Ole J. Vik tok til som lærar på Hatløya i 1930. l fem år var «han Vik», som me kalla han, læraren min i barneskulen der. Saman med familien si leigde han loftet i eit hus i Kyrkjegata (A. J. Botnen) i Ulsteinvik.
Morgon og kveld, sommar og vinter, rodde lærar Vik til og frå Hatløya i alt slags ver dei elleve åra han var lærar der. Båten hadde han liggande ute ved «Solabergnausta» eller i ei båtstø på innsida av Osneset (Spjøtøy-Annastøda), alt etter vindretninga. Seinast halv åtte måtte han byrje på vegen ut til Osneset om han skulle vere framme ved skulen på Hatløya til klokka var ni. Når det var snø, blei skulevegen tyngre, for vegen ut til Osneset var ikkje godt pløgd. I tillegg kunne han kome til ein fullsnøa båt.
Så var det å setje seg i den vesle færingen og ro, ofte i ein vestleg kuling. På Hatløya var det heller ikkje så enkelt å kome på land når veret var dårleg, med mykje snø og vanskeleg veg før han nådde skulen.
Eg kan godt hugse når han kom i grålysninga om morgonen. Når veret var dårleg, kom han i ei svart oljakappe og ein velbrukt hatt. Men det var også mang ein fin sommarmorgon med blikkstill sjø og mange fine naturopplevingar. – Den som i dag hiver seg i bilen i siste liten, går glipp av mykje, tenkjer eg.
Kva som hende ein morgon han skulle skuve båten på sjøen, veit eg ikkje. Båten for sin veg og Vik stod igjen i fjøra. Far og eg observerte frå Håkonsholmen at båten for rekande utetter på eiga hand, men han rak heldigvis i land ute i Sjåurda, slik at Vik kom seg ombord. Det gjekk bra, men litt sein til skulen vart han den dagen.
Eg veit ikkje kvifor han ikkje budde på Hatløya. Ikkje ein gong kan eg hugse at han ikkje kom på grunn av dårleg ver. Heller ikkje at han overnatta på øya. Sjølv har eg fare same vegen mang ein gong og veit at det kan vere svært utfordrande.
Hausten 1936 byrja eg på skulen saman med tre jenter. Me gjekk i småklassa, som dei sa.
Skulen var todelt. Eg hadde ein knute for bringa den morgonen. Me hadde stor respekt for læraren i den tida. Før dagen var slutt var knuten vekke.
Sidan eg kom frå Håkonsholmen, hadde eg så lang skuleveg at eg åt nista i skulen saman med «han Vik» medan dei andre barna gjekk heim til middag. Dette gjorde nok at eg fekk eit litt eige forhold til han. Ein dag i middagsfriminuttet kom det eit splintefylgje sørover vegen i det eg var på veg ut skuledøra. Eg vart så redd at eg snudde innatt til læraren og sa at splinten kom. – Berre kom inn her du, så skal du vere heilt trygg, sa han. Kvar dag kjøpte læraren ein halv liter mjølk hjå ein av naboane til skulen. Eg kan tenke meg at han betalte 10 øre literen. Det gjekk på omgang hjå elevane å hente mjølka.
