Inge Seljeset, forretningsmann og fotballspelar

Inge var fødd på Ellinggarden i Dimna 27. januar 1923, så i år ville han ha vore 100 år. Foreldra var Olav I. Seljeseth som kom frå garden Seljeset i Gursken, og mora var Anna Betty Mathea Dimmen frå Ellinggarden. Anna, Inge og dei tre eldre søstrene hans budde på Anna sin heimegard medan far hans gjekk i møbelsnikkarlære i bedrifta til K.J. Olsen i Ålesund. Her tok Olav sveineprøve og meisterbrev, og kunne kalle seg møbelsnikkarmeister etter fem år.

Etter tida i Ålesund leigde faren, Olav, eit rom hos O. Ringstad & Sønners Trevarefabrikk A/S. I vel to år dreiv han møbelverkstad for seg sjølv. I 1927 starta han Ulsteinvik Møbel -og Trevarefabrikk A/S saman med Fredrik Fredriksen og brørne Harald og Ole Ringstad.

Familien flytta frå Dimna til Hovset i Ulsteinvik i 1925. Her fekk dei leige hus hos Edvard og Oluffa Bakke Moldvær. I 1928 kjøpte dei huset. Det hadde seg slik at fiskebåten som Edvard var skipper på forliste og gjekk ned i ein forrykande storm under overfarten frå Island. Edvard og heile mannskapet omkom. Etter denne ulykka bestemte Oluffa seg for å flytte, og selde huset.

Inge var ein vilter krabat i oppveksten. Han hadde mange interesser, og ei av dei var å fiske. Ein dag tusla sjuåringen seg ned på kaia for å fiske. Han brukte kokelur til agn. Det var flo då han kom ned, og for å få tak i agnet måtte han bruke ei tauslenge for å kome seg bort på eit kaikar. Nokon hadde vore der tidlegare og laga eit kutt, og midt i svevet slitna tauet, og guten hamna i sjøen på djupt vatn. Symje kunne han ikkje, men han beheldt roa og greidde på ein finurleg måte å kjempe seg bort til ein kaistolpe meir under enn over vatn, ifølgje han sjølv. Her heldt han seg fast og samla krefter, og greidde til slutt å klatre opp på kaia. Foreldra kjende nok både på angst og glede då dei fekk høyre kva som hadde skjedd. Mor hans, Anna, hadde mist to av brørne sine på sjøen, så ho ville ikkje miste fleire nære familiemedlemmar. Inge fekk streng beskjed om ikkje å gå ned på kaia og fiske åleine før han hadde lært seg å symje.

Inge og kameratane drog ofte ned til Saunes sommarkveldane for å sjå på Hødd-karane når dei trena på løkka mellom Koll- og Berstadløa. Her fekk smågutane si første innføring i fotballspel. Gamlekarar som han hugsa godt, var Saunes-brørne: Johannes (Koll), Karsten (Pøyk), Harald (Resj) og Leif. Dette var gode førebilete som dei såg opp til, så det tok ikkje lang tid før han og dei andre gutane hadde skaffa seg fotballar, små svarte gummilyrer som dei kalla svarteper, og begynte å spele slik som læremeistrane sine. Treningsarenaer var marker (løkker), og då barneskulen vart flytta frå Halsen og inn til sentrum i 1933, vart det spelt mykje fotball på skuleplassen både i skuletida og på kveldane.

«Vi spelte fotball kvart einaste friminutt,» sa Steinar Hofseth (Bukk), ein av klassekameratane til Inge. Steinar var i England under krigen, og der trena og spelte han med engelske lag. Han vart ein viktig spelar for Hødd sitt A-lag etter krigen. Ein annan jamaldring frå nabolaget som seinare markerte seg på A-laget til Hødd, var Leiv Dimmen. Etter at gutane var ferdige med folkeskulen, møtte dei opp på Høddvoll og trena saman med heltane sine frå Saunes. Dei var ikkje gamle karane då dei spelte sine første kampar på Hødd sitt B-lag. Dei einaste fotballaga i Hødd på den tida var A-laget og B-laget.

