Som alle veit vart krigen svært dramatisk, spesielt i Finnmark. På slutten av krigen, då tyskarane forstod at dei ville tape krigen og trekke seg ut av landet, tok dei ein forferdeleg hemn i Finnmark, dei brende ned alle hus, og tok dei norske til fangar om bord i krigsskipa sine. Til unnskyldning for seg sjølve, fortalte dei Finnmarkingane at dei måtte gjere dette for å berge dei, for snart ville russen kome og ta dei og drepe dei på den verste måten.
Så byrja rykta å gå mellom alle dei små stadane der oppe, at tyskarane var på offensiven. Men utan radio, og at dei måtte i båt for å høyre nytt, vart det så som så med informasjonen.
Eg kan hugse at vi fòr til fjells og gøymde oss, men etter ei tid drog vi heim att. Det blei sagt at alt berre var lause rykter.
Men sume vart att oppe i fjella, dei heldt ut, var berre ein og annan gong nede og henta mat og klede, og for å høyre meir nytt.
Tidleg ein morgon kom ein båt i stor fart inn fjorden til Langfjordnes. Alt skjedde i stort tempo. Tyskarane beordra alle folka der til å kome med dei, ellers blei dei skotne. Dyra på båsen blei skotne, og folka fekk berre så vidt tid til å take på seg klede og springe etter dei om bord i den hurtiggåande båten deira.
Mor mi sa ofte: «Å, hadde eg berre teke med meg det og det.» Alt ho fekk med seg av ting var vekkarklokka, den treiv ho i farta. Så bar det i veg til eit stort krigsskip som låg ut i havgapet. Der blei alle stua om bord. Eg var då sju år gamal, og syntest at heile greia var veldig spennande, det hugsar eg godt. Heilt til dei sette heile bygda i brann. Då sto dei vaksne att med rekka og såg heimane sine gå opp i røyk, og dei gret, vaksne menn og kvinner gret. Dette gjorde eit sterkt inntrykk på meg; kanskje dette ikkje var så spennande, likevel. Etter dette vart eg redd og forsiktig, for det var nifse ting å sjå om bord, også. Ein gong kom eit fly over båten, og mannskapet flaug til kanonene, og spenninga var så sterk at sjølv eg som berre var ein liten unge, kan enno kjenne redsla når eg minnast tilbake.
