Storsei i Storfjorden

Snik er eit reiskap med lang sen og femten onglar og meir, med makrell til agn som regel. Ein knyter ein noko stor svenskepilk utan dregg i botnen- den, fester ei blåse øvst oppe som ein kastar utabords og let drive med straumen.
Mest brukt er å slakke ned til botnen, sveive opp nokre famner og sleppe ut igjen. Fisken bit gjerne på ned. Då brukar ein onglar med gummimakkar, kanskje ei ti – tolv som vert huka på lykkjer med ein meters mellomrom oppover leggen frå svenskepilken

Mest brukt er å slakke ned til botnen, sveive opp nokre famner og sleppe ut igjen. Fisken bit gjerne på ned. Då brukar ein onglar med gummimakkar, kanskje ei ti – tolv som vert huka på lykkjer med ein meters mellomrom oppover leggen frå svenskepilken

Dei fleste fer på seiden for å få koke- fisk, og ved juletider er det fin rogn i fisken. Men han er der heile året.

Det kan vere stemningsfullt når eit tital motorbåtar og færingar samlar seg på fiskeplassane. Dei mest  nytta medene er: Skorsteinen på den gulmåla stova (rett over rorhuset på “Amanda”), i ein transformator lenger ut på Yksnøya. Noko nærare land, “syd for lykta,” er også ei god med.

Kanskje den mest brukte er: Lykta i Laupsegga og nørste Yksnøytangen i naustet i Einehola. Der ligg desse båtane. Seiden kan stå nokså knapt så det kan løne seg å ta meda der han bit. Ein feriegjest trudde han fann ei sikker med: ”stolpen i lødehjørna“, men med ein god latter oppdaga han etter ei stund at stolpen var spikra i lødehjørnet!

Når båtane ligg så nær, hender det at snøra kjem i hop, og då hukar ein av i  all venskaplegheit. Men for ein av oss  er det ein katastrofe: “Når framand vegn kjem borti mi vegn er mi vegn ikkje brukande lenger og er berre til å hive!” I vilt vitskapeleg raseri halar han opp og går heim

Det har samla seg eit knippe båtar. Johannes Sætrinje (Sæter) er nærast. Han har ein liten open motorbåt, og er bror til den meir kjende urmaker Ragnvald som er fin mann i dress, med moped og lupe og greier. Vi søkte ofte hjelp hos Ragnvald, for han tok ikkje så mykje for å finne ut kva som feilte dei tvilsame splinteklokkene som ein var meir eller mindre nøydd å ty til om ein ville ha noko som viste tida. Men Johannes og er oppfinnsam og har lensepumpe med mange seriekopla handtak, slik at han når eit av dei same kvar han sit i båten, og han sit alltid, eg ser han aldri oppreist. Båten er og utstyrd med ein treflake som “Johanes” slær opp når det er undavind. Det er ei god hjelp, seier han.

Den andre vesle båten i nærleken er ein færing med eit kjempestort trekors til sule. Ivar Kleppestrand vil ha så få omdreiningar som råd, her er djupt og langt å hale

.Den lysegrå båten med rorhus heiter Amanda, og gjerne med etternamnet Klenkeryst (ei hasjleryst ovai garden), eig Knut og Paul Eiksund, men Knut er oftast eine.Han er tungfør og dårleg til beins, men når han får stydje seg til, sit han bak rorhuset og ser ut til å ha det komfortabelt. Amanda brann til slutt i fjøra hans Toralf Havåg som hadde overteke båten.

Gutungen Atle held auge med snekka hans Ola Velsvik til styrbord. Atle byrja tidleg å fare med skorgenes-snekka på eiga hand, men det er tryggast å ha med Pappa når det berst inn om Yksnøya. Eg sit i lugaren. Denne båten vart seld til Per Larsen Moltustranda,og vi fekk det vi tykte båten var verd. Men åt Kjell når i Vikå hatten sin???

Ola Velsvik har truleg også torske- garn i sjøen ein eller annan stad, kanskje nord for Alstranda.

Heilt til venstre finn ein Peder Søynda (Sunde) med den gråmåla skorgenes-snekka si utan styretopp. Peder bur i ei lita stove på heimegarden, han og systra Lina. Då han henta material til å bygge om stova, nytta dei fiskebåten Ingolf. Nesten heimkomne frå Ørsta fekk dei maskinskade. I den  kraftige vinden dreiv båten nord på Flåvika, fekk tau i land, men sleit seg og havarerte i fjøra syd for Flåskjer. Materialen kom til Sunde til slutt, Ingolf også, men som vrak. Peder er sytti år på teikninga,og han vart åtti. Ingvald Havåg overtok båten.

Heilt til høgre har Leiv Worren seide- vegn i sjøen. Leiv kjøpte seg snekke i  Remøya. Olav I Remøy hadde brukt den kravelte fangstbåten til skyssbåt, ei av dei to kravelte snekkene som Skorgenes bygde. Motoren er inne i lugaren, difor det lange overbygget med ein etter måten lav styretopp.Båten står no i heimenaustet utan motor.

Litt nærare land nermar Harald Birkhol seg ei snik som er åt å tyngjest, og måsane held nøgje auge med han, for snikagn er ikkje å forakte. Blåsa i framgrunnen er like lett, men måsen har ikkje mist vona. Eg tykkjer det er litt artig med dei avlange snikblåsene, for dei ligg horisontalt til det kjem fisk på, då reiser dei seg ende til vers.

Vi har det fint no for tida, ein er ikkje nøydd å fare, vi ser i veret og vil ha ei hyggeleg stund, og von om å få såpass at kamsen er sikra. Det har ikkje alltid vore slik.

Ellen Havåg, fødd 1876, vart kona til han som var skipper og ein av eigarane av fiskebåten Ingolf som havarerte med stovematerialen hans Peder Søynda. I ottringtida tente Ellen på Elsebø Øvre Berge i Herøy. Ho måtte stå opp i firetida om morgonen for å stelle i stand mat til fiskjekarane. Når dei var komne or huset måtte ho sette seg til å spinne til det var tid å gå i fjøsen.

Dei som for på sjøen trøytte veret temmeleg langt før dei såg det olikt. Levekåra frå den tid er vel verd å minnast