I krigsåret 1940 vart det spelt nokre få seriekampar før den organiserte fotballen stoppa opp. Inge og kameratane hans trena vidare dei første krigsåra, og dei spelte også kampar mot ungdomar frå Hareid. Kanskje var nokre av desse med då Hareid starta opp eit seniorlag etter krigen. I krigsåra var det uråd å få kjøpt nye fotballar, så dei måtte ta godt vare på dei gamle. Skomakar og tidlegare Hødd-spelar Gunvald Sundgot var ein god hjelpar, men mot slutten av krigen var ballane så utslitne at Gunvald fekk problem med å bøte dei, og då dabba aktiviteten litt av.

På tretti- og førtitalet var det vanleg at ungdomane søkte seg jobb etter at dei var ferdige med 7. klasse. Etter kvart skaffa dei seg god kunnskap om arbeidslivet, og fann ut kva yrke dei ville satse på i framtida. Inge fekk seg jobb på Ulsteinvik Møbel- og Trevarefabrikk A/S. Faren var medeigar i fabrikken, så dette var ein arbeidsplass han hadde litt kjennskap til. Han treivst godt i jobben og fekk god oppfølging. Etter å ha jobba på fabrikken i tre år, hadde han spart seg opp litt pengar slik at han kunne koste på seg realskule.

Inge gav uttrykk for at realskulen var ein god skule å gå på med flinke lærarar, og dei to åra her gav han lyst til å gå vidare på skule. Etter at han var ferdig på realskulen, gjekk han tilbake til Ulsteinvik Møbel- og Trevarefabrikk AS og jobba der endå eit år. På det viset rakk han å vere innom alle avdelingane på fabrikken samstundes som han sparte seg opp litt pengar til vidare skulegang. Han hadde bestemt seg for å satse på ei handelsutdanning og begynte på handelsgymnas i Volda. Inge likte seg godt både på skulen og i voldamiljøet. Våren 1945 var han ferdig på skulen, og måtte begynne å tenkje på vegen vidare.

Han hadde litt tankar om å begynne å jobbe på Ulsteinvik Møbel- og Trevarefabrikk AS, men slik vart det ikkje. Han sa det slik: – På fabrikken var det fire eigarar, og dei hadde fått til ei god arbeidsfordeling. Harald hadde ansvar for trelast- og byggavdelinga, Fredrik hadde ansvar for finer og anna materiell til møbelproduksjonen, Ole var teknisk ansvarleg og måtte syte for at maskinparken var i god stand, og faren, Olav, var disponent og møbeldesignar. Dei hadde lagt gode planar for drifta. Krigen var over, og utsiktene for møbelbransjen såg gode ut. Inge var i kontakt med dei om å jobbe på fabrikken, men kom etter kvart til at han ville starte si eiga bedrift for omtrekking og produksjon av stoppamøblar.

Inge reiste til Oslo og fekk jobb hos Schot F. Presthus, far til høgrepolitikar Rolf Presthus. Han dreiv eit møbelutsal og i tillegg ein verkstad for produksjon og omtrekking av møblar. Presthus hadde eit godt kundeforhold til Ulsteinvik Møbel- og Trevarefabrikk. Det var slik Inge kom i kontakt med firmaet hans. Her starta han opplæringa si som møbeltapetserar og møbelhandlar. Det var ekstra kjekt å jobbe i butikken og få vere med å selje møblar som Ulsteinvik Møbel hadde produsert. Dette var produkt som han kjende godt til etter alle åra han hadde jobba der. På møbelverkstaden var det mykje omtrekking av møblar. Dette var ei tid då det var lite bruk og kast. Gamle møblar hadde ein affeksjonsverdi og kunne vere i familien i mange ti-år. Inge merka seg at lenestolane som dei produserte var ei god salsvare. For unge folk i etableringsfasen var dette rette møbelet både på grunn av plass og pris. Møbeltapetserarfaget var nytt for Inge, så her måtte han gjennom ei opplæring som varte i eitt og eit halvt år.

