Revy tileigna Hødd i 1923

Herleiv Saunes har gjort eit stort arbeid med å samle prologar, revyar og songar laga og framførde på Hødd-tilstelningar i peridoen 1923 til 1964.

Då snøen bråna og rann i hav
Høddane slutta å lura han av.
Dei tok sine pjaltar og sko på nakken
og drog seg sveitande mote bakken.
Lenger og lenger mot høgdi dei trådde
og stansa’kje før dei til «Høddvoll» nådde.

Der bar det i veg med byks og med hopp,
det galdt i ei fart å koma i form.
Dei øvde og trena sin slakke kropp,
for mesterskapet å taka med storm.
For den som vil høgre enn andre fara
får sanneleg ikkje seg sjølve spara.

Ein må hava to rappe bein,
i snuingi fær ein ‘kje vera sein.
Men skal du nå toppen no til dags
so må du ogso hava litt “flaks.”
Det er ofte slik at den som hev heppa
lett forbi ein betre kan sleppa.

So ein dag var det folk som prata
om nokre store svære plakata.
Dei stod langs alle vegar i Vik
og innhaldet lydde omlag som slik.
Fotballkamp fyrste sundag det er
og for ei krone du sjå honom fær.

Ja, slik stod der skrive med mange slags fargar,
og der fanst folk som seg kjende forarga.
Men mange var det som vart gla
og tenkte på moroa dei sku’ ha.
Når næste sundag dei for ei krona
ei tevling fær sjå millom bymenn og “bona”.
Eg trur nesten “bonane” fekk ein stuss,
då dei fekk denne nyheiti høyra.
Og for at det ikkje skulde verta noko “kluss”
gjekk dei fredag på “Høddvoll” for å prøve- køyra
Då sundag var komen, og stilte opp dei hadde,
med «kunst» og «knip» var alle full-ladde.

Då fløyta lyder vert det eit liv
Dei spring, legg-op, stoppar og stengjer.
Og ballen fram gjennom luffti sviv
Så det ser ut som han hadde vengjer.
Her gjeld det å bruka sine tankar,
elles fær ein vide, og lite sankar.

Ein gong då «Høddane» er framme under mål,
Dei ballen so vidt i nettet får lurt.
Då vert det på «publikum» slikt eit skrål,
Det var stødt som dei hadde fått ein kaldevassturt.
Alle tykkjer at dette er gaman,
Og gutane tek seg endå meir saman.

I målet der stend han «Håkon» og hengjer,
Og ser på korleis dei andre seg sprengjer.
Men stundom lyt han «henga i»
om ikkje ballen skal koma forbi
Og best som du op under stongi han ser,
ligg han på bana så lang som han er.

Når fram for målet det er eit rusk
då fær du høve til å sjå honom «Brusk»
Aa koma forbi honom er’kje alltid lett
Han hev bra «plasering» og flotte sprett.
Men når i krik og krok han fær
For å dekkja-op, er det mange som lær.
«Storen» for laget er kaptein,
han er gullande god og hard som stein.
Og når framfor målet det er fare
han korkje seg sjølv eller andre spare.
I forsvarsspel i sær er han «kyndig»,
Og hans komando er kort og «fyndig».

«Blakstad» hev to snøgge bein,
med med hovudet er han heller sein.
Det er ikkje so, han hev tankane samla
og etter ballen med hendene famla.
Og når han kjem i ei «kaule»,
Han veit seg vel igjennom å «aule».

«Langva» som centerhalf gjeng å slit,
att og fram som om han ikkje hadde vit.
Og sjølv om han alltid gjer sitt beste,
vert skoti hans oplegg dei aller fleste.
Men det er nettop det løparane vil ha
Og difor dei segjer at han er «bra»

«Koll» han er vel kanskje litt sein,
men med føtene er han sikker og mein.
Når noko han tek seg til, er det med “beregning”
og legg fram han gjere som etter ei tegning.
Men når det rett etter kreftene leitar
då vert han utkøyrd og gjeng berre og sveitar.

Når fram i “skyttarlinja” du ser,
på «Bjørnen» du sikkert augone fær.
Det er han som i åtak dei andre leider
og ballen til båe sidone spreider.
“Solo” gjennom han ogso kan gå,
men det vil som oftaste gå i stå.
«Svenson», ja det er gut som kan skyte
når berre han fær koma seg til.
For ballen hev det låke lyte
at aldrig han vil liggja still.
Men fær han honom lagd til rette,
so kan det henda han sprengjer nette.

«Kalla» på vingen gjeng fram i ei fart,
centra gjer han ‘kje fuldt so snart.
Men rotar han ikkje ballen ut
so hamnar han inne for mål tilslut.
Og medan han nedatt langs linja gjeng,
han kviler seg ut til neste spreng.

Han «Killer» hev ikkje so mykje fart,
men det vesle han gjere, det gjere han snart.
For når han fyrst fær tak i ballen
so er han ikkje so frå-seg-fallen.
Med ein einaste gong han vekk honom spenner,
for då slepp han at nokon på honom renner.

Han «Lall» gjeng fram imot mål i ein spurt
og driblar gjer han som om det var smurt.
Men han heve sine lyte, sjølv kor mange han snyte,
han legg ikkje op, men berre skyte.
Sjeldan fort nok han attende vende,
og difor so ofte han «offside» stende.

Då kampen var slutt, og “Hødd” hadde vunne
var der vel mange som “meinte so på”.
At “Hødd” sine rette folk no hadde funne,
og at dei ikkje vart lette å slå.
Kredsmesterskapet dei sikkert vil få,
og høgt i norgesmesterskapsrundene gå.
I fyrstninga gjekk det og nokso bra
og fleire «poeng» til dei første dei la`
Dei tapte vel stundom, men vann for det meste
og kvar mann «hang i» og gjorde sitt beste.
Men då det leid lenger så dovna dei av,
Og fekk difor juling meir enn dei gav.

Til lenger det leid di verre det vart,
og nedover gjekk det i «sjungande» fart.
Der fanst dei som for kamp fekk slik skrekk
At dei beintfram gjekk og gøymde seg vekk.
Og mange rekna treninga for ei plage,
Dei vilde helder gå i «puss» og ha`gode dage.

Det var`kje so underlegt at det gjekk op i tull,
so til slutt dei tapte med åtte mot null.
Og vil ikkje interessa om seg venda,
Men næste år byrja som i år det enda.
Og let dei det gå etter same «teksti»
Det endar med null og fire og seksti.

I år fekk dei læra den leksa uto,
forutan trening ein aldrig vert go`.
For den som vil fram fær´kje vera lat,
ein vert ikkje kredsmester med berre prat.
Men nedste år me vonar dei vert så go`,
at «Aalesunds» i «Hødd» finn sit «Waterloo».

Leif H. Saunes