Mi speidartid

Heile mi speiartid i Hareid strekker seg frå 1936 og fram til 1946, då eg reiste på lærarskule. I denne tida var eg triangelgut, speiargut, speiarleiar og troppshjelpar hos Karl Røyset. Av Kalla, som vi sa, vart eg høgtidleg kalla til patruljeførar for gutar frå Grimstad og Holstad. Vi planla patruljeturar, leirar, orienteringsløp og ymse konkurransar. Leirstaden ved Nessetelva vart jamt nytta.

I 1954, då eg kom til Ulsteinvik som lærar, var triangelarbeidet og speidararbeidet forbi. Arbeidet vanta både leiarar og gutar. Då såg eg oppgåva, og starta arbeidet med å byggje oppatt denne viktige tenesta som speiararbeidet hadde vore. Etter kvart som guteflokken auka, fekk eg gode hjelparar. Snart synte speiarflokken både i 17.maitoget og elles i bygda.

I 1963 fekk eg kjøpe ei hyttetomt i Eiksund. Og då hytta kom opp, vart der mange samlingar og ulike opplegg ved hytta og på holmane. Eit år gjorde NRK opptak ved hytta. Eit anna år hadde vi vitjing av ei speiartropp frå Austlandet. Mitt sterkaste minne er frå ei samling av Hareid-speiarane ein haustkveld. Karl Røyset hadde restaurert ein stor open færing og kom siglande til Litlevågen saman med gutane sine.

Frå 1968 starta vi sjøspeiding også. Vi fekk ein båt som vi fekk ombygd til snekke, og båten fekk namnet Hodd. Ein tidlegare kaptein i utanriksfart underviste i alt som høyrde sjølivet til. Med Hodd gjorde patruljeførarane, kapteinen og troppsføraren ein stortur gjennom Stopleleia fram til Kristiansund i 1970.

Speiararbeidet vart på mange måtar eit kall, og mykje arbeid gjekk med til dette arbeidet. Planlegging, førebuing og innkjøp av speiarutstyr tok tid. Til heimen min kom alle dei som skulle ta prøver og få rettleiing. Av dei ulike samlingane vi hadde, kan nemnast: førebuing til landsleirar og krinsleirar, leirar ved Nessetelva, på Kaldvatn og på sætra på Folkestad m.m. (Vi brukte eigen båt til Folkestad). I tillegg hadde vi sykkelløp, skeiseløp, skatteleiting, ulike orienteringsløp, og dertil arrangement eg ikkje kjem på.

Alt tok tid og ettertanke, men det var kjekt. Ei tid hadde vi også ei fast spalte i Vikebladet. Då kona mi Marta døydde frå meg, miste eg både lyst og kraft for ei tid. Eg måtte kutte ut. Ho døydde 1969, og eg sat igjen med sju morlause born.