravemaskin. «Jammen he det skjedd mykje sidan Haddal og Dimna hadde spett ilag.»

Det blir hevda at friidrett er ein genidrett. I familien til Karsten er det mange som er spreke, sjølv om dei ikkje vart idrettsutøvarar. Men dersom vi leitar etter folk som har vore kjappe med kjeften, finn vi mange. Denne evna har også Karsten, og journalistane elskar det sjølvsagt. Samstundes kan det ha ein viss risiko, i den forstand at munnen flyt over med det hjartet er fullt av. Men eit lite intervju med Karsten i høve OL i Rio, fekk ein del merksemd på sosiale media.

Karsten fekk spørsmål om kva som var det finaste med OL. Svaret kom kontant: – Det er gratis mat, svara Karsten. Med få ord stadfesta han både kvar han kjem i frå, og den nøkterne oppveksten han har hatt.