Då Inge kom til Oslo, hadde klubbfotballen i Noreg hatt ein pause på fem år. No vart det loveleg å spele kampar og ha organiserte treningar, men oppstarten vart vanskeleg. I Oslo vart alle fotballag stilt likt, og dei måtte gjennomføre eit internt seriespel i sesongen 1945-1946. Tabellplasseringa etter gjennomført sesong ville avgjere kva nivå laga skulle spele på neste sesong.

Inge var litt usikker på kva klubb han skulle melde seg inn i, men gjennom familien vart han kjend med ein av leiarane i Spartacus, som inviterte han til å trene med klubben. Dette var ein hardtsatsande klubb frå miljøet rundt Sagene, eit typisk arbeidarstrøk. Etter å ha trena litt med laget, vart Inge med klubben på treningsleir til Danmark før seriestart i 1945/46-sesongen. Han likte seg i spelargruppa, og det at laget hadde ein dyktig trenar som før krigen var trenar for Arbeidernes landslag, gjorde at han valde å melde seg inn.

For Inge var det å spele fotball i Oslo i denne perioden eit minne for livet. Etter fem år med krig og forbod mot fotballarrangement var publikumsinteressa svært stor, og på kampane mot dei beste hovudstadlaga som Vålerenga, Skeid og Lyn, var det stappfullt på stadion. Det var også givande å kjenne på den stemninga, gleda og samhaldet som fotballen skapte mellom folk i dei ulike bydelane.

Inge likte å trene, og i løpet av krigsåra var han innom mange idrettar, men det var fotball som var favorittidretten hans. Dei to siste krigsåra gjekk han på handelsgymnas i Volda, og der spelte han mykje fotball saman med kameratar og fotballspelarar frå Volda. Han triksa mykje med ball, og fotballen hadde han oftast med seg – også når han var ute på farsgarden på Seljeset og slåtta under krigen. Han var i god form då han kom til Oslo, og markerte seg på fotballbanene i hovudstaden med mange scoringar og så godt spel at han vart uttatt som senterløpar på Oslo sitt bylag i 1946. At han som kom frå tjukkaste landsbygda skulle verte utteken på by-laget etter å ha vore i hovudstaden i eitt år, kom nok som ei lita overrasking. Dessverre vart han sjuk og måtte melde forfall til kampen, men uttaket var likevel ei stor oppmuntring for han.

Det vart korkje Lyn eller Vålerenga etter at Inge var ferdig med fagprøva si som møbeltapetserar, men heimreise til Ulsteinvik og Hødd. Fotballen skapte mykje glede og godt samhald i dei ulike bydelane i hovudstaden, og det same håpa han at den ville gjere i heimbygda. No hadde han spelt mot dei beste og sett at vegen opp ikkje var så bratt som han hadde trudd. Han visste også at der var masse talent blant karane som han spelte løkkefotball saman med i førkrigstida og under krigen, så han hadde stor lyst til å vere med på å forme eit nytt Høddlag.

Gode treningstips som han hadde plukka opp i Oslo, delte han med sin gode nabo og fotballkloke Høddtrenar, Ole N.Osnes. Han hadde også med seg ein god porsjon sjølvtillit frå Oslofotballen som kanskje smitta litt over på resten av laget.

Etter fullført opplæring som møbeltapetserar, var Inge klar til å starte si eiga bedrift. Han hadde fått gode tips av Presthus om aktuelle kontaktar som han kunne bruke for å skaffe seg materiell til møbelproduksjonen. I heimbygda var der mangel på aktuelle lokalitetar som han kunne leige, og eit nybygg var utenkjeleg før han hadde skaffa seg litt eigenkapital. Difor fekk han innreidd eit produksjonslokale i kjellaren heime hos foreldra sine på Hovset. I starten var han den einaste tilsette i firmaet, men i løpet av kort tid vart arbeidstokken utvida til fire i den vesle kjellarbedrifta som fekk namnet Ulsteinvik Lenestolindustri. Folk var opptekne av å fornye seg i desse første åra etter krigen, så det var stor etterspurnad etter alle typar varer, også møblar. Dei fekk masse oppdrag, og difor vart det mange lange dagar i den vesle kjellarbedrifta. Tysdagar og torsdagar avslutta dei arbeidsdagen så pass tidleg at Inge, Elbert og Eivind Ertesvåg rakk fotballtreningane på Høddvoll. Den fjerde som jobba i bedrifta frå starten av var Emil Gjerde.

