Maken til kyrkjesylv skal du leite lenge etter. At det er gammalt gjer nok sitt, men å leite fram og finne ut kva som er meininga med alt som er krota inn, lyd ein ta god tid til. Her kan me berre ta med lite grann til å setje på sporet.
I disken – fatet som nattverdbrødet vert lagt på – er eit bilete av eit lam som ber ein krossfane og dei latinske orda ECCE AGNUS DEI.
I kalken – staupet nattverdvinen vert boren til gjesten med – har mange inskripsjonar. M.a finn du IHESUS, INRI. IHESUS X MARIA, namn på helgenar SANTEX CENIVI (St. Sunniva), SANTEX BARBARA og S MARIA X MAGDALENA. Sagtens vert du ikkje snøgt ferdig med desse fine tinga. Så redde er me for dei, at når dei ikkje er i bruk, er dei nedlåste i ein eldsikker safe.
I inventarlista frå steinkyrkja las du om «I forgyldt sølvkalk og disk – 40 lodd». Det var desse. I 1690 hadde dei mest vore i kyrkja vår i 200 år.
Dette altarsølvet var ei gåve frå Ingjerd Erlendsdatter. Ho høyrde til ei rik og mektig adelsslekt, Losnaslekta. Ho var gift med ein som heitte Arild Kane, og han var i kongen si tenste. Nokon bra kar kunne han neppe ha vore. Han oppførde seg slik at han fekk bøndene imot seg og det enda med at bøndene tok livet av han i 1497 under eit ting i Borgund.
I den katolske tida trudde dei på skjerselden. Vart det lese sjelemesser for den døde, kom den døde snøggare ut av pinsleelden, trudde dei. Ingjerd ville det beste for mannen sin, også gav ho dette kyrkje sylvet så mange messer kunne lesast. (Sjå meir om dette i bygdeboka).
Me har også meir altarsylv. Dr. Elias Osnes gav i 1964 ei vakker brødøskje til oblatane (altarbrødet). Før når det var nattverd, drakk alle av same kalken. I 1931 kjøpte kyrkja inn særkalkar. Det var smittefaren, særleg på grunn av tuberkulose, at sanitetslaga tok dette opp. Dei små kalkane kunne koast etter bruk. Ulstein kyrkje har no to «dobbelsett» som høver til den gamle, vyrdelige kalken.
Når det er dåp, hentar kyrkjetenaren dåpsvatnet i ei sylvmugge som Ulstein husmorlag gav i 1955.
