I Bygdebok for Ulstein og Hareid står det at dei to har bygt seg ein heim dei kalla Solhøgda bnr. 195, ein parsell frå bnr. 2. Dei fekk skøyte i 1949 frå Hans K. Osnes, bror til Bara. Dei fekk 3 born, men det var berre den eldste, Mona f. 1941, som levde opp, gift med Sverre Grimstad.
G.A.O. har vore anleggsarbeidar, både i stat og kommune. Så langt bygdeboka.
Då Mona vart fødd, flytte dei frå Oslo til Ulsteinvik. Det var krigstid, og bu i ein by med mange grønkledde i for ein natur som G.A.O., og etter kvart med lite mat, var ikkje lurt. Ulsteinvik vart den nye heimplassen, og paret tok til å reise sin eigen heim. Huset vart reist i mur ved eiga handemakt. Bara var med og blanda kvar elte, og huset vart plassert langt over dåverande busetnad. Rundt heimen låg utmarka, som G.A.O. tok fatt på for å rydde og odle, etter vanleg arbeidstid.
Bara og Gustav Adolf levde saman fram til 25. februar 1962, då døydde Bara. Og det vart eit tungt slag for han, som beint fram forguda kona si. Etter ei noko turbulent tid, slo han seg ned i Hareid. I gamleheimen på Grimstad hadde han hybel og fungerte som vaktmeister. Her dreiv han sine hobbyar, særleg med måleri og innraming.
Gustav Adolf Olsen var ein mann det ikkje var mange av, kort og godt ein original med sin veremåte og sin seiemåte. Han tala som ein prest eller jurist, og overdreiv sine forteljingar, og det var ikkje rart. For på morssida, som han først kom i kontakt med i sitt 30. år, har ettertida vist at slekta hans var frå ein stor bondegard på Jæren, der det kom mange juristar og prestar frå. Bestemor hans fekk Olemine, mor hans, utanom ekteskapet og var sendt heimanfrå med stempelet «det sorte får». Sjølv trudde G.A.O. at han ætta frå Tidemannslekta, og at han hadde kunstnaranlegg i seg. Og det anlegget hadde han.
Det var denne mannen familia mi kom i så nær kontakt med. Og no så jamt hadde vi vitjing av denne medvandraren. Og mange episoder kan forteljast.
Ein dag såg eg han kome inn på gardsplassen til Solhøgda etter ein skitur på 5-6 km. Då eg bad han om å vise meg spagaten, gjorde han den med ein gong. Heilt fram til sine 85 år kunne han den kunsten. Dette hadde han lært den gongen han var med i sirkus. Han heldt kroppen ved like med havregraut til frukost og turar. Olsen, som barna mine kalla han, var lett kjenneleg i bygdebiletet. Ein lett gange med sveivande armar var typisk for han. Han hadde ikkje alltid fare så vel med seg sjølv, eit villmannsliv hadde han levd, men han la alltid til at det var «hu Bara» som temde han. Kva ville han ha vore utan henne.
Olsen greidde aldri kjenne seg retteleg heime i Ulsteinvik, nærtakende som han var og så høgttalande han kunne vere. Hissig og bråsint var han og mykje ville han ha retta på. Men han sa så ofte: «Misunnelse er en avskylig ting – og mange er fylte av den. Jeg er ikke noen god mann selv, men jeg unner i alle fall andre alt godt. Lat oss gle oss over alle som stikker hodet over vannet, og ikke ligger andre til byrde.»
Olsen fekk kreft og døydde i 1982. Eg stod ved dødssenga hans på Ålesund sykehus då han streid den siste kampen, og eg kjende at eit godt vennskap hadde gitt meg mange verdfulle sitat frå denne vandraren på jord.
Eg tek med nokre sitat her:
«Jeg kjøper ikke vennskap, men gir vennskap».
«Jeg ser bare menneske som menneske. Jeg bryr meg ikke om titler».
«Jeg har bare en Gud og en Jesus og bryr meg ikke om alle guder som folk dyrker.»
«Jeg har en høyere over meg. Det er han jeg kan takke for at jeg ikke er blitt en stor banditt»
«Jeg hadde en deilig kone. Det var hun som fikk skikk på meg. Hun lærte meg hva kjærlighet er.»
«Nå hater jeg alkohol. Den er et svineri og bedrar alle brukere.»
«Har du en lukket hånd, kan du verken gi eller ta imot.»