Sommaren 1947 gifta Inge seg med Inger Sulebakk frå Hareid. Dei fekk bu på loftet hos foreldra til Inge. Her fekk dei disponere ei minileilegheit med eitt rom (stove/soverom) pluss kjøkken. I etterkrigsåra var dette den mest vanlege buforma for nyetablerte.

Inger kom til ein talrik familie. Inge hadde ni søsken, så det var mange nye personar å gjere seg betre kjend med. Inger kom frå ein fiskarfamilie til ein heim der det vart mykje møbel- og fotballprat, så overgangen var stor. Inge og dei tre brørne hans var fotballspelarar, Ottar og Inge spelte på A-laget til Hødd, og den talentfulle veslebroren, Arnt, som var tolv år, spelte på juniorlaget og seinare også på A-laget før han reiste til Oslo i ung alder. I kjellarbedrifta jobba Elbert og Eivind Ertesvåg som også var fotballspelarar, så Inger hadde litt rett når ho sa at ho budde i eit fotballhus.

Etter kvart oppdaga Inger at der var mange fotballhus i nabolaget. Det var Hofsethuset med Steinar og Joakim og Sundalhuset med Jon, Nils og Sindre. Elles var der mykje fotballfolk i området, og der var ei interesse for fotball som ho var svært forundra over. Ho kalla det fotballgalskap. Meir forundra skulle ho bli. Då ho stilte på sin første Høddfest, kom Julius, ein stor Høddpatriot, og ønskte henne velkomen til Høddfamilien, men la til: – Viss du prøva å nekte nå Brun å spele fotball, så sende me deg nord igjen til Hareid. Han sa det rett nok med glimt i auge, men Inger hadde fått med seg at Hareid og fotball hadde ein dårleg klang i Høddmiljøet, så ho forstod at det var lurt å stille opp på kamp og heie på laget.

Denne historia skriv seg frå ei hending i 1950. Hødd hadde spelt heimekamp mot Clausenengen og tapt 4-3. Dette var ein litt spesiell kamp med ein del dramatikk. Etter at Inge og kona hadde roa ned, tatt kveld og lagt seg, høyrde dei folk på veg opp trappa og plutseleg kom der to Høddleiarar inn på soverommet. Dei hadde nokre problemstillingar frå kampen som dei ville diskutere med Inge. Dette var frå ei tid då det var langt mellom telefonane, og difor kom dei rett på døra. Inger sa ingenting medan praten gjekk, men etter at dei hadde gått, kom følgjande melding: – Skjer dette ein gong til, så skal dei sleppe å sende meg tilbake til Hareid, for då reiser eg sjølv. Der òg då var det litt dramatisk, men i ettertid har vi kosa oss over historia. Slike hendingar viser at fotballen stundom tok litt mykje plass, men episoden vitna også om eit stort engasjement frå leiarane i fotballgruppa.

Vi har fått høyre mange godord om Inge som fotballspelar. Her er nokre av dei: Teknisk god, stor speleforståing, godt overblikk, kjapp og ein god avsluttar. Trur eg stoppar der. Arnt har også sagt mykje fint om storebroren sin, som spelte både på krins- og fylkeslag, og har fortalt mange historier om han. Ei av dei skal eg gjengi her. Det handla om ein diskusjon han, Inge, Elbert og Per Hatlemark hadde i kjellarbedrifta på slutten av 1940-talet. Hødd skulle ha heimekamp, men mangla sin faste senterløpar. Då slengde Inge ut ein kommentar om at viss han fekk spele senterløpar i denne kampen, så skulle han score fem mål. Det han hadde sagt, ryktast, og han fekk spele senterløpar. Arnt var spent då han møtte opp på Høddvoll for å sjå kampen. Han vart både glad og stolt då broren heldt lovnaden sin og scora fem mål. Neste kamp var Inge tilbake i rolla si som indreløpar. Han ville ikkje halde fram som senterløpar. Han meinte der var andre i spelargruppa som kunne gjere ein god jobb i den rolla, ein av dei var den lynraske junioren Eivind Ertesvåg som jobba i bedrifta hans.

