Det var joletrefest paa bedehuset annan Nytaarsdag. Veret var ikkje på det beste, men likevæl gledde eg meg. Du kan tru det vart moro. Der var møtt fram mykje folk, mest born. Midt paa golvet stend joletreet med mykje stas og mange ljos. Ein sundagsskulelærar byrja, og so samla borni seg kring joletreet og tok kvarandre i henderne og gjekk rundt joletreet og song mange jolesongar og salmar.
Daa me hadde gjenge ei stund fortalde ein lærar ei forteljing, og so gjekk me rundt joletreet ein gong til. Ei gjenta las ei stund, og so gjekk alle borni av og fekk seg mat, medan dei aat, gjekk alle dei vaksne rundt joletreet. Daa dei hadde gjenge ei stund, gjekk borni for siste gong rundt juletreet. Um ei stund gjekk alle born heimatt. Men dei vaksne gjekk rundt juletreet so lenge ljosi var utbrende.
Daa buskapen slapp ut
Det leid langt fram paa vaaren, kyrne tok til å verta utolige. Naar soli skin paa fjøsglasi trudde dei det var full sumar ute. Men so ein dag skulde dei faa sleppa ut. Me gjekk stad og tok bjølla og den hengde me paa bjøllekyri. Med det same dei kom ut sprang dei som dei skulde ha vore galne, slost og rautar.
Men der kjem folk og møter dei fraa alle kantar. Daa tok me oss kvar si piska og jaga dei ut i bumarki og var der og gjætte dei heile dagen. Der var mange andre som gjætte med (Jonna, Andreas, Asbjørn og Alf. Jon og Magnulf aa Ester) og alle hadde mat med seg. Der fekk me nok å gjera for kyrne vilde ned att og sauarne som ogso var paa fjellet vilde ned att. Daa kvelden kom, tok kvar sine kyr og drog ned att.
I skibakken
Det er middagstid i skulen. Veret er gott, klaarver med kulde og snø, for det er vinter. So fort me fekk maten i oss bar det ut og av med skiene til ein bakke dei kalla Bunesbakken. Aa hei kor det gjekk! Alle gutarne rende paa ski ned igjenom bakken utfor hoppet og stansa ikkje fyr langt ned paa flata. Me gjentorne stod og saag paa, og me laante skine aat gutarne. Men det var ikkje alle som stod i hoppet, men datt so dei vart kvite av snø og daa vart det skratting og laatt og hauking. Det var ei gjenta som dat og slo seg, men sidan kom vist alle vel fraa det; men so var middagstidi ute og daa laut me inn att ein time, og so var det ut at paa same maaten.
Guten som ikkje vilde vaska seg
Det var ein gjætargut som gjætte paa ei sæter, og han vilde ikkje vaska seg. Vika etter vika gjekk han og ikkje vaska seg. Han vart så lortut og fæl, at det var stygt aa sjaa. Budeigjene vilde have honom til, men han var redd vatn. Men so fann dei paa ei raad. Dei la smaastein i ein bekk som var grunn, og vilde sjaa kvenn som var flinkast og take upp steinen med munnen. Guten vilde vera likast og la steinen djupare og djupare uti elvi, og til slutt laut han stikka under heile hovudet sitt. Men daa han kom upp att var han so rein at det skein av han.
Ein dag i slaatten
Det er i slaatten. Klaar himmel stilt paa sjøen. Soli rodar i fjelltopparne. Doggi ligg i store dropar i det lange frodige graset. Folket søv enno trøytte etter gaardagen. Fisken sprutar og ved nedfyrr landet. Nisa pustar og veltar seg i sjøskorpa. Fuglarne syng. Kyrne ligg og kvilar i store flokkar i marki. Naturen hev byrja dagen; men naturen sin herre, menneska, søv enno.
Røyk or ei skorsteinspipa, tvo, tri – mange. Der kjem folk med ljaaar, brynor, rivor. Ei stund etter høyrest gnelling av slipinga, kakking av slaamaskinorne. Mannemaal høyrest òg innimellom. Bal og stræv med aa kasta saator, breida høy, og snu høy so sveiten renn heilt til middagen kjem med kvild. Daa vert det stilt i tunet. Men fraa fjøra høyrest skrik og skraal av nakne ungar som badar seg. Ein time etter er alle i arbeid att; med aa snu høy, raka i hop og køyra inn turrhøy og sæta.
Det tek til aa svalna i lufti, fuglarne syng att. Soli sig lenger og lenger nedi havet. Det tek til aa myrkna, og folket gjeng til kvile etter ein travel dag. S.bra-
Eit uvèr
Det bar til med eit fælt uvèr laurdag den 20 mars. Eg hadde vore uti Vik og skulde heimatt. Det bles og snøva so eg mest ikkje hev sett det slik. Og so bar det til med rennefok so snøen laag i store bredar so ein mest ikkje fekk fot fram. Det hadde ikkje vore sjøvèr, so sjøfolket var heime. Vèret vart verre og verre. Storstorm og rennefok. Ja det var ikkje godt aa vera ute i kveld, men eg trøysta meg med det, att det var andre som var ute enn eg.
Og no var eg mest heimkomen for eg saag ljoset vaart. Men daa eg kom innum vegskiftet var der ein stor snøbrede som mest alldrig tok ende. Daa eg kom forbi den gjekk det fortare, og endeleg var eg heimkomen, og daa var eg kvit som snøen. Aa du for eit vèr! Eg hadde ikkje vore ute i slikt vèr i mit liv; men no var eg komen i hus.
Eg aat til kvelds og gjekk til kvile. Daa var klokka 11; eg hadde brukt over to timar aa gaa i. Uvèret heldt paa til langt ut yver natti. Men daa det leid ut paa morgonen stilna det av. Bra+
