M/S Sjannøy

Året etter, i 1951, var dei også på New Foundland. Kjell Garnes, son til Oskar, var med som førstereisgut på denne turen. Han fortel at dette var eit dårleg fangstår på New Foundland, så dei bestemte seg for å gå i Stretet ved Grønland. Ei anna skute tok med seg utstyret deira frå Norge, slik at dei kunne fiske håkjerring og drive selfangst der for å prøve å rette opp sesongen økonomisk. Det var heller skralt med fangst i Stretet også dei første dagane. Men ein dag fann lugarkameratane til Kjell ein nikkers som høyrde han til. Ein nikkers på ishavet var ikkje bra for fangst­lukka. Nikkersen vart omgåande dyppa i olje og sett fyr på og boren rundt skuta på ei jarnstong. Med dette skulle all trolldom vere vekkbrend. Dette såg ut til å hjelpe på, for dagen etter kom dei i storfangst. Og dei kom heim med full fangst. Spekkprisane var på topp på grunn av at krigen i Korea var broten ut. Det vart ein lang og strevsam tur, men økonomisk vart det ein svært god tur. Då Oskar Garnes gjekk i land i 1951 tok Jon Hamar frå Ørsta over som skipper. I 1952 gjorde dei ei bragd då dei redda mannskapet på «Vestis» som forliste inne i isen den 23. mars. Mannskapet på 16 mann måtte gå 3-4 timar over isen før dei kom fram til «Sjannøy» som låg og venta på dei. Berre nokre minutt etter at mannskapet frå «Vestis» var komne ombord, klappa isen igjen bukta som «Sjannøy» hadde lege inne i og venta.

«Vestis» var nybygd i 1948 og var ei vakker og velhalden skute frå Tjørvåg. Grunnen til forliset var visstnok at rorkjettingen slitna så dei vart liggjande hjelpelause utan styring.

Første åra leigde «Sjannøy»­rederiet sjøbud på Saunes, i buda til Halvdan Saunes. Buda er no vekk. Ho brann ned i 1987. Seinare leigde dei Klubbebuda i Dimna. I 1956 kjøpte dei Hovlidbuda på Hareid og sette den oppatt på Garnes. Det er ikkje sikkert at alle er klar over kvifor Dragsundbrua er bygd så høg som ho er. Forklaringa er at «Sjannøy» skulle sigle under brua. Spekktankane var mellom anna lagra på Borga i Haddal, i dag Ulstein Betongindustri.

Utanom ishavsfangst var «Sjannøy» på ekspedisjonsturar til Aust-Grønland sommarane 1950, 1951 og 1952. Elles var dei på torskefiske ved Vest-Grønland sommarane 1953 og 1954. Alf Stokkereit frå Ellingsøy var skipper på desse turane. Storsildfiske var dei også med på, før dei gjekk i isen. Magnus Berge frå Eggesbønes var notbas ombord før han kosta eigen båt, «Selstein». Dei gjorde det bra på silda, hadde ca 20 000 hl for sesongen dei beste åra. Skuta lasta ca 2 500 hl sild. Innimellom hadde dei nokre vanskelege år økonomisk.

Dei fekk montert kraftblokk i 1965. Då Jon Hamar gjekk i land i 1964, tok son til Oskar Garnes, Ole, over som skipper 26 år gammal. Første turen hans med skuta var til Grønland på torskefiske i 1954. Ole gjorde mange gode turar. I 1971 var det rekordtur til Vesterisen. Etter 13 dagar kom dei heim med full last. I 1975 vart skuta seld til Paul Stark i Tromsø og skifte då namn til «Polarfangst». I 1980 sprang skuta lekk i Vesterisen og forlisrante 16. april. «Polarstjerna» redda mannskapet. Dermed var ei trettieinårig historie slutt.

I 1975 fekk rederiet ei ny «Sjannøy». Det var ein kraftblokkar, nybygd i Sandnessjøen. Men det er ein annan båt og ei anna historie.

En ishavstur det skal nu forestå
På skuta Sjannøy sku vi mønstra på
Til Vesterisen det går for fulle seil
At det blir topptur det slår kje feil

Først skal vi kjika på skuta litegrann
og sidan prøva å bli kjent med alle mann
for ho er flonkny fra kjølen og til tops
og der går skipperen i tønna opp.

En førsteskytter frå Stryn som heiter Flo,
ja han er stor og mandig som for to
Når hans kommandoord frå tønna kjem,
Å nei, då er kje rormannen sein.

Så har vi Hamar som andreskyttar er
Ja det er kar som fart i gutta fær
For der er harde ord og aldri noko bløtt
Når han skal tørna liv i daudekjøtt.

Der kjem ein pode med dogga brilleglas
Ifrå han Crossley med handa full av fnas
For maskinisten er det som råder der
Og han Crossley den har han kjær

Så har vi den nyforlova assistenten vår
Han med det lange krusserulla hår
Ja, der er ein ting som fyller tanken hans
Kva tid vi sluttar og går til lands.
Så har vi smørris den tredje og siste der
Av gode dager han blir så tjukk og svær.
Han er i messa presis til alle mål
med berre kaffi
Han lyt seia skål.

Så hua av for stuerten ombord
Han for oss alle er blitt som en mor Den gode måten som han no lager til
Han møter alle med et muntert smil

Så har vi messen han har vi nesten glemt
Han går der snerten smidig men bestemt
Den vesle ringen som han på handa ber
Den minner sikkert om en liten kjær

Så er vi ferdig med akterskipet då ein
liten snik vi forut og vil sjå
Vi går til venstre hvor babordsvakta er
en liten passiar vi sikkert fær.

Mannskapet om bord med Knut Garnes «Bøen» i spissen skreiv dette.