Høddlaget var i stor framgang mot slutten av førtitalet. Der kom til mange gode spelarar frå det lovande juniorlaget som Per Hatlemark hadde ansvaret for. Nokre av dei fekk prøve seg då Hødd møtte Sarpsborg til treningskamp på Høddgrusen i 1948. Hødd overraska både seg sjølve og bygdefolket ved å vinne med 3-1 mot eit Sarpelag som seinare same året vart Noregsmeistrar. Bygdefolket heidra spelarane ved å kalle laget «Bronselaget» etter det norske fotballandslaget som tok bronse i Berlin-OL i 1936. Inge meinte at dette var ein siger som gav fotballgruppa eit stort løft samstundes som fotballaktiviteten blomstra i alle delar av kommunen.

Det var stort for Inge å få vere med på å spele Hødd opp i Landsdelsserien etter 1949 -1950 sesongen. Dette var ein serie for dei åtte beste laga i fylket. Etter ein litt svak første sesong i 1950-1951, så vann Hødd serien på andre forsøk og fekk spele om opprykk til Hovudserien. Opprykkskampen gjekk på nøytral bane i Kristiansund. Motstandarlaget Ranheim vann den jamne kampen med 2-0. Eit litt surt tap, men Hødd stod på vidare. I ei tid der det ikkje var fjernsyn, fekk publikum og spelarane mange gode opplevingar på gamle Høddvoll. Lokaloppgjera mot Langevåg og ÅFK var kampar med ein ekstra nerve, men kampane mot spelande og teknisk gode lag som Molde og Kristiansund var også oppgjer som spelarane og publikum såg fram til. Hødd gjorde det godt i cupen på femtitalet, og her fekk dei heimekampar m.a. mot norske topplag som Larvik Turn og Lillestøm i 3. runde. Desse kampane skulle spelast på gras, og derfor måtte Hødd legge kampane til Aksla Stadion. Inge skrytte av publikumsstøtta og den fine ramma som var rundt kampane, men meinte likevel at det hadde vore meir stas om Hødd hadde fått spelt kampane på gras i Ulsteinvik. Det hadde gitt dei ein klart betre sjanse viss dei hadde fått spele på same underlag som dei trente på. Overgangen frå grus til gras var vanskeleg.

Sjølv om fotballen var viktig for Inge, så hadde han andre gjeremål som nok var litt viktigare. I tillegg til å drifte kjellarbedrifta, så kjempa han for å få realisert forretningsbygget sitt.

I 1950 kjøpte Inge ei forretningstomt i Bjørndalsvegen i Ulsteinvik sentrum. Det meste hadde gått etter planen så langt. Målet då han starta bedrifta i 1947, var at han skulle flytte inn i nye lokale innan fem år. Det var trongt om plassen i den vesle kjellarbedrifta. Det var behov for meir plass slik at dei kunne auke produksjonen og få eit betre arbeidsmiljø. Difor hasta det med å kome inn i nye og større lokale. Mesteparten av møblane dei produserte, vart selde lokalt. Inge sjekka også ut mulegheita for å levere møblar til møbelutsal. Han var i kontakt med møbelagentar som sa seg interesserte i å selje møblane deira, men først måtte nybygget opp slik at møbelproduksjonen kunne aukast.

