Nummer tavlene er laga og sette opp under den store omvøvsla i 1914. Stilen er den same som på ramma i altartavla. Målearbeidet er gjort av Johan Haddal.
Sokneprest Wraamann hadde dreia ei lysekrune i tre. Denne lysekruna var i bruk til dei nye kom. Det seiast at ho då vart spikt. Ingen kan vel i dag hugse denne og såleis gjere ei teikning?
Med elektrisk kraft kom andre krav til opplysning av kyrkja. Amplane ut til sidene minner oss om at parafinlampar har vore i bruk ei tid. Desse gjorde dei om så dei fekk lampehaldarar og kunne gjere teneste vidare.
Ei gammal lysekrune framme i koret er ifrå kyrkjeeigaren Rønneberg si tid. Kruna har vore omlaga eit par gongar. No skal ho vere nokså nær lik som då ho var ny med rom til seks lys. Då dei andre lysekrunene vart kjøpte inn, valde dei same stil som den gamle. Me finn vel snautt noko form som høver betre. I 1917 fekk kyrkja vår elektrisk lys.
Oppvarming fanst ikkje før etter hundreårsskiftet. Ei lov frå 1897 kravde at kyrkjeromet skulle oppvarmast. Folk var vane med kaldt rom og kledde seg deretter. Når kyrkja var fullsett, vart det ein «yl» av dei mange «varmeomnane». Men ofte var det kaldt nok. Likevel trega dei ikkje på kyrkjaferda. Dei hadde høyrt Guds ord og dei hadde møtt vener og kjenningar og frega nytt. Då omnane kom vart det anna stell. Han som fyrde, måtte tidleg opp dei kaldaste sundagane. Kanskje måtte han fyre heile natta. For mykje av varmen gjekk opp gjennom den gisne kvelvingen.
I åra 1950 til 1955 gjorde ulsteiningane ei stor omvøvsle med kyrkja. Ny bordkledning ute, tak og tårn fornya. Nytt golv over det gamle, tilbygg ut for nøre inngangsdør. Og same år (1950) var veggane vaska for fyrste gong etter målinga 1914. «Taket vaska året etter», fortel kallsboka.
I 1955 vart omnane teke ut og liddpipene fjerna. Til jul var alt i orden. Kyrkja hadde fått elektrisk oppvarming. Så lunt hadde det aldri vore før.