Møtet med lånemarknaden vart langt tøffare enn Inge hadde tenkt seg. Mange banksjefar hadde bankrisa frå 1927 friskt i minnet og var svært forsiktige med å gi lån. Etter å ha fått avslag på lånesøknaden sin eit par gonger, begynte Inge å kjenne på motløysa. Heldigvis gav han ikkje opp. Familie, venner og fotballen i Hødd fekk han til å stå på vidare, og til slutt kom han i kontakt med ein bank som ville gi han lån til nybygget, og byggeprosessen kunne starte. Inge hadde litt blanda kjensler i etterkant. Han hadde «mist» to-tre gode år, men samstundes var han glad for at finansieringa for nybygget var på plass.

I 1955 vart nybygget innflyttingsklart. Inge og familien hans hadde budd i ei lita treromsleilegheit på loftet hos foreldra hans i åtte år. No hadde familien vakse til fem. Etter å ha budd så trongt i alle desse åra, så var det stor stas å få flytte inn i den store leilegheita i tredje etasjen på nybygget. Karane i verkstadavdelinga kunne flytte inn i romslege og lyse lokalitetar i andre etasje. No vart arbeidstilhøva gode, og dei fekk også meir lagerplass, alt gjekk mykje lettare. Butikkavdelinga kom som eit nytt tilskot til drifta, og difor kom Inge til at han måtte endre firmanamnet frå Ulsteinvik Lenestolindustri til Møbelcentralen, som var eit meir dekkande namn. Inge hadde endeleg fått på plass det opplegget som han hadde jobba mot sidan han kom heim frå Oslo. I butikklokalet selde dei møblar frå Ulsteinvik Møbel og andre lokale produsentar, men møblane som dei sjølve produserte, fekk også mykje plass i butikken. På dette tidspunktet var framleis kjellarbedriftene og dei små møbelprodusentane viktige arbeidsplassar rundt om på bygdene, og dei selde mykje møblar i nærmiljøa sine. Dei tilsette i Møbelcentralen brukte tid både i butikk og på verkstaden, og difor tok dei fast pris på alle varer dei produserte i verkstadavdelinga.

Utover på seksti- og syttitalet skjedde det ei rivande utvikling i alle delar av samfunnet. Det vart lettare å få lån, kjøpekrafta auka, og det var stigande optimisme. I møbelbransjen vart det også store endringar. Dei små kjellarbedriftene vart erstatta av større produksjonseiningar. Det kom masse nye møbelmodellar inn i marknaden med mellom anna nye sofaløysingar, kvilestolar, seksjonar og teppe. For å få plass til ein del av det nye som kom, måtte Inge utvide butikkavdelinga. Behovet for meir utstillingsareal var stort, og då familien flytta til ny bustad i 1972, vart også tredje etasje av forretningsbygget ein del av butikkarealet.

Samstundes som det vart satsa meir på butikkavdelinga, vart det ei omlegging av drifta på møbelverkstaden. Ein stadig større del av møblane dei produserte var skipsputer, som dei leverte til båtane på dei lokale verfta. Inge treivst best på verkstadavdelinga, der han fekk utøve faget sitt. Verkstaden var også ein møteplass for folk i nabolaget, som stakk innom for å slå av ein prat. På midten av sekstitalet då Hødd var på veg mot toppen, så gjekk det mykje i fotball. Mandagar i fotballsesongen vart den ferskaste fotballtabellen festa på verkstaddøra, før fotballpraten starta. Ofte dukka også trenaren Ola Christoffersen og storscorar Kjetil Hasund opp for å høyre kva “synsarane” meinte om siste kamp. Inge var i periodar med i UK for A-laget på 60-talet, så han likte desse friske diskusjonane som var med å krydre kvardagen.

Inge og familien bestemte seg for å flytte tilbake til Hovset, og i 1972 var det nye huset klart til innflytting. Det var godt for Inge å få litt avstand mellom jobb og bustad. No vart det lettare å slappe av når han først hadde fri. Familien som no hadde vakse til sju, fann seg godt til rette i den nye bustaden sin. Inge hadde lagt planar for framtida. Han var fast bestemt på å pensjonere seg tidleg. Sidan ingen av borna var interesserte i å gå inn i møbelbransjen, var alle planar om utbygging av butikken droppa.

Tidleg på åttitalet gav Inge seg med møbeltapetseringa. No vart det rolegare dagar. Familien kom fram til ei god arbeidsfordeling. Inger og dottera Randi var i butikken og tok seg av kundane, og Inge tok ansvaret for resten av drifta. Dette var midt i blinken for Inger – endeleg fekk ho bestemme litt meir. Begge dei to damene hadde god smak, kjende godt til produkta dei selde, likte å diskutere og var flinke til å gi råd og tips til kundane.

Då Inge nådde pensjonsalderen, bestemte han seg legge ned drifta. Inger som var litt yngre, kunne tenkje seg å halde på lenger, men i 1990 var det slutt. Butikklokala vart seinare utleigde nokre år, før Inge overlet huset til dei fem borna sin.

Inge og Inger fekk nokre gode år på Hovset, og heimen var ein møteplass for alle i familien. Både Inge og kona likte godt å jobbe i hagen, og dei sette si ære i å ha ein fin og velstelt hage. Hagestell vart ein ny hobby for Inge. Frukttrea og grønsaksåkrane fekk god pleie, men han var også glad i å lese, gå i fjellet, besøke slekt og venner, og interessa for fotballen heldt seg så lenge tanken var klar.

Då Inge var i midten av syttiåra, fekk han Parkinsons sjukdom, og eit par år seinare fekk han i tillegg Alzheimer. Han var open om sjukdomen sin og fortalde oss også korleis sjukdomsutviklinga hans ville verte. Framtidsutsiktene var ikkje gode. Etter at vi fekk denne opplysninga, vart vi flinkare til å kome på besøk, lytte og stille spørsmål. Inge likte å fortelje, og vi fekk høyre mange historier som vi har lagra i minna våre. Han var svært interessert i slekts- og lokalhistorie, men vi fekk han også til å fortelje litt meir om erfaringane han hadde frå fotballen i Hødd. Han fortalde også om ei hending frå -58 som sat litt djupt.

Inge hadde mange fine opplevingar i Hødd. Eg fekk høyre mange godord om medspelarane hans, om fotballstyret og det gode samhaldet i laget. Det kom som ei stor overrasking både på dei sjølve og alle rundt dei at dei vann Landsdelserien i 1951-1952- sesongen, spesielt med tanke på at dei året før var nære på å rykke ned. At Hødd tapte kvalifiseringskampen mot Ranheim var leitt der og då, men i ettertid meinte Inge at eit opprykk til hovudserien i -52 kunne ha gitt laget ein del vanskar. Sportsleg trudde han at dei ville ha greitt seg bra, for spelemessig var dei heilt på høgde med Ranheim i den avgjerande opprykkskampen. Laget var ei fin blanding av rutine og ungdommeleg pågangsmot, og i ryggen hadde dei eit entusiastisk publikum. Grunnen til tvilen var at alle kampane i hovudserien skulle spelast på gras, og viss Hødd ikkje hadde fått dispensasjon frå grasbanekravet, så hadde det blitt svært krevjande å gjennomføre ein sesong i toppdivisjonen.

Alle i Hødd forstod no at dei hadde eit lag som var så godt at det kunne bli opprykk til Hovudserien. I 1953 vart fotballstyret difor utvida med ein baneformann, som hadde grasbaneprosjektet som si hovudoppgåve. Det vart gjort mykje godt planleggingsarbeid, og eit samla fotballstyre gjekk inn for å bygge ei grasbane i sentrum, men styret møtte motstand, og i 1956 vart planane om grasbane i sentrum skrinlagde, og heile fotballstyret følte no at dei trong ein pause. Klubben måtte difor få på plass eit nytt fotballstyre, og som ei naudløysing tok Inge på seg ei dobbeltrolle som spelar og fotballformann i 1957-sesongen. Det var inga ideell løysing, men han følte litt på at han måtte ta jobben. Med god hjelp frå kommunen fekk laget ordna med grunnkjøpet i Høddvoll-området. Det vart også gjort ein avtale med ein entreprenør som skulle gjere grunnarbeidet. Han kom i gang med jobben, men pengemangel gjorde at det stoppa litt opp.

Då sesongen 1957/58 var over, la Inge opp som fotballspelar og trappa ned på fotballaktiviteten. Etter ein pause var han tilbake i fotballstyret i 1960, og seinare vart han ein av hjelparane til Thomas Strandabø som var formann i banestyret. Ein annan god hjelpar var naboen hans, Johannes Strand (Brage). Desse to karane jobba godt i lag. Brage var pådrivar og brukte stemma, og Inge brukte skrivemaskinen. Det vart mange seine kveldar på kontoret der dei skreiv brev til både fjern og nær og bad om midlar til grasbanebane- og tribuneanlegget, og dei fekk god respons. Dette var ei sak Inge brann for, og som han hadde ivra for i mange år. Difor syntest han at det var ekstra kjekt å få bidra litt, men som han sa: -Dette var eit bygdeprosjekt der alle med høddfibrar stilte opp med midlar og dugnadsinnsatssinnsats – ikkje minst var bedriftene i bygda rause bidragsytarar. Inge gledde seg stort over at dei endeleg hadde fått orden på grasbana, og i ettertid kunne han gle seg over Hødd si fantastiske reise mot toppen av norsk fotball.

I ein av samtalane kom han inn på Ulsteinvik Møbel- og Trevarefabrikk AS og ei hending frå 1958. Han fortalde at då faren var i midten av 60-åra, fekk han ein alvorleg kreftdiagnose og måtte ned til Radiumhospitalet for å få behandling. Då faren, som var disponent for fabrikken, kom heim på permisjon, møtte der opp tre personar frå forretningsbanken, som var fabrikken sin bankkontakt. Dei sa at dei visste at far til Inge var alvorleg sjuk. Dei gav faren beskjed om at banken måtte sikre verdiane sine. Vilkåret for at dei ville halde fram samarbeidet med fabrikken, var at sonen, Inge, tok over jobben hans. Bakteppet for Inge var: både drifta av eiga bedrift, stor familie og lån på nybygg. I tillegg var faren og ein av dei andre eigarane alvorleg sjuke og inne i livets siste fase. Inge forstod at dette ville verte for vanskeleg for han, og han takka difor nei til jobben.

Då faren var tilbake på Radiumhospitalet, var Ulsteinvik Møbel og Trevarefabrikk AS historie, men Inge meinte at det ikkje var noka dårleg historie. Desse fire karane hadde greitt å halde saman, og samarbeidd i over ein mannsalder og bygt opp ein møbelfabrikk som i ein periode var den tredje største i landet, og ein svært viktig arbeidsplass for bygda i fleire ti-år. Rundt 1950 var der 85 tilsette i bedrifta, som var ein av dei største arbeidsplassane i Ulstein. Det vart også hevda at fabrikken var solvent då drifta vart stoppa. Dei fire grunnleggarane hadde god grunn til å vere stolte av innsatsen sin.

Eg trur at det som skjedde med fabrikken, var ei hending som på ulike måtar prega Inge i ettertid. Arnt, yngste bror til Inge, bekrefta historia.

Eg spurde også far min, Inge, om han var nøgd med livet sitt. Til det svara han at han hadde hatt eit utruleg godt liv, og han var også godt nøgd med vala han hadde tatt. Men viss han hadde vakse opp i ein annan familie, så hadde han kanskje valt å satse på læraryrket. Han trudde at det var eit yrke som ville ha gitt han masse spennande utfordringar samstundes som det hadde gitt han meir tid til familieliv og til å dyrke hobbyen sin. Sett på den bakgrunn så er det kanskje ikkje så rart at alle fem borna hans: Odd-Arne, Randi, Bjørn, Kristin og Olav vart lærarar.

Inge vart etter kvart så sterkt prega av sjukdomen sin at han ikkje lenger kunne bu heime. Han døydde på Ulstein sjukeheim i 2007.